...

Aangezien ik nu toch al vaak mijn blog als dagboek heb gebruikt ...

Ik ben kwaad... ja toch wel...alhoewel kwaad is misschien niet het juiste woord. Maar heb momenteel geen zin om naar het juiste woord te zoeken. Het is in ieder geval iets wat ik niet vaak voel. Nu ja haat zou ik het nu niet noemen, maar in ieder geval het gevoel ligt ergens te zweven tussen deze twee woorden. In een mix met onthust, droevig en vooral serieus ontgoocheld in bepaalde persoon. (What's new?)

Ik wil dingen aan diggelen slaan. Ik wil bokshandschoenen. Ik wil een baseballdinges in mijn handen.

Je moet kunnen realtiveren zeggen ze (typisch troosters), je moet alles kunnen laten bezinken. Maar ze vergeten wel telkens er bij te vertellen hoe dat dan juist moet en te vragen of er daar wel nog plaats voor is in mijn hoofd. In mijn hoofd dat er vanbinnen serieus bij ligt als een wrak. Opstapelingen van nog te klasseren momenten in de archiefdoos 'gelieve zeer snel weg te smijten (als het kan in een papierversnipperaar)'.

Zes keer heb ik gedacht 'dit is de laatste keer!' Wie in dezer tijden is nog zo vergevingsgezind en slingert nog zoveel kansen naar iemands hoofd? Het zijn zotten! Zotten zeg ik.

Maar alles was een leugen!

En dan nog zelf niet kunnen bedenken dat zwijgen NIET de beste oplossing is. 'Ik wou je niet kwetsen' krijg je dan te horen. En dan verwachten ze nog dat ik dat een nobele daad en attent zou vinden.

Ik laat me veels te snel vangen door schone woorden. Woorden die blijkbaar niets betekenen. Realiteit is duidelijk andere koek. Gelieve dus alvorens eerst te vermelden 'ine, tis maar plezier, een zwanske, ...' en de geschreven boodschap op mijn voorhoofd 'naïeve kip' te negeren.

...

Muziek alstublieft!



Zoals Charlie het zo schoon verwoord:
Cause it's time to leave
Those feelings behind
Oh cause blue skies are calling
But I know that it's hard