Concertmeisje

Vrijdagavond stond Gabriel Rios (yummie) zowaar in onze CC op te treden. Alleen met zijn gitaar. Zeer intiem concertje dus. Jammer van dat publiek. 

Hij had een support act meegebracht. Sherman. Ik kende de artiest van naam, maar de muziek was totaal nieuw voor me, op één nummer na, dat ik al eens door de boxen van mijn radio had horen weerklinken. Ook een jongeman met gitaar. En een mooie zuivere stem. De nummers leken misschien op het eerste gehoor allemaal hetzelfde voor iemand die niet op teksten let. Maar dat gevoel heb je meestal wel snel als er niet veel afwisseling is van instrumentatie. Ik vond het best mooi. Thuis even zijn nummers nog eens gecheckt. En op plaat klinkt het wel anders. Ik geef voorkeur aan zijn solo concertjes in CC's, moest u het zich bij deze afvragen.

En toen kwam Gabriel Rios. Warm kreeg ik het er wel van. nee, is niet waar. Of toch. Ha. Wie zal het zeggen. Anyways de man is niet alleen aardig om zien, ook om horen. Hij bracht voornamelijk nieuw werk. Op zich vond ik dat niet erg. Want het klonk akoestisch zeer goed. Maar misschien had ik hier en daar wel meer van zijn latin sound willen herkennen. Tu no me quieres en Broad daylight waren de enige nummers uit zijn vorige albums. Hij moet meer interactie hebben verwacht (aan mij heeft het niet gelegen, de dees deed goed mee) bij Broad daylight, want stopte soms om het publiek te horen zingen. Dat was niet het geval. En ik durfde nu ook niet te luid mijn gang gaan. Vond ik wel jammer. En hij waarschijnlijk ook.

(Kleine jaloersiteit aan dat meisje die de bloemen bij het einde op het podium bracht en drie kussen kreeg. In het vervolg neem ik ook een boeket mee. Niemand die meteen door heeft dat ik niet bevoegd ben en daar niet in het cultuurcentrum werk. Hoop ik.)

Zonder omslag (18)

Lieve Heer Cumberbatch,

Cumberbatch Cumberbatch Benedict Cumberbatch. Ik zou het honderd keer kunnen zeggen. Nog liever zou ik het u willen horen zeggen. Want uw stem ... u zou mij alles kunnen zeggen en ik zou er niets van kunnen na vertellen. Niet omdat het mij onverschillig laat, maar omdat uw stem een aparte weg inslaat. En ik eerder geneigd ben deze te volgen. Uw diepe warme stem overgoten met Britse klanken en schone articulatie is als chocolade. Een zeer donkere bittere vijfennegentig procent cacao tablet chocolade van beste kwaliteit. Een stem die mijn ribbenkast friemelend doordringt en mijn botten vibreert. 

Spreek en ik zal luisteren ... fluister dingen die ik van een echte man horen wil ... 

Voor altijd de jouwe,

Soms vraagt een mens zich af ...

De enige uitvinding waarbij niemand moet denken van 'nou, hmm, daar zou ik best wel eens uitvindertje voor willen spelen' is een teletijdsmachine. Waarom? Omdat dat de enige uitvinding zou kunnen zijn waar je al op voorhand van weet dat je er niet in slagen zal. Hoezo? Wel als je er in zou slagen, zouden we dan al eens geen bezoekers uit het verre toekomst hebben gehad? Of! Of de tijden die nog moeten komen zijn vele vele interessanter voor een tijdreizer en kompanen, dat de jaren voor tweeduizend geen zak meer voorstellen. Middeleeuwen? Ridders, de pest en overspelige kasteelheren, pfff niets aan. De Romantiek? Aargh wat een bende kleffe rakkers. De Romeinen? Mannen op sandalen, zooo fout. De sixties? Wij hebben straffer spul zelle... Nee! Wie weet wat er allemaal nog komen moet. En zijn wij gewoon maar een vervagende stip op de tijdsbalk.

Maar het is wel jammer eigenlijk. Ik zou een hele reis kunnen uitstippelen.

Geliefde van de week

Ine is stiekem een beetje een Bob Dylan fan aan het worden. Al is fan een groot woord en zo stiekem is dat nu ook niet. Maar ik zeg stiekem omdat ik eigenlijk altijd zei van 'ach diene Bob diene kan nogal zagen na een lied of twee drie vier'. Maar nu moet ik mij een beetje op mijn woorden terugnemen. Want eigenlijk hoe meer ik luister, hoe meer ik hem apprecieer. Zijn muziek en teksten. Dus Meneer Bob? Het spijt me, bij deze.

She's got everything she needs, 

she's an artist, she don't look back.
She can take the dark out of the nighttime 

and paint the daytime black.

Nou moeten we nog sportief zen ook ...

Het onmogelijk is gebeurd! ... Vanaf dinsdag begint mijn sportieve leven. Wel het is te zeggen ... kiné oefeningen - voor mijn doen ('zo sportief als de gemiddelde toeschouwer bij een kermiskoers') is dat al bewonderenswaardig genoeg - wel achttien sessies. Plus oefeningen voor thuis (dat is er over!) ... Ik kijk er al met enthousiasme naar uit. Ahum. Heb inmiddels wel al uit voorzorg een sportieve broek in huis gehaald. Dat is al een zeer goed begin. Vind ik zelf ... dan toch. Niet?

Uit verveling ...

Ik begin stilletjes aan mijn knie te verfoeien. Hij is gemeen. En hij is onverdraagzaam. Hij verspreidt zijn pijn naar mijn onderbeen wanneer het hem past. Maar vergeet dat het mij nooit past. Een knie met een eigen willetje. Verschrikkelijk. 

Afleiding gezocht!
 
Zag op Lastfm een vragenlijstje staan in verband met de top artiesten op je profiel. Dus ik dacht, wel kijk eens aan, een lijstje. Heerlijk toch lijstjes (zoals ik altijd wel zeg), en vragenlijstjes al helemaal!

1. Wat was het eerste nummer dat je leerde kennen van Coldplay?

Trouble. En ik werd fan. Haast onmiddellijk. En thuis hebben ze het toen geweten. Het tweede Coldplay album was tevens meteen een verjaardagscadeau, dat platgedraaid werd samen met het eerste (die ik nog steeds geweldig vind). Vanaf paraparaparadise ben ik afgehaakt. Wat een verschil ook met hun eerdere werk. Ik begrijp er nog steeds niets van. Die drie eerste albums verdienen nog steeds hun waardig plekje.

2. Wat is je favoriete album van Jeff Buckley?

Allemaal dedju! Maar op de hoogste trede der favoriete albums ever van al de artiesten ever staat 'Grace' te blinken. Absolutement. En geen blijk van toekomstige, zelfs van verre toekomstige, verandering. Jeff is voor mij het van het qua muzikale beleving. Zijn muziek en ik hebben al heel wat mooie en slechte momenten gehad.

3. Wat is je lievelings lyric dat Laura Marling geschreven heeft?

Ik vind het grootste deel van haar teksten prachtig, herkenbaar, poëtisch, en vaak vliegen zinnen voorbij die op mijn gedachten treffend zijn. Maar als ik toch eentje moet kiezen zou ik in zijn geheel 'Hope in the air' kiezen. Al is 'Blackberry stone' ook zeer mooi. "I'd be sad that I never held your hand as you were lowered, but I'd understand that I'd never let it go. I'd be sad that I never held your hand as you were lowered, but I'd understand the world does what it does. And you never did learn to let the little things go, And you never did learn to let me be, And you never did learn to let little people grow, And you never did learn how to see."

 

4. Hoeveel keer zag je Radiohead live?

Nog niet! Tot mijn grote spijt. Ze komen naar Belgenland. Maar de voorverkoop was verschrikkelijk en mij niet goedgezind. En voor de rest zwijgen we er dan ook het liefst over. Met dank ...

5. Is er nummer van Yann Tiersen dat je droevig maakt?

Zo wat de helft van zijn nummers maakt de vlinders los in mijn buik, de andere helft bedekt mijn ogen met traanvocht. Yann Tiersen is momenteel de enige man die mij in mijn emoties helemaal kan laten gaan. Die voor elke gelegenheid wel iets klaar staan heeft dat mij helpen kan in mijn worsteling met bepaalde emoties. Een hooggevoelige ziel als mij heeft daar al eens nood aan. ... Er zijn momenten dat ik gewoon 's nachts voor het raam zit met koptelefoon aan, de sterren en de maan bestudeer, de bomen zie dansen op de melodie van de wind, de wereld verfoei, mijn gedachten afweer, terwijl ik een hele resem Tiersen nummers draai. Een perfecte nacht. ... 'Naval' maakt me het droevigst. Om twee redenen. Dit nummer heb ik op de begrafenis van mijn grootvader laten spelen. Telkens ik het nu hoor denk ik onmiddellijk aan hem. Wat me triest maakt, maar het schenkt me ook enigzins fijne gevoelens, omdat de herinneringen naar boven komen. En de tweede reden is de melodie op zich. Die piano ...

6. Hoeveel artiesten van je top 25 meest beluisterd zag je live?

Achttien. Wow. Toch wel heel wat. Ik verschoot er zelf even van. Jammer genoeg zijn er bepaalde topbands en artiesten die ik nooit live zal kunnen zien wegens gestorven, te oud, gesplit, ...

There has never been a time I was not scared of the unknown.

"Does it torture you?"

"No ... I suppose not. It is just that ... I do not know how I am supposed to feel about ... things."

Knowing everything or knowing nothing at all. Never something in between. But then, I realized this was not the way the world directs. There are things to be discovered as there are things to be kept a mystery as well.

Een lezer vroeg naar meer liefde en vriendschap. Wel bij deze; liefde, massa's liefde, én vriendschap, massa's vriendschap! Speciaal voor u! HOPLA! Zomaar even in het rond gezwierd. Maar ook eigenlijk voor mijn ander bescheiden aantal lezers. I'm carrying all the love of an orchestra! En ohja, een appreciatie naar de pollers van deze poll. Uw mening wordt gewaardeerd! Fijn te weten dat de eigen schrijfsels toch wel goed bevonden worden. Nu kan ik enkel nog maar wensen voor wat interactieve lezers *knipoog*.

(Goh ja, even een writersblock zoals dat heet. Het komt nog. HET KOMT. NOG.)

Geliefde van de week

Het is weer van dat. Ik ben weer gebeten door een bepaalde artiest. Passenger. En een serieuze beet moet het hebben opgeleverd, want het laatste album 'All the little lights' is de laatste dagen al vaak de revue gepasseerd. En niet met tegenzin. Van mijn part mag het zo nog even doorgaan. 

De nummers brengen me op een of andere manier tot rust. Maar werpen ook een vlaag van melancholische vrolijkheid over me heen. Om het met een voorbeeld uit te drukken; ik krijg hetzelfde gevoel als het openen van een muziekdoosje waar een ronddraaiend ballerinatje vergezeld wordt van een melodie dat als kind magisch voor me was.

Zonder omslag (17)

Dearest Moon,

 

I will write this letter in English. I may not know if you understand, but in all your worldly appearance it seems rather you do. 

Every night before bedtime I search for you. I stare at the starfilled sky and broadcast a new dream into the universe. Can I confess a secret? Sometimes I might think you are my only friend. You have always been there. And I think you will always be. I still hang on to that promise. Last night I spent the entire evening staring at you and counting the stars. You smiled and I hummed our favorite Tiersen' song. The night was completely enchanting. 

The night seems so much nicer than the day. Quiet and fragile. With a bright light peeking in our tiny rooms, illuminating our sleeping dreams. It seems a perfect moment to explore the world. With bruised eyes from sleepless nights. Gathering leaves and flowers. Making a trail with them. Fall asleep at a forest floor after dusk. Doomed to be eternally wandering in a wide eyed dream.


Always yours,

Brieven die nog geschreven moeten worden ...

Als ik ooit een kat in huis neem, noem ik hem Sgt. Pepper.