Fafafafafan van Fanfarlo. En nu vijf keer snel achtereen!
Meer dan twee jaar geleden, tijdens één van mijn vele muzikale ontdekkingstochtjes doorheen het wereld wijde web kwam ik deze band tegen. Fanfarlo. Een zeskoppige Londense band met eigen sound. Nog redelijk onbekend maar al goede recensies.
Hun debuutalbum Reservoir klinkt fris en vrolijk met inzet van
een viool, mandoline, trompet, klarinet, accordeon, saxofoon, percussie, gitaar en tal van andere instrumenten. Elf fijne folkliedjes met melancholische schijn. De nummers mogen dan wel heel gelijkend klinken, hier en daar zijn er toch kleine details die elke song een eigen identiteit laat verkrijgen. De trompet in 'Comets', het droeve stukje in 'If it's growing', de schwung in 'The walls are coming down'...
Reservoir is een plaat met vele lagen en heeft nood aan meerdere luisterbeurten. Een plezier voor het oor en een plezier om te genieten want het komt puur en recht uit het hart. Must voor degenen die houden van folky lyrische liedjes gezongen door een Zweedse man met impressionante bril op zijn neus.
Passen in het rijtje thuis van Arcade Fire, Belle and Sebastian, Sufjan Stevens, Ed Harcourt, Broken Social Scene, Beirut, ...
Weetje: De zus Van Jonsi, zanger van Sigur Rós, staat op de cover van het album.
Ine's favorietjes: 'Harold T. Wilkins or How To Wait For A Very Long Time', 'Finish Line', 'Drowning Men'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten