Lieve Mark Cavendish,
Ik voelde gewoon dat ik je dit moest schrijven. Hoe je daar gisteren zo stond op dat podium al huilend, wel het brak mijn hart. Ook al wist ik dat je tranen geen verdriet illustreerde maar pure blijdschap, het was een vertederend zicht. En bij het interview gaf je nog net iets meer van die tranen. Je was één met je emoties. En laat dat nu net één van mijn zwakheden wezen. Mijn reactie kwam als volgt in woorden tot uiting: 'oooooooh, zie dat nu, mooooohh'.
Ook al krijgt Rojas mijn voorkeur als naam die ik tijdens zo'n sprints roepen ga, je verdiende het evenwaardig. Allé hup ermee voor de volgenden. En vooral: val niet jongeman!
Voor altijd de jouwe,
Writing is a haunting melody
Hij was zo gelukkig als een klein kind dat hij bij het arriveren aan het hotel huppelend de haag oversprong en jan en alleman 'nen dikke knuffel' gaf ... vreugde kan inderdaad mooi zijn
BeantwoordenVerwijderen