Concertmeisje

Mijn favoriete artieste speelde afgelopen dinsdag een zeer aangenaam concertje in de Botanique in de wat ik dacht Aspergebar, maar wat dus de Witloofbar bleek te zijn. Inderdaad ik was daar nog nooit eerder geweest.

Laura Marling, haar akoestische gitaren, intieme lyrics met diepgang, prachtige songs, een fijne groep muzikanten aan haar zijde en te horen dat drie man van Mumford & Sons ook in studio aanwezig waren ten tijde van de albumopname. Fijntjes!

Een duidelijk verschil is te merken tussen het eerste en tweede album. Groei. Rijker, intenser en meer over nagedacht wat betreft de arrangementen. Maar nog steeds zo sterk qua teksten.

Maar hops we gaan maar best aanvangen met het begin. Namelijk het voorprogramma. Singer-songwriter Nic Dawson Kelly of Nic Kelly Dawson. Ha met al die voornamen is een mens al eens in de war. Maar goed. Ik vond dat een hilarisch man ook al was dat totaal niet zijn intentie en vond niemand anders dat. Ach niet slecht bedoeld ofzo hoor en ik kan niet uitleggen waarom. Dus ik zal het gewoon maar hebben over zijn sessie. Man met gitaar en mondharmonica en groot. Maar groot zeg! En toen begon hij na een hellow aan zijn eerste liedje van de avond. Ik viel daar bijna naar achter azo luid. Maar luid zeg! Het wende uiteindelijk wel en het was goed. Al stoorde het volk me serieus. De eerste vier-vijf rijen waren stil en aandachtig en kwamen duidelijk voor de muziek. Maar daar achter geroezemoes. Maar geroezemoes zeg! Heb een beetje respect hè! Van mij kreeg hij in de plaats dubbel applaus. Vwoila! En toen hij bij het voorlaatste liedje zijn gitaar effe moest herstemmen zei hij (maar dan in het Engels): 'Babbel maar even ondertussen ik dit hier doe, vanachter zijn ze toch al bezig'(maar op vriendelijke toon). En ik dacht 'ooooooooh ocharme! Go hug the guy!' Had ik meer durf ik had het uiteraard zelf gedaan. Jes ofcoorz!

En toen was het moment daar dat Laura het podium betrad en ik wist dat het onmogelijk was (omdat ik al serieus goed de tourdates van Mumford had uitgeplozen/uitgepluisd (whatevers u got the picture)) dus de ontgoocheling was er niet echt toen ik zag dat de muzikanten totaal geen Mumfords waren. Integendeel de drummer heeft me met mijn mond open van verbazing kunnen aantreffen. Drum en banjo tegelijk! Wow. Ik was van mijn kluts en tegelijk de melk kwijt. (En bytheway een blik voor mijn blikkendoos rijker, zo maar even hopla!) Naar de essentie Ine, de essentie! Ik zou u de tracklist kunnen geven had ik een geheugen van een olifant. Maar helaas, goed geheugen maar niet van een olifantbeest. Ik kan u zeggen vier liedjes (Alas I cannot swim (tzou begod een hit van Jeff Buckley kunnen zijn (jups inderdaad ik mag daar meelachen jullie niet, zo ben ik dan wel weer), Night terror, Ghosts en My manic and I) van het eerste album, de overigen van het tweede album (...).
Het was zuiver, intens, prachtig, meeslepend, fijn, ... en hier een daar een grappige toets, wanneer ze even in de war was ten midden van een lied en naar eigen zeggen totaal niet meer wist wat ze deed. Maar het was haar meteen allemaal vergeven.

En jeej! Dankzij - toch wel een beetje een held - Thomas kan ik hier paar filmpjes posten. Hoera! Nu kan je zelf de sfeer wat opsnuiven. En neem ook gerust eens een kijkje op deze link, want nog vele meer filmpjes van fijne concertjes. Deze man heeft smaak!







Oh mededeling: ik ben niet goed in recensies zoals u merken kan. Mij kennende meer rond de pot draaiende dan ja wat een recensie zou moeten zijn dus. Mijn oprechte excuses voor had u meer verwacht. *glimlacht*