Mijn opmerkzame geest heeft ondervonden dat enkel mijn wielerblogjes (minst serieuziteiten) enig reactie teweegbrengt en zelf een redelijk aantal 'fijn' aanvinkjes krijgt toegediend. (Het verbaasde me dat mijn vrouwelijke kijk op de pedaalridderssport mijn mannelijke lezers niet afschrok.) En ik nochtans enorm mijn best doen om ook al eens serieuzer uit de hoek te komen. Well, show me the way to the next whiskey bar. Oh, don't ask why, oh, don't ask why. Nee, maar serieus ik vind het wel fijn dat er toch schrijfsels zijn die mijn lezers (u dus) weten te bekoren. Waarvoor een welgemeende dank van mijnertwege naar uwentwege. (Mijn dankbaarheid en liefde is weer te geven zoals Sir McCartney's enthousiasme.)
Onlang onderweg met de vader in de auto zei ik langs mijn neus weg 'ik ga mij een koersfiets kopen'. Gelach en 'allé wa gaat gij daar mee doen?' als antwoord. Ik neem het hem niet kwalijk. U weet misschien immers al dat mijn sportiviteit in dramatische proporties te vergelijken valt met de gemiddelde kermiskoers supporter. Maar ik heb zin in een koersfiets. Serieus. Het begon tijdens de Tour enorm te kriebelen om zelf op die trappers te gaan staan. En ik weet na tien kilometer zal ik er wel meer dood als levend uitzien, maar dat betert wel met de tijd. Niet? ... Anyways, I can't help it. I fell in love with a Pinarello bikerider. *sighs*
Geen opmerkingen:
Een reactie posten