Soms vraagt een mens zich af ...

Ik vind dat ik ook een schadevergoeding aan Lance Armstrong vragen mag ... voor al die jaren gezichtsverlies dat ik thuis geleden heb indertijd door als enige hem voor de tv naar de overwinningen gesupporterd te hebben. Ik vind dat ... Pure misbruik van jonge beïnvloedbare meisjes door leugens. Dat is niet schoon en zeker niet sportief.

Nu vroeg ik me tegelijk ook ineens af hoe het nog met Francisco Mancebo en Iban Mayo zou zijn.  

Zonder omslag (22)

Lieve Hippiemans,

Ook al ken ik je bij je naam, Niek, Hippiemans is wel leuk om zeggen. Doet me aan de jaren zestig denken, en zoals je wel al weet zou ik best wel eens stiekem voor even door middel van een teletijdsmachine in die periode vertoeven. Als dat eens zou kunnen hè! Je mag mee. Al denk ik dat je liever nog in een decennia of twee vroeger belanden wil. Geen probleem, jij mag dan nog even langer reizen. Vergeet me nadien niet terug op te pikken op je terugreis. Dan delen we achteraf onze reisverhalen en bekijken we elkaars vakantiefoto's. Die van jou zullen zwart-wit zijn en dat vind ik qua fotografie het mooist. Komt dat even goed uit.

Bedankt dat ik je een brief schrijven mocht. Zeker als het gaat om een lezer die hier na een paar jaartjes nog steeds eens piepen komt. Ik vind dat fijn en in zekere zin een waar compliment. En bovendien ben je een Eddie Vedder liefhebber. Meer woorden hoef ik daar niet aan te wijden. Toch? 

En ik zou je ook nog willen bedanken voor je gebruik van 'ten lange leste'. Twee staan altijd sterker dan één. En wie weet krijg ik nog mensen zo ver dit in hun woordenschat te laten vloeien. Zou dat niet mooi zijn!

Voor de rest hoop ik dat je een fijn jaar tegemoet gaat. En mocht ik je wensen wensen die werkelijk uit zouden komen, dan zou ik alles wensen wat jezelf wensen zou. Zo. 

(Aangezien je een Grace Kelly liefhebber bent wou ik je mijn favoriete foto van haar meedelen. Maar zij staat op zo vele foto's galant en schoon te wezen, dat ik er geen flauw benul van heb.)

Voor altijd de jouwe,

Ten lange leste

Heb een titel voor mijn roman. Driewerf hoera! Maar ik hou hem wel nog even geheim. Ja, zo geniepig ben ik wel.

Zonder omslag (21)

Lieve streptokokken,

Jullie benaming alleen al doet mij geen aangenaam plezier. Ik stel jullie voor als kleine veelvuldig-pootjes-hebbende sliertjes met van die mottige koppen er op. Niet echt iets waar ik gastvrij voor zou willen zijn. Jullie daarentegen trekken zich daar duidelijk niets van aan en banen jullie een weg in mijn lichaam, nestelen zich daar waar jullie het ambetantst kunnen wezen. 'Terecht' hoor ik jullie nu talrijk zeggen? Ik hoop van niet. Want ik maak jullie kapot. Eén voor één zullen jullie de genadeslag voelen. In november sprongen jullie om ter vrolijkst op en neer in mijn longen, bezorgden jullie mij een doofheid aan één kant, nu zijn jullie daar weer, vermoedelijk ook niet echt weg geweest, vertoevend in mijn keel en nieren. Liever vlinders in mijn buik. Ik begrijp het misverstand. Er is inderdaad veel liefde, warmte en genegenheid in mij te bespeuren. Maar helaas voor alles en iedereen, behalve jullie. Dus als ik nu zo vriendelijk zou mogen wezen en jullie erop mag wijzen dat de opendeurdag in mijn lichaam hier stopt, zou dat mij heel veel deugd kunnen doen. Ik heb namelijk het gevoel dat het laatste jaar de zeven plagen op me af zijn gevlogen. En dat is absoluut geen lachertje, mijn beste -valse- kameraden. Misschien komt dat er van als je jaren en jaren niet echt ziek bent geweest. Ik hoop alleszins dat ik nu even gespaard blijf. Zou dat mogen?

Voor altijd de jouwe,

En zo zaten ze daar bij elkaar (4)

Die avond in café 'Vogelvlucht'.

A: Zoudt ge mij missen?
B: Hoe bedoelt ge?
A: Zoudt ge mij missen als ge mij nie meer zoudt zien?
B: Gaat ge weg?
A: Nee, tuurlijk nie, maar zoudt ge mij missen?
B: Ik weet nie.
A: Hoezo ge weet nie?
B: Alléja, ik vind da zo'n raar vraag.
A: Ik zou u nochtans missen.
B: Echt?
A: Ja, tuurlijk.
B: Ik u ook wel denk ik.
...
B: Blijft ge nog efkes?
A: Ja.

C: Excuseer?
D: Ja?
C: Kennen wij elkaar?
D: Ik denk het niet *stapt weg van de bar en zet zich aan een tafeltje*.

E: Ik moet jullie wat vertellen.
F: Hebt ge weer geld nodig?
E: Het gaat daar niet ...
F: ... U moeder en ik hebben besloten de geldkraan toe te draaien.
E: Pa, het gaat daar ...
F: ... Er zijn grenzen, jongen.
G: Uw vader heeft gelijk, schat. Zo ineens stoppen met uw werk en waar denkt ge dan uw kosten mee te betalen?
F: Wij moeten daar niet voor op draaien. Niet meer.
E: Maar ...
F: Al die jaren hebben wij ons suf en kapot gewerkt voor jullie. Krijgen wij daar iets voor terug? Neen, enkel grotere kosten.
G: Windt u toch niet zo op, lieveling.
F: Zegt gij het hem dan! Het geld groeit niet op onze rug.
E: Ik ben ...
G: Uw vader heeft gelijk hè, jongen.
F: Natuurlijk! Het is beter dat we u gerust laten en u plan er mee laten trekken!
E: Ik ben ... ernstig ziek.

H: Ge hebt een vlek op uw mouw.
I: Oh.

Op het einde van de avond gingen de lichten uit, de deur toe en iedereen trok huiswaarts. De volgende dag zouden andere gesprekken het café vullen ...

 

"I realise there’s something incredibly honest about trees in winter, how they’re experts at letting things go."- Jeffrey McDaniel

Vive le vélo

Aha! Binnenkort breekt het nieuwe wielerseizoen aan. Ik weet niet waar ik het meest naar uit kijk. De koersen volgen of mijn wielerblogjes schrijven. Een goede geslaagde mix van beide. En misschien hoop ik stiekem zelf dat u ook wel een beetje naar beide uitkijkt. (En het is niet omdat de vaste waarde in de koersblogjes, namelijk Carlos Barredo, zijn fiets jammergenoeg aan de haak heeft gehangen dat hij geen vaste waarde meer is. Integendeel. Koersen zal hij. Verdomme. Al moet ik hem tot in Spanje voetstapsgewijs zelf gaan halen en hem op zijne velo zetten. Koersen zal hij. Al was het maar om mijn blog te kunnen voeden met wat verpozing.)

Al is nog niet iedereen er echt klaar voor. Zo blijkt ...

Zonder omslag (20)

Lieve Iwein het dwergkonijn,

Eerst en vooral wil ik je bedanken dat ik je een brief schrijven mag. Ik heb nog nooit het genoegen gehad om een dwergkonijn te schrijven. Ik wist uberhaupt ook niet dat konijnen onze taal kunnen verstaan, laat staan mijn blog lezen. Misschien mag ik dan ook geloven in het bestaan van een mad hatter, march hare en chesire cat? Als ik je volg laat je me dan in een hol vallen en ontdek ik een compleet wonderland? Of werkt dat zomaar niet? 

Weet je wat ik graag zou willen doen? Op dit eigenste moment bedoel ik dan. Nantes van Beirut zingen en met een snaredrum rond mijn middel ronddwalen op een verlaten plek. Jij mag tierig met me mee huppelen als je wil. En je dierenvriendjes deinen dan achter ons aan op het ritme van de melodie. Zou dat niet fijn zijn, Iwein? 

En dan vergeten we even alles.

Voor altijd de jouwe,

Voornemens, bucket list, dromen, ...