Concertmeisje tussen de wilde beesten

WOW! Is het woord!

Met vol enthousiasme (zo gaat dat inderdaad altijd voor elk concert!) trok ik hopsakee richting Wild Beasts. Ik wist dat het goed ging zijn maar zo goed? Echt! Ik raad u aan, wanneer deze zomer op festival en deze mannen staan daar ook ga maar zekers een kijkje nemen. Het is meer dan de moeit.

(en dan nu de hele avond verteld in een notendop)
Het was in de Botanique te doen. Een beetje te vroeg waardoor daar beetje rondgewandeld om het ongeduld te temperen (wat in feite voor mijn persoon onmogelijk is!) En een beetje naar de talrijke goudvissen gekeken die me aanstaarden en riepen (maar dan in stilte en enkel mondbeweging) 'help mij'. Maar dat kan ik me uiteraard ook ingebeeld hebben. Maar toch. Triest!
Eens in de zaal binnengekomen, dus goed op tijd, meteen plekje vooraan gaan zoeken. En wachten op het voorprogramma maar. *Wachtwachtwacht* Een jongeman komt podium op gewandeld en neemt zijn gitaar in de hand. Spannend! Ik kende maar één nummertje (of twee) van Villagers (sloeber! noemt zich VillagerS en dan staat hem daar maar alleen. Maar is niet zo erg. Alleen was hij straf genoeg.) Schone nummertjes toverde hij zomaar even uit zijn gitaar en lijf. Te vergelijken met Bright Eyes vond ik zelve. (En eindelijk eens respect voor het voorprogramma, de mensen luisterden! hip! hoera! want zo moet het. Die jongen doet ook zijn best hè.)



En toen was het tijd voor wat wilds. De vier mannen werden nogal enthousiast onthaald toen ze het podium betraden. En terecht. Muzikanten kunnen toch damn sexy zijn! Al mag meneer de falsetto zijn snor eens af doen, maar dat is maar mijn bescheiden doch een te aanvaarden mening. Ik vond het eerder een wannebe-snor ofzoiets *lacht*. Helaas heb ik weer geen setlist ter beschikking voor u. Maar wil wel effe vermelden dat ik er wel mijn best voor heb gedaan. Goed hé. Maar mijn arm was net tekort en één of andere langarmige gast was er mee weg. Een trieste blik in zijn richting volstond niet. Maar de gitarist zijn schoenen stonden er nog *idee!*. Zijn schoenen nemen en wel terug willen geven in ruil voor een gitaar. Prachtidee! Maar woorden zijn bij mij steeds straffer dan de daden zelve. Hij had trouwens, wat mijn oog weer opviel een stel schuune sokken aan. Ha! Een paar dat volgens mij zijn moeder gekozen heeft (zagen er mij zo dat type sok uit). Die jongens hebben daar immers geen tijd voor waarschijnlijk.

Ik stond vooraan links recht voor de gitarist. 'Stond' is eigenlijk niet het juiste woord. Ik zat op het podium. Waarom zo lui Ine? Wel niet lui! Maar als ik stond, stond ik net op een verhoog en dan stak ik zo uit boven de rest en ik vond dat niet zo fijn. Ja had ik eens de kans om de grootste te zijn nam ik die niet. Het leven kan nogal bizar uitdraaien héé. Maar ik zat daar goed zo, schoon overzicht en zo, meer moet dat niet zijn hè. En zo voelde ik de vibes tot in heel mijn lichaam.

Van het begin tot het einde werd ik helemaal in de sfeer en muziek gezogen en het liet me niet los tot laat ons zeggen tot nog steeds niet dit eigenste moment. Misschien tot binnen paar dagen, we zien wel. In ieder geval stoort het me niet. Heerlijk waren die stemmen van beide heren. Afwisselend van klankgeluid en even fijn en zuiver. (ik had het al eens over hen (albumbespreking) 'druk hiere zo') Together met de gitaren, drum en piano was het complete plaatje af. Straf! 11 of 12 nummertjes (voornamelijk van het tweede album) die zinderden door merg en been. Waardoor ik op het einde wou roepen 'neen, ga toch niet weg mijne heren'. Maar aan alles komt een eind, toch.

(Jups! Ik heb filmpjes (van de-steeds-op-dezelfde-concerten-aanwezige-man! Handig! Kijkijkijk!)