Eindejaarslijstjes

Het einde van het jaar staat ons weer op te wachten. Niet dat elke mens de overgang van de twee jaren voelt, het jaar zou dus evengoed op 17 september, of 25 mei kunnen eindigen. Maar één ding staat vast, het eind staat gegarandeerd voor lijstjes. En Ine loves lijstjes.

Verslavingen van het jaar 2011:
Stroopwafels, BBC, muziek, Stephen Fry, wielrennenpronostieken, schrijven, eigen Tijdloze in elkaar steken, Yann Tiersen, kleurrijke rokjes, boekenrek aanvullen, ...

Meest gedraaide songs in/van het jaar 2011:
Other Lives - For 12/ Tamer Animals, Edward Sharpe and the Magnetic Zeros - Home/ Janglin', Laura Marling - Night after Night/ Sophia, Dry the River - No rest, The Rumour said Fire - The Balcony, Mumford and Sons - After the Storm/ Home, Ben Howard - The Wolves, Loch Lomond - Wax and Wire, Grand Drive - Nobody's song in particular, Yann Tiersen - Naval/ 8mm, Noah and the Whale - Just me before we met/ Life is Life, Josh Garrels - Don't wait for me, Délibes - Dôme Epais, Alexandre Desplat - Mr Fox in the Fields, Devendra Banhart - Seahorse, ... and the usual stuff.

Fijnste concerten van het jaar 2011:
Crossing Border (Other Lives, Dry the River), Agnes Obel, Explosions in the Sky, Noah and the Whale (2x), Edward and the Magnetic Zeros, Wolf Gang, Pete Yorn 

Liefst gelezen in het jaar 2011:
Edna Fry - Mrs Fry's Diary, Neil Gaiman, Stephen Chbosky, Annelies Verbeke, Nick Cave - The Death of Bunny Monroe, Christophe Vekeman, Sara Gruen - Water voor de Olifanten, Michael Cunningham, Jonathan Safran Foer, Stephen Fry, Kurt Vonnegut, ...

De schuldigen voor de nieuwste vereisten in de zoektocht naar de ideale man in het jaar 2011:
Britse acteurs (Tom Hiddleston, Benedict Cumberbatch, Richard Armitage, ...), Britse muzikanten, Britse humoristen, ...

Liefst bekeken in het jaar 2011:
BBC, Never Mind the Buzzcocks, QI, Mock the Week, Have I got News for you, Would I lie to you, Pappenheimers, De Slimste Mens, Sherlock Holmes, De Ronde, Flight of the Conchords, Brother and Sisters, Wielrennen met Michel en José, Mag ik u kussen, The Big Fat Quiz of the Year, ...

Opmerkzaamheden van het jaar 2011:
Ik hou nog steeds van mijn hobbies. Schrijven, lezen, tekenen, dagdromen, zingen, muziek beluisteren, kunst, ... de hele reutemeteut.

Voornemen voor het nieuwe jaar:
Meer meer meer schrijven!

Voice porn (1)

Benedict Cumberbatch reading Metamorphosis (Kafka). Part 1.

"Gregor Samsa wakes one day to find himself hideously transformed into a monstrous insect ..."

Heb dit op mijn mp3-speler gezet. Zo kan ik heimelijk naar Cumberrrbatch's sexy stem luisteren in de bus. (En niemand die weet dat ik na twee minuten al lang niet meer met het verhaal mee ben *naughty face*.) Een feest voor het oor. Ideale manier om te 'lezen' op plekken of situaties waar je met kleppers van boeken niet terecht kan.

Een busrit duurt nu jammer nooit lang genoeg ...

Het is hier stil. De laatste tijd dan toch. En dat zal u, mijn lieve lieve lezer(s), ook niet zijn ontgaan. Maar goed nieuws! Ik kom terug. Echt waar. Bij deze beloof ik het u. Oprecht. Ik mis de stilte (lees: de woorden die zich uit mijn mouwen laten schudden en zo door mijn vingers tintelend op het scherm verschijnen) namelijk ook.

En ik hoop dan ook dat jullie nog niet verloren zijn gelopen in blogland, maar hier stiekem toch nog af en toe eens een kijkje komen nemen.

Robert and Shana ParkeHarrison

Ontmaskering

's Nachts, wanneer de nacht zich eigenlijk helemaal meester over mij zou moeten gemaakt hebben, maar daar toch niet in geslaagd blijkt te zijn, verdwijn ik meestal helemaal weg in gedachtespinsels. Dan vraag ik me allerlei dingen af. Dingen die er toe doen. En dingen die er niet toe doen. Volledig onder het deken weggeborgen, behalve mijn hoofd en armen die rustig naast mijn lichaam liggen te rusten. En de smaak van dromen, die zich een weg proberen te banen naar mijn hoofd, op mijn tong. Ik hou van de nachtelijke hemel en stiekem sterren tellen.

Soms vraag ik me af, waarom ik ben wie ik. En denk ik vaak dat ik niet iemand ben, maar iets. Iets verscholen in een lichaam. Vast. Gevangen in een mensenlichaam. Mijn hart duizend jaar oud. Misschien ben ik wel een concept, of een gevoel. Soms klinken mijn gedachten en gevoelens beter in liedjes. Een singersongwriter die schrijft en zingt over eenzaamheid. Je luistert en je voelt je minder eenzaam. Als je stiekem verliefd bent en je ontdekt dat die persoon al gelukkig doorheen de liefde walst. Dat alles doet je glimlachen. Je bent gelukkig, want anderen zijn gelukkig. Dat gevoel bedoel ik. Ik ben toevallig in een lichaam verzeild geraakt. Ik had eigenlijk dat ene gevoel moeten zijn.

Maar vandaag deed ik een andere ontmaskering. Ik ben Morrissey.
"I avoid people who I actually like. I suppose that’s a phobia but also a habit."
"I do think it’s possible to go through life and never fall in love, or find someone who loves you."

"When I am lying in my bed I think about life and I think about death and neither one particularly appeals to me." 

"There's more to life than books, you know. But not much more.” 

"Don't talk to me about people who are nice, 'cause I've spent my whole life in ruins over people who are nice.”  

“I don't mind if you forget me. Having learned my lesson, I never left an impression on anyone.” 

 En hij is ook 40% van papier maché zegt hij. Dus misschien ... is Morrissey wel hetzelfde gevoel.

Concertmeisje en haar jaarlijkse afspraak in Antwerpen

Aha! Tijd voor Crossing Border! Dit jaar werden er twee dagen ingepland. Jammer genoeg moet er dan een keuze gemaakt worden. En keuzes maken is nu niet van mijn strafste kant. Maar gekozen heb ik. Uiteindelijk. Zaterdag is het geworden. De dag van Dry the River en Other Lives.

Een perfect schema zo bleek. Drie artiesten die ik omcirkeld had bleken op hetzelfde podium te spelen weliswaar. Al is er zoveel keus waardoor je nadien wel misschien graag stukjes van die andere artiesten had meegepikt. Maar ik had niet te klagen over mijn avondje. Goed begin en een schitterend einde. En dan heb ik het niet over Pieter Embrechts die ineens achter mij bleek te staan. Alhoewel. 

Continental Upstairs. De plek waar ik een fijne avond zou beleven. Beginnende met Dry the River. De band die ik nog op Pukkelpop zou gezien hebben, waren de omstandigheden toen anders gelopen. Een uurtje zouden zij energierijk hun songs ten horen brengen. Na een dikke 35 min stapten ze jammer genoeg het podium al af. Nefast voor de feestvreugde, ik kwam er net goed in. Anyways het was kort en goed! Nog geen debuutplaat. Daar is het nog even wachten voor tot volgend jaar. Graag.

 

Na Dry the River even wat rondlopen en op zoek naar wat ander muzikaal vertier. Frank Turner. Een feestje voor de kenners. Duidelijk te merken. Ze hadden precies ook de enthousiasteling van bij elk optreden meegebracht. Ook duidelijk te merken. Ik kende Frank Turner en zijn band nog niet. Het gaf me de sfeer van een Schotse pub. En een hele lange avond voor de boeg. Schenk nog maar eens een whiskietje bij. En op het einde zingen we allemaal van 'the wild rover' ... Zatjes. Maar gelukkig ... Of dit werkelijk zo eindigde weet ik niet, want mijn curieuziteit lonkte naar Lanterns on the Lake. 

Lanterns on the Lake lokte meer luisteraars als Dry the River. Enigzins verbaasde mij dat wel. Ik had dan ook wel wat meer volk verwacht bij de de vijf gasten van Dry the River. Ach kijk minder volk betekent minder geroezemoes. Geroezemoes stoorde wel het einde van de set van Lanters on the Lake. En dat viel hen ook op, maar ze lieten zich er niet door kennen en gaven zich volledig. Van de eerste song tot de laatste werden we meegevoerd door hun muziek die als het ware ons in een film van eigen fantasie toe liet. Bijna symfonische melodietjes waar bij elk detail niet ongehoord werd. Geen band die je absoluut gezien moet hebben, maar ik was er wel graag bij. 

Misschien toch nog een stukje Joan as Police Woman gaan bekijken in afwachting van hét muzikaal moment dacht ik. Maar jammer genoeg was de zaal net vol. De jongeman aan de deur kreeg dat net diezelfde seconde te horen. Hoe toevallig. Daar gaat mijn kans om uit te vissen of Jeff Buckley niet stiekem een zogezegd Elvis Preslieke heeft gedaan. En nu als onbekende in zijn verloofde's band speelt. Dat had wat geweest. Stel u voor. Ik was het niet te boven gekomen zeg ik u.

Hoogtepunt van de avond was ongetwijfeld Other Lives. Geen grote ego's die een podium bestijgen, geen groot gedoe. Maar bescheiden, down to earth mannen en vrouw die doen waar ze goed in zijn. Ons verblijden met hun muziek. Hun hart en ziel delen met de fans. En fans waren er. Ze traden misschien net in een té klein zaaltje op, maar geen mens die zich daaraan stoorde. Hun muziek nam ons meteen in beslag en liet ons niet meer los tot het einde, dat voor velen misschien wat te vroeg kwam. De singles For 12 en Tamer Animals waren dan misschien wel de hoogtepuntjes van de set, maar ook Black Tables uit hun eerder repertoire, solo gezongen en gespeeld door zanger Jesse was indrukwekkend mooi. Allereerste concert van de Amerikanen in België. Dat ze maar gauw wederkeren. Beslist. (Ohja heb stiekem de plectrum van de rechtse man op de foto meegepikt. Niet dat ik het niet beleefd vragen wou, maar ie was al snel weg. De viool of trompet ging misschien wat opvallen. Dus die heb ik wijselijk laten liggen. Al was de verleiding groot. Wie zet er nu dan ook een xylofoon plat voor mijn neus met andere instrumenten bovenop. Ik heb me dan maar beperkt tot het aanraken van elk.)

Bleef het allemaal gewoon maar yellow ...

Het zou begod nog eens waar kunnen zijn. Paar jaar geleden had je mij niet kunnen betrappen op het lachen met een Coldplay mop of het spotten met Chris Martin. Maar nu ... 'It could be paraaaa paraaa paradiseeee paraaa paraaa paradiseee whohohohoooooo' ... Deze mannen hun eerste platen waren zeer bijzonder voor mij. Straffe songs. Maar wat blijft in mijn hoofd hangen? Ja, u raadt het al. 'It could be paraaaa paraaa paradiseeee paraaa paraaa paradiseee whohohohoooooo'. Why Mister Martin? Why did you guys stop making good music? *zucht* I want them back! Serieus. Dat laatste album komt hier niet binnen en zeker niet pronken naast hun vroegere betere werk. Neen zeg ik daar tegen. NEEN. Welgemeend.

Ik kan hier triest van worden. Echt waar... 'It could be paraaaa paraaa'STOP HET GAST! ...

Stephen Fry and Noel Fielding

Momenteel zot van BBC programma's zoals QI, Never mind the buzzcocks, Have I got news for you, The big fat quiz of the year, ... yes those British men do make me laugh ... (feit: ik moet tegenwoordig meer achter woordenschat zoeken in het Nederlands, terwijl ik die woorden wel in het Engels zeggen kan) ... (dus wees niet verbaasd als deze blog ooit eens helemaal in het Engels blijkt te zijn) ...

Als ik u een kleine tip geven mag: Never mind the buzzcocks series 24. Elke aflevering met een andere guest host, maar met dezelfde team captains Phil Jupitus en Noel Fielding. De andere seizoen zijn uiteraard ook wel de moeit.

De mama denkt dat ik secretly fancy a British older gay man. Stephen Fry met name. In anderhalve week drie van zijn boeken gekocht en ik heb QI wekelijks ingesteld op onze digirecorder. Voor alle duidelijkheid 'fancy' is nu niet de toestand waar ik mij in bevind wanneer het over de heer Fry gaat. Die man is gewoonweg ronduit hilarisch (met grote letter H). Verwacht u binnenkort maar aan een paar gequoteerde stukjes uit 'Mrs Fry's Diary'. Ik verwittig u maar.

En zo zaten ze daar bij elkaar (2)

A: Ze heeft gevraagd of ik eens wou langskomen.
B: Wie?
A: Zij. Ge weet wel. Dé vrouw.
B: Ah. Zij.
C: Vrouwen. Wie snapt er nu iets van. Die zeggen wat ze niet willen bedoelen. En bedoelen wat ze niet zeggen. 
A: Ik ga stomme dingen zeggen. Ge gaat dat zien. Elke keer. Ik ben compleet van de kaart als ik haar zie. Dat komt niet goed, vriend. Dat dat niet goed komt.
B: Gewoon uzelve zijn. Niet zo nerveus. En geef ze wat complimenten hier en daar. Works everytime, gast.
A: Kunde gij wel zeggen.
C: En nooit kunt ge goed doen hè. Eenders wat ge antwoordt, nooit goed.
B: En wanneer?
C: Ze vroeg of ze schoon was in dat kleedje. Ik zeg 'amai nog niet, uw vormen komen er nogal schoon in uit'. Niet doen. Kleine tip. Begint ze daar te tieren van 'vindt ge mij te dik?', 'heb ik een dikke poep, is het dat dat ge zeggen wilt?', 'ben ik te gevormd?','vindt meneer dat ik te veel snoeperij eet misschien?', 'maar meneer mag wel drinken hè, altijd maar gaan drinken met zijn vrienden'.
A: Morgen.

...

A: Man, wat een weer buiten!
Zij: Ge zijt helemaal nat.
A: Tot op mijn sokken.
Zij: Blijft daar maar effe staan ...
A: ... Een paraplu is nog niet zo slecht, maar ge moet hem kunnen open houden natuurlijk.
Zij: Hier, een handdoek.
A: Met dat klimaatsverandering ding ... ge kunt er niet meer op rekenen.
Zij: Kom, blijf daar niet staan, zet u.
A: En die paraplu's ... stevig maken ze ze ook niet meer. Ik vroeg het nog tegen die man 'kan het wat tegen wind?, 'ja ja' zei hij. Maar ge ziet hè ... weer een miskoop. 'Weer een'. Haha. 'Weer'... Nee? Paraplu, weer, hét weer ... hehe mja ... he ... hmm ... Ge woont hier schoon.
Zij: Wilt ge iets drinken?
A: Bah ja, wat hebt ge zoal in huis?
Zij: Koffie, fruitsap, cola, pintje, misschien nog wat ander bier, porto, wijn, ...
A: Thee is goed.
Zij: Ok, ik ben zo terug. Doe ondertussen maar alsof ge thuis zijt.
A: Zoals toneel, hehe, alsof, ... hmm ...
A: ... Hallo.
Zoon: Hmm.
A: Ijverige jongen.
Zoon: Hmm.
A: Aan het tekenen?
Zoon: Hmm.
A: Zou ik niet kunnen.
Zoon: Hmm.
A: Uw moeder is schoon als ze lacht.
Zoon: Excuseer?
A: Uw moeder ... schoon is ze, als ze lacht...
Zoon: ...
Zij: ... Hier.
A: Alstublieft ... euh ik bedoel dankuwel.
Zij: Gaat het wel?
A: Jaja, waarom niet? ... Leuke zoon heb je.
Zij: Ja ... lieve jongen ... ik heb het getroffen.
A: Ik vind mij schoon als ge lacht.
Zij: Excuseer?
A: Euh, u schoon, wilde ik bedoelen. Gij zijt schoon. Ja. Als ge lacht.
Zij: Oh, danku, dat is lief.
A: Ja.

...

Geliefde van de week

 

The Rumour said Fire - The Balcony

 

So your mouth tastes like sunshine baby 

but your eyes are all cool buried in my arms
And the breeze takes us deeper and further into
the heart of the moment that is gone

And the scent of your heartache baby 

and the taste of your blood run within me
And there are red flowers in your spit
when you enter my mouth
under the bed down on the floor

So take me under the floorboards
I would love to feel like wood
And take me back to the retards
cause this world just make me sick
There are colours in the air when I fall to the ground
How we'd love to fall more often

There's a band in our cellar baby 

and they're playing a song of the drunks in the street
And I can hear when they're playing their lovesong
cause the kids in the yards stop playing with their toys

So take me under the scoolyard
there are kids there who got lost
Their mouths all shouting asphalt and the bodies torn apart
There are colours in the air when I fall to the ground
I can sence a world of heartache but I love the sound
Of your hair when it falls down from the pillow late at night
On the brink of illusion
It's the devil in my eyes waiting for the moment to kill me inside
How we'd love to die more often

So take my hands love
there's a burst inside our minds
Oooo feel my hands love cause I'm numb from the neck down
And there is fire love on the balcony right here
And I can see our bodies burning but sence no fear

So your mouth tastes like sunshine baby 

but your eyes are all cool buried in my arms
And everything matters for seconds we fall to the floor

Gis gis gis het plaatje (1)

Van welk kunstwerk/kunstenaar is dit een detail?

Hoe mijn weekend was?

Wel

Very close to that, very close. Alleen, ik heb geen hond waar ik voor dansen kan.

Herkenbaar

"Als kind was ik de jongste van ons gezin, en in elk gezin is het jongste kind altijd de grappenmaker, omdat een grap de enige manier is waarop het zich in het gesprek van de ouderen kan mengen. Mijn zus was vijf jaar ouder dan ik, mijn broer negen, en mijn ouders waren allebei praters. Dus was ik aan tafel voor niemand interessant. Niemand zat verlegen om mijn stomme kinderverhaaltjes. Ze praatten liever over echt belangrijke dingen die op de middelbare school waren gebeurd, of op de universiteit of kantoor. De enige manier waarop ik me dus in een gesprek kon mengen, was iets grappigs zeggen. Ik denk dat ik het de eerste keer bij toeval heb gedaan, dat ik gewoon toevallig een woorspeling heb gemaakt waar iedereen van stilviel, iets van dien aard. En dat ik zo heb ontdekt dat ik me met een grap in een gesprek van de groten kon mengen."

Zo begint het boek 'Man zonder land' van Kurt Vonnegut. Herkenbaar. Zeer herkenbaar. Meteen verschijnt daar terug het beeld van heel het gezin rond de tafel in mijn hoofd. 'Ja, gij waart vroeger ook altijd mopkes aan het vertellen en rond de tafel aan het lopen tijdens het eten met uw verhalen en onnozelarij,' zei de mama met datzelfde beeld in haar hoofd verschenen. Geen enkele buitenstaander die dit geloven kan waarschijnlijk. Maar het was zo *denkt terug aan het konijn en de worteltaart en PyamaBen* Dat waren nog al eens tijden. 

Concertmeisje

Alweer een poos geleden dat ik nog eens een klein verslagje schreef van een concert. U hoeft niet te denken dat de voorbije maanden muzikaal droog waren, neen. De verslagjes bleken gewoon omwille van wat vergeetachtigheid spoorloos. Maar vandaag is dat weer eens wat anders. Gisteren namelijk naar een lang-naar-uitgekeken concert geweest. Noah and the Whale. (Al had ik ze wel nog op Pukkelpop gezien, maar een festival is geen zaalconcert en vice versa. Een totaal andere ervaring en sfeer. En sommige artiesten zijn nu eenmaal beter in een zaal dan op een wei.) Anywayz it was great! (Maar ik ben dan ook altijd wel snel tevreden van concerten. Maar het was echt wel goed. 'And it was fun fun fuuuun, and there was sun sun suuuun, and there was love love looove in the bodies of the elephants too and in my mind I'm just having a pretty good time with you ...')

Als je me vraagt 'Ine, meiske, welke nummers wil je dat ze absoluut spelen?', dan antwoord ik 'allemaal graag!' Dat hebben ze niet gedaan. Begrijpelijk. Maar toch een indrukwekkende goede lijst moet ik zeggen *straalt nog van contentement*. (Setlist: give a little love, blue skies, tonight's the kind of night, give it all back, love of an orchestra, just me before we met, life is life, jocasta, the line, I have nothing, my door is always open, wild thing, rocks and daggers, shape of my heart, waiting for my chance to come, 5 years time, l.i.f.e g.o.e.s o.n, old joy, the first days of spring) 

Alle vijf in pak. Maar gisterenavond was het toch nét dat tikkeltje te stijf in het pak. Very British laten we zeggen. Hun Pukkelpopkostuumeke stond hen beter. Anywayz de kleren maken de muziek niet, uiteraard. Hoewel ik het me toch niet kon laten om de opvallende kousen van de heer zanger Charlie Fink op te merken 'zie zijn kousen, ge moe nekeer zien en den andere zijn kousen ook'. Niet dat de muziek zo saai was, dat ik me met andere zaken probeerde te entertainen, absoluut niet. Ik heb nu eenmaal meer oog voor detail en nutteloze en the-not-to-the-point dingen, dan de dingen die erom doen.

very British dus zoals ik al zei

Eén van de mooiste nummers vind ik The first days of spring. Pareltje. Dit speelde ze als laatste bisnummertje. Gelukkiger dan dat moment kan je me niet maken (overdrijver eerste klas). Kippenvel. (Alleen jammer van dat handjesgeklap van het publiek, brak heel de opbouw van het nummer af. Foei.)

Of ze nu rustige nummers spelen, of trieste of vrolijke of up tempo ... De heren van Noah and the Whale kunnen niets verkeerd doen, zo blijkt. Ik ben met een heerlijk en warm gevoel in mijn lichaam naar huis weder gekeerd. Een fijne muzikale avond. Meer moet dat voor mij niet zijn.

En bij deze start ik dan ook meteen een hair appreciation club op.

schattig bescheiden ventje btw

 Mijn excuses voor alweder een belabberd verslag zonder essentie. Maar u vergeeft mij dat, niet waar? 

look what I've got, look *happy face*

Noah and the Whale is ideale muziek voor gebroken harten (vind ik persoonlijk toch). Heb er al effe geen meer gehad. Dju toch *knipoog* Tja redenloos luisteren naar hun platen kan anders ook bijlange geen kwaad. Geweldige muziek, mijn vrienden, geweldige muziek zeg ik u. 'If you give a little love, you can get a little love of your own, don't break his heart ...'

...

Tja. Een blogje wijden aan het WK wielrennen ga ik bij nader inzien niet doen. Had voor zowel de tijdrit als wegrit (hoewel de tijdrit ook op de weg is) telkens wel één renner uitgepikt die ik absoluut niet wou zien winnen. Guess what! What? Hebben die schobbejakken toch wel niet gewonnen zekers. Ja? Ja. 

De hele rit heb ik niet gezien. Ik heb enkel de laatste kilometers achteraf bekeken. En  ik moet zeggen het was best serieus spannend. De afloop daarentegen vond ik best wat minder. Not a Cav cheerer am I. Alhoewel. Cav after one bottle. Lachen! Had ie zondag best ook mogen doen.

En alle gekheid op een stokje, nu heb ik er toch een blogje aan gewijd.

En zo zaten ze daar bij elkaar (1)

A: ik droom veel, geloof ik.
B: 's nachts?
A: en overdag ...
C: narcolepsie!
A: ... alsof mijn leven zich in een droom vermengt.
B: interessant. Je raakt verloren in de realiteit bedoel je?
C: een neurologische afwijking gekenmerkt door onweerstaanbare perioden van slaap.
A: ja, alles lijkt onwerkelijk soms. Wil ik het zo, gebeurt het anders. Wil ik dit, krijg ik dat. Alles is niet wat het lijkt. Zoals dromen. Ik droom dus veel ... Geloof ik.
C: hebt dat ergens gelezen. Ooit.
A: wat?
C: narcolepsie.
B: dat is niet dromen, dat is leven. Geloof mij.
A: leven ...We zouden bij de geboorte een handleiding moeten krijgen. Zo dat we op alles voorbereid zijn. Zo dat wat ik wil is hoe dat ik het wil. Dat ik dit krijg als ik dit wil en niet dat.
C: wat een woord ook eigenlijk ... narcolepsie.
A: ge kiest uw leven zelf zeggen ze. Ze zeggen dat altijd. Met al die hindernissen? Volgens mij kunt ge maar zestig percent van uw leven kiezen. Een mens moet altijd compromissen sluiten. Ook al was dat het plan niet. Dus.
C: ze hebben zelf een woord voor mensen die te lange woorden gebruiken. Voor alles hebben ze een woord. Al gehoord dat woord?
B: ge denkt te veel vriend. Ge moet niet overal betekenissen achter zoeken. Denken maakt een mens kapot. En dat maakt het leven ook niet prettig. Met te veel na te denken verliest ge ook al een tien percent eigen keuze.
A: vijftig percent dus. De helft. Ongelooflijk.
C: sesquipedalian. Is Engels. Ik denk niet dat er een nederlands equivalent voor bestaat.
B: wil ik nog eens hetzelfde bestellen?
A: ja, je doet maar. Nee. Toch niet. Dat is jouw keuze. Ik wil mijn keuze.
B: jij koos daarnet die Palm toch?
A: maar die is al op, nu wil ik geen Palm meer. Jij wil nog een Palm voor mij halen. Maar ik niet. Nu wil ik een ... een cola. Ja, nu een cola. Ik maak mijn eigen keuzes wel.
B: ...  *lichte zucht* ...
C: zal ik eens moeten opzoeken.
A: wat?
C: wel, dat woord.
A: welk woord?
C: dat zei ik toch net? Luister jij dan nooit naar de conversaties? Je zou haast denken dat jij steeds zit te dromen.
A: ik droom veel, geloof ik.

Geliefde van de week

 Ben Howard, Wolves

Ine's kijk op de Vuelta 2011

 (Waarschuwing: als je wielrennen 100% serieus wil geanalyseerd zien worden ben je waarschijnlijk niet op de juiste blog beland. Mijn excuses. Ik ben van vrouwelijke makelij en het is dus in feite moeilijk om tussendoor dan ook niet enigzins op te merken dat deze mannen vaak schoonbruingespierd in aansluitende pakskes op schoon gedesignde fietsen zitten. Inderdaad.)

Whoehoe danku wel meneer de winnaar van de Vuelta van 2011. Cobo preek blijkbaar niet op kennerslijstjes voor mogelijke winnaar. Op die van de dees wel. Ine heeft eens goed gescoord in een koersspelletje. Met een Cobo als kopman, een Wiggins, een Rodriguez, een Sagan, en vijf anderen (die er misschien wel minder aan de pas kwamen) behaalde ik de 119de plek van de 3730 deelnemende ploegjes (subleague Belgen 3de van de 42, subleaugue medebloggers 2de van de 14). Mijn beste eindstand ever. Een vrouw kan evengoed zo'n inzichtelijk inzicht hebben. Aja.

Maar dit alles geheel terzijde.  

De Feiten!

Opvallendste waarneming: De Vuelta van de helpers (Cobo, Froome, Monfort, ...)

Meest onderschatte eindwinnaar: JuanJo Cobo

Ik-hou-niet-van-regen-waaiervorming-afdalingen-vallen-tourkesrijden-middenvanpelotonrijden-renner: David Moncoutié

Meest pech hebbende renner van het jaar: Tommeke Boonen 

Net als vorig jaar op vreemde plek te vinden renner: Inmaanhol Erviti 

Flauwste renner: Mister Scarponi. Verliest wat tijd en stapt af 'want kan dat toch niet meer inhalen om zo een podiumplaats te bemachtigen'. Niet dat ik dat dan niet zou doen. Nee. Ik start gewoon meteen niet in zo'n ronde. Simpel als dat.

Michel-gaat-het-niet-meer-zeggen ontgoochelende achteraan rijdende Belgische renner: Stijn Devolder

Winnaar van de Vuelta waren er geen boni seconden te verdienen: Christopher Froome. Hij reed de Vuelta 19 seconden sneller dan de uiteindelijke winnaar, Cobo. 

Fijnste ritwinst: Pablo Lastras

Ik-ga-naar-huis-want-het-is-hier-veel-te-warm renner: Mark Cavendish

Wij-zitten-met-een-maagvirus-in-de-ploeg: Movistar (het verhaal van de negen rennertjes 'toen waren ze nog met ...')

Enthousiastste podium betreder: JuanJo Cobo. Een plezier om die gelukkige man te zien stralen. Kleine tip voor Cobo: misschien nog wat oefenen met dat bloemenzwaaien.

Renner die het meest van Barredooke heeft gedaan: Carlos Barredo zelve. Kilometers voor de finish eens van ontsnappingske doen, maar het niet volhouden tot eind of maar enkel een kilometer of twee, drie.

In de weg rijdende motors: Allemaal

Is-het-nu-naar-links-of-rechts renner: Robert Wagner. Trok de sprint aan voor Bennati, maar reed in de verkeerde richting aan de rotonde.

Kwaadste renners: Daniele Bennati en Heinrich Hausslerrrr. Omwille van die onduidelijke wegbewijzering en het ontbreken aan een afsluiting. De sprint werd daardoor volledig ontregeld. Zij zaten in goede posities en hoopten uiteraard op ritwinst.

Gevaarlijk met een fles champagne:  Joaquim Rodriguez

Bizarste finish: Sagan's eerste ritwinst. Laatste kilometers een kopgroepje van vier Liquigasmannen en één Movistarman.

Grootste ego: Mark Cavendish. Was al paar dagen uit de Vuelta toen de valpartij met Farrar en Golas gebeurde. Meneer Cav twitterde 'ik vraag me af hoe lang het zal duren voor iemand mij de schuld geeft'.

Roodste billekes: Michal Golas. Twee ronde gaten op zijn billekes in zijn broekske.

Weer verdacht veel in deze streek: Cabeza de carrera

Moeder's aandacht opwekker: Fab

Uit een diep ravijn klimmende renners: Sep Van Marcke en Karsten Kroon.

Euh-wie-zijde-gij: Karsten Kroon herkende op de avond na zijn valpartij rond negen zijn ploegmaats niet meer.

Renner met beste remmen: Heinrich Haussler. Zit ik te juichen in de sprint, remt ie. Ja ze werkten in ieder geval heel goed.

Renner met minder goede remmen: Gavazzi. Reed rechtdoor,  net tussen twee borden door, bij zijn aankomst en ritwinst. 'Wat gaat ie daar doen?''Feestje bouwen waarschijnlijk' (aldus de commentatoren).

Stinkvoet vrije ploeg: Geox

Verschrikkelijkste commentatoren: De heren Nederlanders op Eurosport. Gelul. 'Nou {insert cyclistname} is ook een renner'. No way! Meendet? '{insert cyclistname} is best een lekkere renner'. Too much information. En veel gelul.

Vuelta crush: Heinrich Haussler (shtt secret)

Meest besproken renner al doet ie niet mee: Gilippe Philbert. 'Een ideale aankomst voor Philippe.' 'Wat zou Philippe nu doen?' *zucht*

Raarste renner volgens Michel: JuanJo Cobo. 'Heeft twee tatoes. Een draak op zijn been en dan nog ergens iets. Ik zou niet willen weten waar. En hij draagt zwarte sokken. Rare kerel.' Zwarte sokken?! OHNEE. Vreemde snuiter. Allé. Zwarte sokken begod! 

Meest gedragen broek: Nationale kampioenenbroek van Taaramae door Moncoutié (paste beter bij zijn blauwe bollentrui).

Wederkerende renner: Froome --> Vroem --> Veroem --> weerom (dialect). Fantastisch werk dat die man geleverd heeft voor Wiggins. En is uiteindelijk voor eigen rekening mogen gaan. Gelukkig maar. Verdiende het. Strafste kerel uit de Vuelta editie van dit jaar.

Podium trend: Neem er een kleine bij.

Het fijne aan de Vuelta is, dat de winnaar meestal niet te voorspellen valt en het elk jaar iemand anders is.

Wel, dat hebben we ook weer achter de rug. En u mag op beide oren slapen (Bravo aan al degene die dit letterlijk kunnen. Straf!), want misschien zal ik enkel nog over het WK een blogje wijden. Voor de rest bent u er van af tot volgend jaar februari/maart. *knipoog*

Londen ...

Soms vraagt een mens zich af ...

Ik ben totaal geen 'Familie' kijker. Maar uiteindelijk moet je geen kijker zijn om te weten dat deze serie bestaat uit de familie Van den Bossche. Bomma en haar drie kinderen, ons Rita, onze Jan, wijlen onze Guido en hun kinderen. Iedereen kent ze wel.  Maar nu is er iemand die ik totaal niet familiaal plaatsen kan. Bertje. Nu wel al volwassen man geworden. In series gaan jaren steeds snellers dan in real life. Van waar komt Bert Van den Bossche? Niet van ons Rita, niet van onze Jan en niet van wijlen onze Guido. Wie is Bertje? Soms vraagt een mens zich dat af ...

Viva la bicicleta .. si si si vamos y paella

Een verslagje van de eerste week van de Vuelta zal er niet inzitten. Warm, ze drinken veel, de zon schijnt, het landschap is droog, verschillende leiderstruiendragers, oeps daar vallen ze, hun wielen draaien, kantje boordje, ... goh uiteindelijk is er veel gebeurd, maar puur koersgericht en that's not what I aiming for oitereird. Hihi. Dus hopelijk zie ik in de twee volgende weken wel iets vermeldenswaardig gebeuren. Maar goed, uiteindelijk kon het ook aan mij liggen. Ik was er namelijk niet helemaal bij met het hoofd. Het been daarentegen was er wel bij, en net met iets te veel aandacht. En zijn aandacht vroeg ie voornamelijk met ... pijn. Waardoor het concentratievermogen compleet van het-ga-ie-ni-gelaak-dak-et-wou marcheerde. Anders gezegd: het boeide me niet compleet, terwijl het in feite best wel spannend is omdat je het einde van de Vuelta nog niet voorspellen kan. Nog anders gezegd: dees week gewoon naar de coureurs kijken. Hersens hoef ik daar niet voor in te stellen. En men moet de pijn met iets verzachten. Niet waar? Zo ben ik tot de conclusie gekomen dat één van de schoonste dingen - in de betekenis van estethiek (slash: ook wel een beetje in betekenis van verdomme da is schoon in de betekenis van aantrekkelijk schoon) - een man op een tijdritfiets is. Die fiets, die houding van de pedaalridder, dat design, die aerodynamica (what the hell it may be), die bijpassende tenue bij de fiets, die overgang, ... Maar zet er ne pattatenzakman in zo'n tenue op, dan is mijn beeld om zeep ... But anayways, ik vind dat geweldig schoon om zien (los van de persoon, die zie je toch niet door die champignonnenhelm op hunne kop en van die vliegenogenbril).

Anyways we hebben alweer een daar-kruipt-ine-wel-eens-vanachter-bij-op-de-fiets winnaar. Ahum (*steekt het op de pijnstillers die stijgen naar hare kop*)

note: please don't mind me ... my brains are on hold *headdesks*

Blake Walmsley

Heb al paar keer iets proberen neer te typen over Pukkelpop. Maat het gaat niet echt ...

Noah and the whale zongen van 'Tonight's the kind of night that everything will change ...', Edward Sharpe and the magnetic zeros vroegen van 'Does anyone has a story to tell ...' Later die avond veranderde er inderdaad wat en had iedereen wel een verhaal te vertellen ...

De Chateau ... niet meer dan vijf minuten voor het gebeuren stapte ik en de broer de tent in. We, of beter gezegd ik had een planning gemaakt met de artiesten die ik absoluut wou zien. Voor de broer was dat allemaal goed. Maar dat uur was blanco. En we besloten The Smith Westerns te ontdekken ... Toen ik de tent binnenstapte was mijn eerste gedacht 'djeez dees is groot voor zo weinig uitgang, we gaan hier ni te ver in het midden of links gaan staan'. Het regende al lichtjes binnen, maar er was nog geen vuiltje aan de lucht. Ik moest denken aan dat festival in Indianopolis en vroeg mijn broer 'hebde da gehoord van die tent dat daar is ingestort, moet vies zijn als ge da zo voor hebt hè' ... Niet veel laters, drie à vijf minuten om exact te zijn, renden we zo rap we konden uit de tent ... ik nam mijn broer zijn hand en liet het de eerste minuten niet meer los ... in een paar seconden tijd lag de tent plat ... palen die net boven ons hoofd wonder bij wonder bleven steken toen we bukten. Het had niet veel gescheeld ...

Meer wil ik er niet over kwijt ...

Soms vraagt een mens zich af ...

Series zoals Rome, ... films zoals Troy, The Gladiator, Ben Hur voor mijn part ... waarom in het Engels? Dan zorgen ze dat alles uit die periode in het decor staat. De klederdracht is aangepast. Geen 'toekomstige' dingen die voorkomen (achja tenzij die ene scene waar een gladiatordinges in Ben Hur een horloge draagt). Maar ze spreken Engels. Zou het niet fijner zijn moest dat wel degelijk in het Latijn zijn, of Herbreeuws, of wat-spraken-ze-daar-toen-ook  ...

"The people who move through the streets are all strangers. At each encounter, they imagine a thousand things about one another; meetings which could take place between them, conversations, surprises, caresses, bites. But no one greets anyone; eyes lock for a second, then dart away, seeking other eyes, never stopping." (Italo Calvino)

Ik verzamel citaten, schoonheid van woorden, zinnen die zoveel zeggen met weinig woorden (maar het beeld des te mooier) ... ik vang ze op met mijn vlindernet ... prik ze neer in mijn vele schetsboeken ... en koester ze ... en af en toe deel ik ze - http://thenovembersnow.tumblr.com -

Mijn woordbroeder trekt er vaak op uit. Op zoek naar woorden en beelden. Om te bewaren in een klein potje. En soms, soms mag het dekseltje er eens af en laat hij je een kijkje nemen - http://woordjes.wordpress.com -

Ine's gebundelde spreekwoorden en dergelijke (1)

Hoe later het volk, hoe schoner den avond.

(Misschien is het beter dat ik spreek zonder enig gebruik van spreekwoorden (en meer-dan-drie-lettergrepige-woordenschat). Zelden zijn ze juist. Vaak zijn het eigen creaties. Onbewust. En ik maar denken dat ze wel degelijk bestaan. Genant? Neen. Beter dan het origineel zeg ik u. (Af en toe mag gezonde ijdelheid.) Weg met Van Dale woordenboeken gesleur en eindeloos bladeren. Want wat ik zeg, zal u daar niet in vinden doen. Een handleiding doorheen Ine's taal. En dan misschien ooit kans tot publiceren. De grote Ine's. Een introductie. Hier. Voor u. In primeur. Ha!)

*whistles*

Ik ben weer enorm in de ban van een paar liedjes. En dan vooral van deze *fluit spontaan mee (en meteen heel de tijd en overal)*

Als deze melodie, sfeer en tekst staat voor het concept liefde, wel doe mij dan maar een dubbele portie alstublieft. Zonder frietjes.

Oh don't ask why

Kreeg ik vandaag dit nummertje toegestuurd met de woorden "speciaal voor u, moest bij dit lieke meteen aan u denken - vraag me nie waarom ;)"

   Let's Go Trippin' (Klezmer Circus Stylee) by Balkan Hotsteppers

Ha! Flatterend ...

Serieus? Echt

Mijn opmerkzame geest heeft ondervonden dat enkel mijn wielerblogjes (minst serieuziteiten) enig reactie teweegbrengt en zelf een redelijk aantal 'fijn' aanvinkjes krijgt toegediend. (Het verbaasde me dat mijn vrouwelijke kijk op de pedaalridderssport mijn mannelijke lezers niet afschrok.) En ik nochtans enorm mijn best doen om ook al eens serieuzer uit de hoek te komen. Well, show me the way to the next whiskey bar. Oh, don't ask why, oh, don't ask why. Nee, maar serieus ik vind het wel fijn dat er toch schrijfsels zijn die mijn lezers (u dus) weten te bekoren. Waarvoor een welgemeende dank van mijnertwege naar uwentwege. (Mijn dankbaarheid en liefde is weer te geven zoals Sir McCartney's enthousiasme.)

Onlang onderweg met de vader in de auto zei ik langs mijn neus weg 'ik ga mij een koersfiets kopen'. Gelach en 'allé wa gaat gij daar mee doen?' als antwoord. Ik neem het hem niet kwalijk. U weet misschien immers al dat mijn sportiviteit in dramatische proporties te vergelijken valt met de gemiddelde kermiskoers supporter. Maar ik heb zin in een koersfiets. Serieus. Het begon tijdens de Tour enorm te kriebelen om zelf op die trappers te gaan staan. En ik weet na tien kilometer zal ik er wel meer dood als levend uitzien, maar dat betert wel met de tijd. Niet? ... Anyways, I can't help it. I fell in love with a Pinarello bikerider. *sighs*

Soms vraagt een mens zich af ...

Niet dat ik moeilijk wil doen. Semantisch bekeken klopt 'en de boom staat op de bergen aahiejaahoo ...' niet ... bedacht ik me net.

Ine's kijk op de Tour de France 2011 (3) 'daar hebben we het laatste nog ni van gezien'

 (Waarschuwing: als je wielrennen 100% serieus wil geanalyseerd zien worden ben je waarschijnlijk niet op de juiste blog beland. Mijn excuses. Ik ben van vrouwelijke makelij en het is dus in feite moeilijk om tussendoor dan ook niet enigzins op te merken dat deze mannen vaak schoonbruingespierd in aansluitende pakskes op schoon gedesignde fietsen zitten. Inderdaad.)

Het drie weken durende koers event in la douce France is ook weer tot zijn eind gekomen. Paar renners die er niet genoeg van krijgen rijden deze week de 'traditionele' na-criteriums, anderen gaan dan liever meteen naar de vrouw des huizes, waar al klaar staat: een warm baddeke, een glaaske wijn en een goede nachtrust (want de hotels waren klaarblijkelijk weer niet al dadde volgens de renners). Het is hen gegund. Uiteraard.

Wat was me dat met de Belgen zeg. Hadden ze pech dan hadden ze serieuze pech, waren ze in hunne goeie dan lieten ze dat meteen ook serieus zien. De ene week gingen we van gejuich voor de heer Gilbert (die ik niet eenmaal niet zien lachen heb), de andere week gingen we van gejuich voor Vanendert (of Vandenhert zoals de vader hem noemt). (Al mogen we De Gendt, Monfort, De Weert, Devenijns en Meersman ook wel fier benoemen. En om dan de Belgenlijst te vervolledigen geven we Zingle en Roelands ook een eervolle vermelding.) De Jelle had zowaar de bollentrui in handen genomen. En dan heb je zo van die gasten die 's avonds bij Karl aan tafel komen te zitten en zich wielerkijker-die-hard noemen, maar dan bekennen nog nooit van een Vanendert of Rolland gehoord te hebben. Mo. En dan hadden we ook Geert Verdickt, zanger van Buurman, die zowaar mijn favoriete klassementsrijder Sanchez vraagt een dagje te wachten met die overname van de bollentrui omwille van de nationale feestdag. Zo vriendelijk en attent dat die man is, doet ie dat dan ook. (Buurman's strijdlied op de tonen van Rocky: 'Jelle komt altijd terug, rij omhoog en pak Sanchez, liefst bij zijn pietje ...' *gniffel*)  Hij liet Jelle nog een extra dagje van de bollen genieten, maar ging er daags nadien wel mee lopen (of fietsen in dit geval). Toch wel terecht. Sanchez was de betere klimmer in deze Tour. En met het nieuwe bergpuntensysteem zien we dan ook in Parijs eens een echte klimmer op dat podium.

Michel Wuyts, José De Cauwer en ik hadden een onderlinge weddenschap. Als Michel in elke uitzending een paar keer 'kantje boordje' wist te integreren in zijn uitleg en José eenmaal Hesjedal's (HesjeRdal) naam goed uitspreken kon zou ik de tonduese in mijn haar zetten. Ondanks een puike prestatie van Michel die waarschijnlijk welgeteld een honderdzesentachtig keer 'kantje boordje' zei, blijft de tondeuse aan de kant. Hij hielp stiekem José nog met het genuanceerd articuleren van Ryder Hesjedal's naam, maar het mocht niet zijn. José vond het klaarblijkelijk een te moeilijke uitdaging. Hij liet nog weten 'daar heb je het laatste nog niet van gezien'. Als tegenprestatie komt Fabian voor mij koken.

Cav who??? Rojas stond er toch stralend beter mee (next year, you'll see!)

Donderdag was het de rit met aankomst op de Galibier. Col op, col af, col op, col af, col op ... Niet voor iedereen een pretje. En zeker niet als er na de aankomst van de eerste een klok begint te tikken. Tik tik tik ... de seconden gaan voorbij, minuten gaan voorbij, vijftal minuten gaan voorbij ... 'meneer grupetto leider, are we there yet?' ... 'are we there yet?' ... 'are we there yet?' ... 'NEE WE ZIJN DER NOG NIET! en als ge zo blijft zagen geraak ik uit mijn tempo en geraakt iedereen uit zijn tempo en dan moogt gij het sebiets aan de jury gaan uitleggen zulle' ... tik tik tik ... nog paar minuten te gaan ... TE LAAT ... paniek ... Maar dan heb je een goedzak in de jury zitten. 'Mo das wel viele man hè ... mo bezietsj da nou ... wa moetsje nou doeng?' 'Wete wadde, we goan wijle ze gewoan allemoe doorloate, wa paasde?' 'Mo meentje da?' 'Bajoat, en oemda gelaak niemand begint te zoage, trekke we awa punte van da groen af, vwoila zoe waarkt da.' ... Ik hier thuis een tirade afsteken van hoe unfair dat wel niet is ten op zichte van Rojas (objectief! en licht subjectief) en andere mannen die zich ten volle gegeven hebben om binnen tijd binnen te komen. (Thuis omschreven als: gij leeft u te veel in in die 'personages' (personages? en ik die al die jaren dus naïef dacht dat dat pure reality was), wete wa gaat gij het daar volgend jaar eens allemaal gaan regelen.) Daags nadien was het veels minder van grote mond hier toen bleek dat ze weer te laat binnenkwamen en ik in de menigte de Spaanse kampioen zag. *en ze floot verder een schoon deuntje* Al vond ik het wel verdomd sneu voor Leukemans. Hij kwam later dan de bus toe en alleen. Waardoor hij richting huiswaarts keren mocht.

Want ook in tijden van plaspauzes kan men rekenen op ploegmaten steun

En danseuse. Zo gaat de biefstuk-graag-etende winnaar van vorig jaar de bergen in. Ook naast de fiets gaat deze man al dansend door het leven. Zijn vriendin heet namelijk Macarena *starts to sing met bijpassend dansje * ééééééé macarena...

Hoe het Noorse wielerfeest in een luttele seconde serieus verbleekte (RIP)

Dames en heren, we hebben een ondeugende knaap te melden. De lampen in het hotel van Katusja hingen duidelijk aan de lage kant. *ponks* deed het. En Kolobnev liep er tegen.

The circle of cyclinglife - 'ow, look, I've already signed it'

En een kleine kwis (hoofdprijs: een excuusbrief van de franse televies): zoek de verborgen coureur in de wieleruitdrukking: 'ie zag hier in z'n saus tis van de soep da vet'

Voeckler: 'zut alors, je ne peux pas voir le finish - et c'était quand même Grenoble-Grenoble'

Om het nu even over Voeckler te hebben, vond hem straf. Ik heb het nooit echt zo gehad voor 'Titi', maar amai heb mijn mening nu toch even herbekeken. Vorige Tours vond ik hem enkel maar een mediageil mannetje dat gezien wou worden door elke camera. Maar dit jaar was er ook een serieuze strijdlust te zien. Het gezichten-trekkende-mannetje ging ervoor. En ik begon zowaar voor hem te supporteren. Ik gunde het hem van harte om toch op dat podium te kunnen staan, al dan niet in geel. En hoedje af (chapeau) voor zijn groene ploegmaats en een extra afgenomen hoed voor Rolland (ik genoot van zijn verdiende happiness).

Terwijl de leeuwen bij Garmin hun gang mochten gaan, gaven ze bij Europcar blijkbaar iets minder om dierenrechten

Vrijdag was er de korte maar zware etappe naar Alpe D'huez. Klimmers zagen het al helemaal zitten, de zuchtende sprinters daarentegen hoopten waarschijnlijk op een veilige (en binnen tijd) aankomst, en de Nederlanders keken al uit naar het vrolijke oranje feestje op de top. Rob Ruijgh, Johnny Hoogerland, Laurens Ten Dam, ... ze werden aangemoedigd als zot. The Dutch went crazy. Simon Gerrans, die samen met Ten Dam boven kwam, lachte -naar horen zeggen- de ballen uit zijn broek.

Ten Dam richting top Alpe D'huez met de oranje overenthousiaste aanmoedigingen

Met Laurens Ten Dam, de renner met baard die in de Giro door Schotte en De Cauwer Jezus werd genoemd, moet dit Monty Python's Life of Brian gewijs als volgt zijn verlopen. 

De oranje menigte: ... master! master! look! master! here he is! ...

Nederlander één:  The mountain has led us to Him!

De oranje menigte: The mountain!

Nederlander twee en drie: Speak to us, master! Speak to us!

Laurens Ten Dam: Go away!

De oranje menigte: A blessing! A blessing!

Nederlander vier: How shall we go away, master? 

Laurens Ten Dam: Oh, just go away! Leave me alone!

Nederlander vijf: Give us a sign!

Nederlander zes: He has given us a sign! He has brought us to this place!

Laurens Ten Dam: I didn't bring you here! You just followed me!

Nederlander zeven: Oh, it's still a good sign by any standard. 

Nederlander acht: Master! Your people have walked many miles to the top of Alpe D'huez to be with You! They are weary and have not drunk. 

Laurens Ten Dam: It's not my fault they haven't drunk! 

De oranje menigte: There is no drink in this high mountain! 

Laurens Ten Dam: Well, what about those bottles Heineken over there?

De oranje menigte: Heh! A miracle! A miracle! ... He has made the bottles beerful by His words! ... Show us another miracle! 

Blinde Nederlander: I am healed! The Master has healed me!

Laurens Ten Dam: I didn't touch him! 

Blinde Nederlander: I was blind, and now I can see! Aargh! 

De oranje menigte: A miracle! A miracle! A miracle! He is the Messiah! Hail Messiah!

Laurens Ten Dam: I'm not the Messiah! 

Nederlander negen: I say You are, Lord, and I should know. I've followed a few.

Laurens Ten Dam: I'm not the Messiah! Will you please listen? I am not the Messiah, do you understand?! Honestly! 

Nederlander tien: Only the true Messiah denies His divinity. 

Laurens Ten Dam: What?! Well, what sort of chance does that give me? All right! I am the Messiah! 

De oranje menigte:  He is! He is the Messiah! 

Laurens Ten Dam: Now, fuck off! 

Nederlander elf: How shall we fuck off, O Lord? 

Laurens Ten Dam: Oh, just go away! Leave me alone ...

En ie was blij dat de streep in zicht was ...

Edvald Boasson Hagen (de Lovkvist van de Tour (weet u nog wel (zie Giro blog)*knipoog*)) 

Het belangrijkste ingrediënt voor een geslaagde Tour? Zet een George Hincapie in uw team. Ik zeg het maar, moest u ineens het idee opvatten van 'ik wil hier nekeer een paar Schlecks de loef afsteken en het gele mannetje wezen in Parijs'. 

Het was geen Tour om over fanschap van Movistar naar huis te schrijven. Laatste in ploegenklassement was dan duidelijk toch geen soort van tactiek zoals ik bleef beweren. Uiteindelijk is een ritzege en paar dagen in groen ook mooi. Mijn ander favoriet team (ontdek elke keer weer een 'oud'  favoriet (mannen zoals Zabriskie (was die uit het oog verloren, maar heb zijn hilariteit en geweldige persoonlijkheid weer 'herontdekt'), VandeVelde, ...) in die ploeg) was dan wel weer top. Garmin ging zondag naar huis als beste ploeg met ploegentijdritwinst, drie ritten en paar dagen geel. En hoe hilarisch en plezant is die ploeg wel niet. (En off the record: vrouwtjes zijn precies nogal wild van Andy Schleck of soort, wel geef mij dan maar eerder een Thor of soort, stevige vent waar een poep nog bij te vinden valt, anyways dat geheel terzijde.) 

Het was een Tour van straffe mannen (meestal dezelfden) me dunkt. Roy, Delage (of was het nu Delaplace), anyways FDJ had er zin in (jammer genoeg rendeerde het niet echt), de Europcar boys, de Noren Thor en Edvald, Johnny Hoogerland (met zijn 'mijn hechtingen zijn weer opengesprongen, nouwja vin ik niet zo erg, de Tour is toch bena gedaan en ik wil die bollen terug' mentaliteit), Vanendert, Voigt ('Suddenly I foundz myself climbing out of thze bushes. Aftzer thzat, I tried to actually take it easzy. But thzen my front wheel slid out on anothzer turn and I was down again! Oh man, I just felt szo stupid and useless! I was mad! I was mad at myself. I was mad at thze world. I was mad!' en ja als Jens mad is), Bak  ... Strijdlust for the win!

Want een vaas komt voor een winnaar altijd van pas

Ohja niet te vergeten, Cadel Evans won de Tour. Hij werd op het podium bijgestaan door de broertjes Schleck, die ons alvast beloofden volgend jaar weer voor die tweede stek te strijden. Groen nam Cavendish mee naar huis (dit bespaarde hem de moeite een excuus te verzinnen) alsook de klink. Hopelijk wast Rolland's vriendin met Dash, want het truitje was witter dan wit. En de I-look-silly-but-I-really-don't-care trui ging naar Sanchez. (Voer een trui met zoodiertjes, roze en turkoize streepjes, Bumba of Jip en Janneke in. Die mannen dragen dat nog.)

En ik zou nog wat weten te vertellen, maar wie weet is dat voor de Tour van volgend jaar. U bent een held als u dit werkelijk helemaal gelezen heeft. Echt waar. Haal uw gele t-shirt maar boven. Ik ben fier.

Eerlijk toegegeven? Ja. Awel ja, okee, ik beken. Ik heb een smsje gestuurd toen Fabian's truitje te winnen viel. Ja.

One day to go ...

* Puts also her silly smile face on* HIGH FIVE Sami!

At least one favorite with a jersey, hell yeah!

Soms vraagt een mens zich af ...

Vannacht -klokslag: ge moest al lang slapen gij - vroeg ik me af hoe ons linkerbeen nu weet hoe lang ons rechterbeen is en vice versa.

'Koning ongezien scherp in 21 julitoespraak, nog nooit zo kwaad gezien'

- I fart in your general direction you knnniggets -

Ine's kijk op de Tour de France 2011 (2)

(Waarschuwing: als je wielrennen 100% serieus wil geanalyseerd zien worden ben je waarschijnlijk niet op de juiste blog beland. Mijn excuses. Ik ben van vrouwelijke makelij en het is dus in feite moeilijk om tussendoor dan ook niet enigzins op te merken dat deze mannen vaak schoonbruingespierd in aansluitende pakskes op schoon gedesignde fietsen zitten. Inderdaad.)

Eerst en vooral. Je zou kunnen zeggen: Ine maar ga dan gewoon eens naar den Tour zelve. En volg dat eens echt live. Ten eerste: die passeren ZZZZZOOOOOOOEEEEEFFFFFFF en op het moment dat mijn hoofd zegt 'maar hé kijk nu, hee hee hee, dat is {vul hier naam renner in}, laat ik zijn naam eens roepen' is ie al lang lang lang gepasseerd en ik wacht niet graag op een bus en wachten op de koers lijkt als wachten op een bus. Dus. Ten tweede:

The awkward moment: wanneer je de televisie opzet en je groepje movistar mannen ziet, je besluit onnozel genoeg te zwaaien en 'hello there' te zeggen, en je onmiddellijk een glimlach en een wuivende hand terug krijgt van eentje (Gutierrez) ... mo!

- Today I've mostly eaten Taramasalata (cf. Fast Show) -

"Fab you've got a plug in your ear"
"Whaz do joe szay?"
"You've got a plug in your ear"
"I'm szoory I cannot undersztand joe, coz I've zgot a plug in my ear"

Onlangs kreeg ik een vraag van de mama die meekeek. 'Maar voor wie ben je nu eigenlijk? Je bent precies voor iedereen. Ik dacht dat je voor die blauwe mannen met groene helm supporterde. Maar die heeft een blauwe helm. Hoe kies jij die favorieten nu?' Goh. Mja. Een diepzinnige vraag is me dat. Meer duidelijkheid in volgend blogje.

The awkward moment: wanneer je wil weten wie erachter iemand rijdt en je wat op zij gaat met je hoofd alsof je werkelijk dan op televisie achter die pedaalridder kan kijken ... mo!

In België kan je 's avonds naar Vive le vélo met Karl Vannieuwkerke kijken. Een talkshow over de Tour, jawel. Met een blik op de rit van de dag en een fijne kijk op de Tour in algemeen. In Nederland (uiteraard kan je vive le vélo in Nederland ook bekijken en andersom) heb je Avondetappe met Mart Smeets.

Welk verrassingshemd draagt Mart Smeets morgen? Wil jij Mart's nieuwe stylist worden? Waag je kans en ontwerp je eigen hemd! (basisontwerp hieronder opgesmukt doorsturen kan naar wordjijmartsnieuwestylist@inesonschuldigehandkiest.com)

Er wordt gezegd de Schlecks zullen niet meer winnen, het zal nog strijd tussen Evans en Contador worden. Maar dan vraag ik mij af 'halllllooooo wat doet Sami er dan nog tussen?' U zal zien! Verbaasd zal ik in ieder geval niet zijn, moest daar nog een Sami op het podium kruipen. U zal zien!

30 Day Poetry Challenge

Day 1 - Write a poem where each line starts with a letter from your first name. It can be about anything, but it should not be about you or your name.

It's like hazy days
Nowhere to go but
Everywhere
Knowing a dreamer lives for
Eternity ...