Concertmeisje

Gisteren sloot ik mijn concertjeslijst van dit jaar af. Angus and Julia Stone.

Weer wat te vroeg zo bleek, een 40 minuten voor aanvang. Goed bezig kind! En nu moet je weten dat ik geen geduldige wachter ben. Absoluut niet. Wel 40 minuten denk ik de oren van de metgezel afgebabbeld. Zijn oren tuiten misschien nog. Voor geen schuldgevoelens te kweken heb ik het hem ook niet meer gevraagd. Geert Verdickt van Buurman zou het beschrijven als volgt 'ik sukkelde met een kater en Ronny is gene prater' maar dan zonder de kater en de metgezel zijn naam was niet Ronny. En de plot van de vergelijking ben ik ondertussen even kwijt.

Moddi was het voorprogramma. Die Noren toch is de enige directe conclusie die ik je schenken kan. Alvorens ze begonnen werd er uiteraard eerst gestemd. En was de percussionist (wist toen nog niet dat het de percussionist zelve was) zijn percussietoestellen aan het nat maken. Ik dacht allé wat doet die nu! Nu drupt dat daar langs alle kanten. Plezant om spelen straks met natte voeten. Straks heeft die verkeerde instructies doorgekregen ofzo. Vond het al erg in zijn plaats moest het ware zijn. Maar toen ik nadien zag dat hij hetzelve was die van percussie deed, begreep ik meteen dat het uiteraard voor een speciale klank was natuurlijk. Splash it boy! En hilarisch was hij! Met zijn zelfgemaakte takkendrumstokken en zijn belletjes. En van-hier-gaan-we-eens-goe-van-jetje-op-geven-beweging om dan gelijk effe heel stillekes een belletje aan te raken.
De zanger was ook een redelijk speciaal figuur. Met zijn versleten trui en broek en nogal absurde muts en pantoffels stond/zat hij daar met piepstilstemmetje zich aan te kondigen. Maar toen ze speelden werd zijn stem wel wat krachtiger. Chance of niemand had em echt kunnen horen. Schone luistermuziek. Maar echt wild werd ik er niet van. Het jammere is wel dat er zoveel rumoer te horen was. Veel gebabbel alsof het sommigen totaal niet interesseerden. En je zou dan denken het stopt misschien eens Angus and Julia beginnen. Maar neen zenne. Neen. Grmbl! En een waals koppel achter me, zaten -logischerwijsgaatdatmijnpetjeteboven- steeds tegen elkaar te klagen van dat er zoveel rumoer was. Quoi? En die man was trouwens serieus van lange toestand. Moest weer lukken dat die achter mij kwam te staan. Maar ik zeg altijd beter een lange man achter de rug, dan een ervoor.

Angus and Julia time! En het podium was fijn opgesteld. Bloemenlichtjes, schoon qua kleur en sfeer, wil dat ook aan mijn drum! De muziek was prachtig, mooi afgewisseld qua zang door Angus en dan eens Julia, ontroerend, pakkend en wondermooi. En amai dienen Angus wat is dat voor heerlijke mansfiguur. Zo lekker mysterieus. En Julia een even mooi figuur. Ze had een prachtige jurk aan. Ik zou zeggen wil ook zo een. Maar vrees dat het voor mij best gevaarlijk zou kunnen zijn. Kwestie van de lengte. En dat ik nu steeds over mijn eigen jurk zou vallen, lijkt me ook beetje een bizar, tevens belachelijk gegeven. De show stelen deden ze alle twee, op hun manier en zonder veel tralala. Evenwichtig.

Zoals al bij vele vorige concerts vermeld staat, hoop ik altijd wel op een nummertje of twee die ze absoluut moeten spelen. En jaja gisteren had ik prijs, ze hebben beide nummers wondermooi naar voren gebracht. For you en Just a boy. En laat meneer filmpjesmaker genaamd Thomas, alias Stardust, alias Nick Drake (boodschap aan de man: ja met dat je die foto gebruikt hebt associeer ik je steeds met Nick Drake en noem ik je dan ook gemakkelijker Nick Drake dan met jouw eigen naam, maar denk niet dat je daar wat op tegen hebt hè)(maar dat zorgde dan wel weer voor verwarring voor metgezel, omdat toen ik de zaal binnenkwam ik meteen Jeff Buckley zei van al was het kijk daar is hij(was zijn nummer dat uit de boxen getoverd kwam) en als ik nadien ook nog eens zei ik ga straks wel eens naar Nick Drake wuiven, mja, do i see death people?)
Maar dus verder met ons Julia. Ze kondigde het nummer For you aan. Ze schreef het ooit om aan de liefde van haar leven subtiel duidelijk te maken wat haar gevoelens nu wel waren. Ze vermeldde er ook bij dat hij was verhuisd naar the forest. Dus echt een wondermiddel was dat niet. En meteen begreep ik dat het over het nummer For you ging. Ik heb dit nummer ook eens gezongen en opgenomen en was van plan dit door te sturen, maar de durf is steeds kleiner dan de grote van mijn mond. En uiteindelijk was dat misschien toch de beste keuze mijnertwege. Achteraf een week later gezien.





En al heel de tijd zat ik zo eens stiekem naar de drummer te gapen met de vraag vanwaar ken ik hem toch. Wat ineens pakken duidelijker werd toen Julia zijn naam verkondigde. Matt Johnson. Olaa TRINGELINGELING, een serieus belleke dat rinkelen ging. Drummer van jawel wijlen Jeff Buckley. Mo! Ik vond dat wel fijn ja. Zo.

Kortom alles in één enkele zin gegoten; blij dat ik er bij wezen mocht. Een geslaagde muzikale jaarafsluiter.