Ik was niet echt uw grote fan. Niet dat ik u niet graag had als coureur. Simpel omdat ik toch besloten had niet voor iedereen een fanschap te kunnen delen. En spanning, dat moest er toch ook zijn? Aangezien u concurreerde met mijn wielerhelden. En u deed dat trouwens meer dan goed.
Maar, één ding bracht ons een band. U reed jaren voor Lampre. Laat dat nu de ploeg zijn met een catastrofale verpakking om het lijf. En telkens u in beeld kwam maakte ik er de gewoonte van 'ma wa heeft diene nu aan zeg' te zeggen. Tot u van ploeg veranderde en ik dacht een kleine bijdrage geleverd te hebben tot uw vestimentaire verandering. U reed nu voor Astana. Sorry, ik kon het niet opbrengen te zwijgen. En zie daar onze vaste traditie. Telkens u in beeld kwam zou ik het zeggen. Misschien had u dat stiekem gewoon graag?
Meneer Scarponi. Tegen wie moet ik het nu zeggen? :-(
Vaarwel
Zaterdag overleed de Italiaanse profwielrenner Michele Scarponi, een groot kampioen en in het peloton bekend als goedlachse levensgenieter en lolbroek. Hij werd aangereden door een busje tijdens een trainingsrit. Alle hulp kwam te laat ... In de komende Giro zou hij als kopman worden uitgespeeld, zijn geliefkoosde ronde ... Vandaag droeg Alejandro Valverde zijn overwinning in Luik Bastenaken Luik op aan zijn goede vriend ...
25 maart 2017
Verdorie ... moet terug beginnen schrijven ...
"I’ve always been out of step with the people around me. In the end I’d left it so late that I gave up. I told myself I was all about the mind — and people found me odd. I grated on them; I could see it in their eyes. Rather than change I — I started playing a role, more and more. I didn’t need anyone. That’s what I told myself: I didn’t want anyone.
Did you imagine you’d spend the rest of your life alone?
Yes.
I can’t begin to understand what that must feel like.
Leonard Cohen at home in Los Angeles, September 2016, Photograph by Graeme Mitchell for The New Yorker
"Everybody has experienced the defeat of their lives. Nobody has a life that worked out the way they wanted it to work out. We all begin as the hero of our own dramas, in centre stage, and inevitably life moves us out of centre stage, defeats the hero, overturns the plot and the strategy and we’re left on the sidelines, wondering why we no longer have a part, or want a part, in the whole damn thing. So everybody’s experienced this. When it’s presented to us sweetly, the feeling goes from heart to heart and we feel less isolated and we feel part of the great human chain, which is really involved with the recognition of defeat."
- Leonard Cohen on why people enjoy listening to melancholy songs. From a BBC radio interview in 2007
03 november 2016
'Letters of the forgotten'. Een fragment door mij geschreven en voorgelezen. Achtergrond muziek van Ludovico Einaudi - Walk
"Behalve ’s nachts. Dan wil ik ineens weten hoelang voor altijd duurt."
To do: ontkoersen. Vaneigens geen voor de hand liggende taak na zo'n fijn koersjaar. En voor een nabeschouwing van het seizoen zou ik het mij best gemakkelijk kunnen maken door hier een filmpje te posten met de hoogtepunten. Zo dus.
Easy. ik hoor het u al zeggen. Maar heeft u ondertussen wel stiekem het filmpje bekeken? Aha!
Het blijft vreemd voor anderen dat ik koers volg. Voornamelijk omdat ik vrouw ben. Indeed lame. Blij dat u het eens bent (daar ga ik dan toch vanuit aangezien u nu een door een vrouw geschreven koersblog leest). Maar na al die jaren ben ik afgehaakt om mijn medemens het 'waarom' te verhelderen. Alsof ik enkel voor mannelijk schoon kijk, waarbij ze dan ook vermelden dat coureurs doorsnee geen adonissen zijn, waarbij ik dan meteen responderen wil dat zo'n veralgemening niet opgaat met voorbeelden en zij er mij dan willen op wijzen dat hét dus toch het mannelijk schoon is dat me aantrekt in het koerskijken en ik dan met een zucht me laat vangen. Bij deze een laatste keer. Echt een laatste keer! En laat het duidelijk zijn. Okee, ik beken het is in feite af en toe moeilijk te negeren dat deze mannen vaak schoonbruingespierd in aansluitende lycrapakskes op schoon gedesignde fietsen zitten. Maar ik zie dat louter als schoon meegenomen. Ik volg fervent de koers sinds mijn 13de. Ik hou van pronostieken maken (ik heb al vaak gewonnen, ohja, dat vergt kennis over de sport zelve, aah ziedaar. Dit jaar trouwens voorjaar, Giro, Tour en Vuelta gewonnen (met pronostieken weliswaar, niet al koersend, jij grapjas) kijk eens aan). Ik hou van bergritten. Ik hou van de spanning op het einde van een ronde. Ik hou van teamsgewijs de eindmeet halen. Ik hou van de sport op zich. Laat dat nu toch duidelijk zijn. Alstublieft.
Goed. Een jaaroverzicht. Beknopt. Waarin elke essentie ontbreekt. Laten we eerst beginnen met toch wel het grappigste moment uit de koers dit jaar. Eentje zelf zonder fiets in de hoofdrol. Froomey die de berg oploopt. Wanhoopspoging om zijn Tour te redden. Hoogstwaarschijnlijk grote paniek bij Sky, maar ik heb althans toch eens goed kunnen lachen. Waarvoor mijn dank. Run Froomey, run!
Ziezo de toon is alvast gezet.
Greg Van Avermaet en Peter Sagan. Dé twee namen van het jaar. Daar kunnen we het in ieder geval al zeker over eens zijn. Als u dit niet kunt beamen zag u klaarblijkelijk een andere koers, vriend. Want wat was er mooier dan de strijd tussen deze twee mannen? (En durf zeker niet het pakske van Lampre te antwoorden, waag het niet!) Beide de heersers van het eendagswielrennen. Al heeft u nog wel tussendoor ter afwisseling de Ulissi's van deze wielerwereld die de hoop niet opgeven. Van Avermaet: "Het verschil tussen Sagan en mij? Peter heeft lang haar, ik niet.” Ik bespaar u de oplijsting van hun overwinningen. Al kan ik wel verklappen dat het een hele lijst is met sleutelwoorden goud en regenboog.
Valpartijen. Nog iets waar we een lange lijst van kunnen opstellen. Alom aanwezig in de strijd der pedaalridders. Met fatale en minder fatale gevolgen. Nefast voor de wielervreugde.
"Fight for Stig"
Een dikke streep doortrekken denk ik dan. Gedaan met het vallen. Gedaan met de aanrijdingen. Gedaan Zeg Ik U.
Dit jaar betrapte ik me er zelve op enige sympathie te vertonen voor de heren Cavendish en Froome. Ongezien de laatste jaren. Ik moet bekennen, beide hadden een goede Tour gereden. Verdiend. Ziezo zwart op virtueel papier gedrukt. Ik kan er niet meer onder uit. De kleine-arrogantie en de ik-rijd-als-een-kleuter-op-een-fiets krijgen zowaar een positieve vermelding. Tot zover. We gaan niet meteen overdrijven. Of wat had u gedacht.
Overdrijven doen we enkel als het de mannen van Movistar betreft. Of, inderdaad, wat had u gedacht. Ik mag toch maar weder fier aankondigen dat de heer Valverde en zijn kompanen op het hoogste schavotje van de UCI lijst mogen pronken. De vader: 'gij doet precies of wilerennen, dat is van levensbelang'. Zeker! *knipoog* Ik wil geloven dat ik daar een ienimienie-ietsiebeetje mee verantwoordelijk ben door mijn trouw gesupporter voor den televies. En valverde doet er nog eens twee seizoenen bij. Hoezee en driewerf hoera enzo! Awoert aan de Movistar mannen die naar Nibali's ploeg vertrekken. U breekt mijn hart.
mijn fanhart smelt
Bijna had Quintana de Tour te pakken. Bijna. Had de Tour een week langer geweest en Froome zijn fiets weer verloren onderweg. Maar zo kunnen we altijd weer excuses bedenken. Ik toch. Volgend jaar is het echt van dat. Ik geloof het. Lach niet, zeg ik u. Trouwens, ligt het aan mij of is Sky's tweede man in alle eerlijkheid steeds de betere? Froome ten tijde van Wiggo. Porte en Poels ten tijde van Froome?
Het is me opgevallen dat de dopinglampen dit jaar hoger moeten gehangen hebben. Of heb ik dan toch iets gemist? Maar tot nader order wordt de prijsuitreiking in de categorie 'loop-eens-tegen-de-lamp' gestaakt. Inzendingen (lees: namen, geen positieve plaspotjes) mogen uiteraard alsnog bezorgd worden.
Voorjaarsrenners waar ik eigenlijk best wel fan van ben naast the usuals. Geraint Thomas, Ian Stannard,... Ronderenners. Esteban Chaves, Diego Rosa,... Gewoon even ter nutteloze info. Chaves gaat tevens lopen (fietsen in zijn geval) met de I'm-always-happy-cyclist-and-I-know-it-clap-your-hands prijs.
Ook altijd te boeken voor een overenthousiaste kookles. Ik geef het maar even mee.
Hoe pijnlijk een Giro te verliezen? Vraag dat aan Steven Kruijswijk. Klaar om als underdog te winnen. En dan BAM, zo'n heus sneeuwblok in de weg, PATS droom weg. Het kan verkeren, mijn beste. Meer wou hij er hier dan ook niet over kwijt.
Voor de rest zagen we straffe toeren, minder straffe toeren, solovluchten van jewelste, sprints zonder valpartijen, ontsnappingen die tot niets leidden, waaiervormingen tot jolijt van sommigen en groot verdriet van anderen, berggeiten, kasseivreters, lustige pedaalridders, duw- en trekkerijen aan de sprintersmeet, ... kortom het was weer een geweldig koersjaar.
En als laatste een welgemeend en waardig afscheidsgroet voor Fabian Cancellara. Dada!
Nog eens tijd dat ik vijf nummers op u afvuurde. Knallers. Nummers die me bij de eerste luisterbeurt genageld aan de grond achterlieten. En ik sta daar nu nog. Geen centimeter opgeschoven. Knallers die blijven knallen in mijn hoofd.
Dresden van The Slow Show. Het liefst, 's avonds donker op een rustige autostrade baan. Op repeat. Tevens lied van de week.
Zijn naam doet misschien anders vermoeden, maar Sufjan Stevens maakt alles behalve suffe muziek. The Fourth of July op zijn laatste plaat greep me vast en liet me niet snel los. Ik wikkel er geen doekjes om en heb al meermaals laten weten dat sad things eigenlijk best wel mooi verteld kunnen worden door schone melodieën. En daar hou ik van. (Live greep het me overigens nog steviger vast.)
Nood aan een andere wereld om in te vertoeven? Een wereld waar al het schoonste is? Dan zet ik Sigur Ros en mijn verbeelding op. Meer hoef ik dan niet om eventjes toch perfect gelukkig te kunnen zijn. Echt waar. Mag ik dan ook meteen vragen om mij dan toch wel eventjes met rust te laten? Met vriendelijke groeten.
Als u nu zegt 'zeg meteen een plaat die u van uw sokken blies in 1 2 3' dan zal ik toch binnen die 3 seconden Noah and the Whale antwoorden. Vermoed ik serieus. The first days of spring. Bij heartaches hoort normaliter een grote doos ijscrème. Maar geef mij maar eerder deze plaat. Daarbij, in periodes gelijk deze is ijscrème toch te koud. Een chai latte, deze plaat, een pyamabroek en een dekentje. Ach, herfstavonden kunnen ook schoon zijn.
Tijd voor een beetje nostalgie moet ik gedacht hebben, want het volgende en laatste nummer dat ik in de groep wil smijten is van The Velvet Underground. Meneer Reed zal voor eeuwig op het lijstje 'nog live te zien' blijven pronken. Helaas. Ik zal mijn leed moeten verzachten met vinyl. Helaas. *draait terwijl de vinyl nog eens om*
27 september 2016
"Some people turn sad awfully young. No special reason, it seems, but they seem almost to be born that way. They bruise easier, tire faster, cry quicker, remember longer."
