Concertmeisje en een meer dan geweldige avond

Eindelijk! Gisteren was het zover! Het ongeduld werd eindelijk beloond (zou wat meer mogen gebeuren, maar dan in andere situaties en terecht). Weer richting Brussel, meer bepaald den AB. Met een smile van hier tot ginders. Op één maand vier concertjes, beetje zotjes en ik zou er nog aan kunnen wennen ook. Maar goed gisteren dus het laatst geplande concertje. (Wat niet wil zeggen dat ik er geen meer ga doen uiteraard, tarara zeggen we daartegen, tuurlijk wel!) Mumford mumford mumford mumford! Flynn flynn!

Gearriveerd om 19u30 zoals gepland stapte ik de zaal binnen en zag daar man met gitaar in de hand. Hooray! Maar leek me niet echt Johnny Flynn (het voorprogramma) te zijn. Geen nood hopla zomaar even in het wilde weg nog een voorprogramma. Gebrek aan enthousiasme bij het volk, maar toch eens het myspacechecken waard want ik ken hem nog niet. En van mij krijgt iedereen een kans. Bleek trouwens dat we hem later nog zouden terugzien (waarop ik dat laters moment denk van 'tiens, dienenemmewenogalgezien' waarop nog enkele seconden laters uiteraard wel het belleken rinkelen ging).
Aangezien de zus en de schoonbroer pas tegen kwart voor negen zouden arriveren stond ik daar alleen wat ik eigenlijk niet zo fijn vind op concertjes (ik ben zoiezo niet graag alleen in feite ergens anders dan thuis). Maar toen zag ik de man van de filmpjes van vorige concertjes op een nogal goede plek vooraan staan en raapte al mijn verlegen moed bij elkaar en sprak hem aan. En stond meteen zo ook in het midden vooraan (strategisch goed gezien!) (maar uiteraard even naar de persoon in kwestie toe: niet de reden waarom ik naar je toe stapte héé, met het typen kwam het er nogal ongelukkig geformuleerd uit *knipoogt*).

Hops daar was het nogal brave knaapje (zo ziet hij er toch uit, maar don't judge a book by his cover) Johnny Flynn (& the sussex wit). Hij vangde meteen aan met 'The Box', een heerlijk nummertje. Net zoals de andere liedjes waaronder 'The wrote and the writ', 'Cold bread', ... (woeps setlist weer vergeten).
De vraag: is er een instrument dat hij niet bespelen kan? Straffe jongen! En sympathiek (de mama zou hem een ideale schoonzoon vinden, convenabel zoals ze zeggen). Maar jammer genoeg speelde hij toch wel zekers mijn favoriet nummer niet. Wat is dat met die artiesten heden ten daage. Dan is er één (of meerdere nummertjes) dat je wil dat ze absoluut spelen, spelen ze dat absoluut niet. 'Tickle me pink' (nummer waarmee ik al twee weken constant mee in het hoofdeken zit) ging hij waarschijnlijk wel juist spelen toen ze teken deden dat ze moesten voortmaken want de tijd was om. Bende onnozelaars! Tsss. Shameshame. Maar ja wat er achter kwam was uiteraard nog vele beters. Dus het is hem allemaal vergeven, hij had immers nog willen verder spelen. Maar kijk Ine is tevreden over zijn prestatie. Doe zo verder mijne jongen! En kom nog eens weder. Absoluut.
Zijn drummer was trouwens nen toffe (indeed ik vind alle drummers tof (welja dat is sterk overdreven uiteindelijk hoor)). Eindelijk eens iemand die ook op blote voeten drumt. Hoera voor die man (en dezelfde drumstokken, wat nu niet zo opvallend verbazingwekkend is, maar toch is dat fijn zo beetje te weten, terwijl het eigenlijk onnozel gegeven is).
Maar weer zoveels gebabbel in de zaal! Onvoorstelbaar irritant! Ik daarentegen zweeg en genoot.



En ooh wie zien we daar (go back to alinea 2)? Inderdaad de man van het verrassingsvoorprogramma. Mocht waarschijnlijk als hij braaf schoontjes de kabelkes legde op de grond, de gitaren stemde, de drum goedzette en versterkte, de beestjes (effe geduld , heb het daar nog over) schoon plaatsten, gitaartjes aangaf, ... zelf paar liedjes naar voren brengen. Hoe attent van die mannen! Dus nadat hij en paar ander mannen alles gereed hadden gezet werd het tijd dat de jongens van Mumford zich op podium begaven. *applaus, enthousiasme, geroep, gestamp, plezier, ambiance, alles erop en eraan* En meteen gaven ze serieus alles wat ze in lijf en leden hadden zitten dat ik dacht 'oei houden die dat hier uit tot het einde?' Maar niets was minder waar. Van begin tot het einde explosie. Wees daar maar zekers van. Ze hebben bijna het hele album gespeeld (opvallende afwezige hit was Winter winds. Unks! Inderdaad. Een beetje vreemd zo. Maar daar lig ik niet wakker van, want de meesten hebben ze gespeeld en dus ben ik al meer dan dolgelukkig) en drie nieuwe nummertjes. Hou u vast; ik heb een setlist hoera die ik u meedelen kan. Goed hè!
1.Sigh No More
2.Awake My Soul
3.Little Lion Man
4.White Blank Page
5.Lover Of The Light
6.Timshel
7.Thistle & Weeds
8.(Unknown)
9.The Cave
10.Roll Away Your Stone
11.Dust Bowl Dance
Bis:
12.Sister
13.Whispers In The Dark
Het was in het geheel fameus, geweldig, straf, overdonderend, ... alles ontplofte. Niet enkel wij meer dan content, zij ook! En ik vermoed dat ze dit enthousiasme totaal niet verwacht hadden. Mijn egoïstsiche kant (die laat ons zeggen wel zeeeeeeeeeer klein is *bloost* (ik mag dat toegeven, want de mensen zeggen toch altijd dat ik te bescheiden ben *lacht*) laat me toch weten dat ik het een beetje jammer vind dat het een hype is geworden hier in België en laat ik nu net niet van hypes houden. Ach geeft allemaal niet. Ik had een geweldige avond en dat telt.
Leuk waren de kleine miniatuurdiertjes. Op floortom van Marcus stond een klein paardje, bij Ben op de piano een klein hertebeestje, bij Winston aan zijn micro een ondefinieerbaar diertje (ik raakte er echt niet wijs uit) en Ted had op zijn versterker een kleine koe. Och wat een leuke mascottes. Schattig!
Dat ze straf zijn hoef ik niet meer te vertellen (kan anders nog eens vorige verslagjes lezen als je hiere drukt, maar ook eens hierezo). Sympathieke gasten! En top elk op hun manier: Ted hilarisch hoe hij meezingt van ik ken eigenlijk den tekst niet maar beweeg wat mee met de lippen niemand dat het merkt en Winston zwoele heupbewegingen bij de banjo, stretchoefeningen bij de platliggende gitaar, Marcus in waistcoat (rrrr) en alles geven, en Ben een vriendelijke jongen.
Neen, zal dit concertje niet snel vergeten. Dat is een feit.

En kijk heb weer beelden ter beschikking! Veel kijkplezier tedere bloglezertjes van me! (Ik kon naar gewoonte niet kiezen welke te posten, dus ziehier muzikaalgenot in overvloed.) En zie hoe zot dichtbij ik stond!









PS: Johnny of Marcus? Het is nog even twijfelen. Alhoewel *knipoogt*