Ik volgde de muzikale weg van Damien Jurado al wel wat jaren, maar af en toe dwaalde ik al eens van het pad af. Wat zonde is. Deze man blijft een muzikaal talent en schenkt ons als maar meer schone nummertjes. Dinsdag avond was niet anders.
Het was in de AB te doen. Boven. Klein, gezellig en redelijk intiem. Het voorprogramma werd verzorgd door Kim Janssen. Een Nederlandse jongeman waar ik nog niet echt eerder van had gehoord. Ik werd al meteen op de vingers getikt door metgezel dat dat wel ging om één van de betere singer-songwriters van Nederland. En zo bleek.
En zoals dat wel met wat meerdere singer-songwriters gebeurt, was ik eigenlijk toch wel best snel weg van zijn stem. Hij stond er alleen. En eerlijk gezegd had ik ook best genoeg aan hem en zijn gitaarspel. Ik kon er niet om heen. Zijn stem en melodieën wisten me te raken. Ingetogen en kwetsbaar.
Na een paar eigen nummers gaf hij ons ook nog een cover waar ie bij vertelde dat de grote folk kenners en liefhebbers dit nummer normaliter wel gingen kennen. En ik moet zeggen, enige fier- en blijheid verwarmde me wel toen ik bij de eerste noot kon raden om welk liedje dit ging. 'Hang me, oh hang me' van Dave Van Ronk, ook wel te horen in de film Inside Llewyn Davis.
En toen werd het tijd voor Damien Jurado, die ook enkel stem en gitaar mee had gebracht. Zijn nummers kregen een akoestisch jasje aangetrokken met een mooie afwisseling van oude met nieuwe nummers in zijn welgekende melancholische stijl. Met zijn ogen dicht gepriemd en in opperste concentratie hing het publiek aan zijn lippen. Al hadden zijn vertelsels tussendoor wat minder samenhang en kon het bestempeld worden als van de langdradige soort. Het ging dan ook om de muziek. En daarin is hij met zijn missie alvast meer dan geslaagd. (Al moest ik dan wel Sheets missen. Een klassieker van formaat.)
