Niets is onmogelijk

Na vorige stukken - Titus Andronicus, Bij het kanaal naar links, Oblomow - van Lazarus en Olympique Dramatique gezien te hebben kon ik het volgende gisterenavond in Brussel absoluut niet missen. Gisteren morgen kwam ik tot besef dat ik begod eigenlijk niet eens wist wat de titel was of waar het over zou gaan. (Dat was trouwens bij het vorige toneelstuk van het zelfde geval.) (Ik heb zo van die vreemde trekken, ja.) Ik wist wie meespeelde en dat was voor mij al een doorslag genoeg. Eén voor één geweldige acteurs die men nu eigenlijk overal op tv wel ziet maar op het toneel toch nog net meer tot hun recht komen als acteur. (Een extraatje voor wie in een lijstje geinteresseerd zou zijn, hier mijn top vijf vlaamse tv/toneel acteurs; Stijn Van Opstal, Johan Heldenbergh, Geert Van Rampelberg, Koen De Graeve, Titus De Voogdt/Joris Van den Brande (allen nog beter op de planken dan op het scherm).

'Niets is onmogelijk.'

Een bewerking van de door Nikolaj Erdmanin in 1928 geschreven De Zelfmoordenaar; "een satirische deurenkomedie over het tragikomische lot van een treurige onnozelaar". 

Een langdurig werkloze man, Semjon Semjonovitsj Podsekalnikov, probeert tijdens het Sovjetregime een job te vinden en teert ondertussen op het loon van zijn vrouw en de huishoudelijke hulp van zijn schoonmoeder. Na enkele verwoede pogingen om een nieuwe stiel te leren, drijft de wanhoop hem bijna tot zelfmoord. De geplande, maar steeds uitgestelde, zelfmoord blijkt voor bepaalde groepen en individuen lucratief te zijn. Ze willen Podsekalnikov verheffen tot martelaar. Ze kunnen hem gebruiken als propaganda tegen het bestaande regime, voor persoonlijk geluk of onder andere als verdediger van de kleine zelfstandige. Als je sterft, kan je maar beter iemand beschuldigen voor je gaat, klinkt het.

Zo krijgt Podsekalnikov opnieuw een bestaansreden. Al is ze hier maar van korte duur. Deze historie zou intriest zijn, mocht ze niet zo hilarisch zijn. ‘Niets is Onmogelijk’ is een echte deurenkomedie geworden. En neem het gerust letterlijk: vijf deuren op scène waarmee geslaan kan worden, op gestampt en geklopt. Slapstick, flauwe grappen, subtiele en minder subtiele taalmopjes overheersen de voorstelling. De mannen en vrouwen op scène doen het met stijl. - Cobra.be

Met: Charlotte Vandermeersch (vervanging van Ruth Beeckmans), Goele Derick, Pieter Genard, Günther Lesage, Ryszard Turbiasz, Joris Van den Brande, Stijn Van Opstal en Geert Van Rampelberg.

Gelachen heb ik, van de eerste tot de laaste zin. Ik niet alleen, heel het zaaltje genoot en de acteurs genoten van het spelen. Mooi om zien. Toneel. Niet zo strak als een film of serie. Improvisatie ter plekke en zowel bij het gezelschap van Lazarus als Olympique Dramatique gaat het er losjes aan toe en is het geen toneelstuk stijf en strak gehouden door een regisseur die de touwtjes hangend aan de acteurs bespeelt. Eerder we doen ons ding, loopt er iets fout of anders spelen we er wel meteen op in. En dat doen ze goed.

Nefast aan toneel is het feit dat je het nadien niet als een dvdeetje in het schuifje plaatsen kan om het nogmaals te kunnen zien.