Robert and Shana ParkeHarrison

Ontmaskering

's Nachts, wanneer de nacht zich eigenlijk helemaal meester over mij zou moeten gemaakt hebben, maar daar toch niet in geslaagd blijkt te zijn, verdwijn ik meestal helemaal weg in gedachtespinsels. Dan vraag ik me allerlei dingen af. Dingen die er toe doen. En dingen die er niet toe doen. Volledig onder het deken weggeborgen, behalve mijn hoofd en armen die rustig naast mijn lichaam liggen te rusten. En de smaak van dromen, die zich een weg proberen te banen naar mijn hoofd, op mijn tong. Ik hou van de nachtelijke hemel en stiekem sterren tellen.

Soms vraag ik me af, waarom ik ben wie ik. En denk ik vaak dat ik niet iemand ben, maar iets. Iets verscholen in een lichaam. Vast. Gevangen in een mensenlichaam. Mijn hart duizend jaar oud. Misschien ben ik wel een concept, of een gevoel. Soms klinken mijn gedachten en gevoelens beter in liedjes. Een singersongwriter die schrijft en zingt over eenzaamheid. Je luistert en je voelt je minder eenzaam. Als je stiekem verliefd bent en je ontdekt dat die persoon al gelukkig doorheen de liefde walst. Dat alles doet je glimlachen. Je bent gelukkig, want anderen zijn gelukkig. Dat gevoel bedoel ik. Ik ben toevallig in een lichaam verzeild geraakt. Ik had eigenlijk dat ene gevoel moeten zijn.

Maar vandaag deed ik een andere ontmaskering. Ik ben Morrissey.
"I avoid people who I actually like. I suppose that’s a phobia but also a habit."
"I do think it’s possible to go through life and never fall in love, or find someone who loves you."

"When I am lying in my bed I think about life and I think about death and neither one particularly appeals to me." 

"There's more to life than books, you know. But not much more.” 

"Don't talk to me about people who are nice, 'cause I've spent my whole life in ruins over people who are nice.”  

“I don't mind if you forget me. Having learned my lesson, I never left an impression on anyone.” 

 En hij is ook 40% van papier maché zegt hij. Dus misschien ... is Morrissey wel hetzelfde gevoel.

Concertmeisje en haar jaarlijkse afspraak in Antwerpen

Aha! Tijd voor Crossing Border! Dit jaar werden er twee dagen ingepland. Jammer genoeg moet er dan een keuze gemaakt worden. En keuzes maken is nu niet van mijn strafste kant. Maar gekozen heb ik. Uiteindelijk. Zaterdag is het geworden. De dag van Dry the River en Other Lives.

Een perfect schema zo bleek. Drie artiesten die ik omcirkeld had bleken op hetzelfde podium te spelen weliswaar. Al is er zoveel keus waardoor je nadien wel misschien graag stukjes van die andere artiesten had meegepikt. Maar ik had niet te klagen over mijn avondje. Goed begin en een schitterend einde. En dan heb ik het niet over Pieter Embrechts die ineens achter mij bleek te staan. Alhoewel. 

Continental Upstairs. De plek waar ik een fijne avond zou beleven. Beginnende met Dry the River. De band die ik nog op Pukkelpop zou gezien hebben, waren de omstandigheden toen anders gelopen. Een uurtje zouden zij energierijk hun songs ten horen brengen. Na een dikke 35 min stapten ze jammer genoeg het podium al af. Nefast voor de feestvreugde, ik kwam er net goed in. Anyways het was kort en goed! Nog geen debuutplaat. Daar is het nog even wachten voor tot volgend jaar. Graag.

 

Na Dry the River even wat rondlopen en op zoek naar wat ander muzikaal vertier. Frank Turner. Een feestje voor de kenners. Duidelijk te merken. Ze hadden precies ook de enthousiasteling van bij elk optreden meegebracht. Ook duidelijk te merken. Ik kende Frank Turner en zijn band nog niet. Het gaf me de sfeer van een Schotse pub. En een hele lange avond voor de boeg. Schenk nog maar eens een whiskietje bij. En op het einde zingen we allemaal van 'the wild rover' ... Zatjes. Maar gelukkig ... Of dit werkelijk zo eindigde weet ik niet, want mijn curieuziteit lonkte naar Lanterns on the Lake. 

Lanterns on the Lake lokte meer luisteraars als Dry the River. Enigzins verbaasde mij dat wel. Ik had dan ook wel wat meer volk verwacht bij de de vijf gasten van Dry the River. Ach kijk minder volk betekent minder geroezemoes. Geroezemoes stoorde wel het einde van de set van Lanters on the Lake. En dat viel hen ook op, maar ze lieten zich er niet door kennen en gaven zich volledig. Van de eerste song tot de laatste werden we meegevoerd door hun muziek die als het ware ons in een film van eigen fantasie toe liet. Bijna symfonische melodietjes waar bij elk detail niet ongehoord werd. Geen band die je absoluut gezien moet hebben, maar ik was er wel graag bij. 

Misschien toch nog een stukje Joan as Police Woman gaan bekijken in afwachting van hét muzikaal moment dacht ik. Maar jammer genoeg was de zaal net vol. De jongeman aan de deur kreeg dat net diezelfde seconde te horen. Hoe toevallig. Daar gaat mijn kans om uit te vissen of Jeff Buckley niet stiekem een zogezegd Elvis Preslieke heeft gedaan. En nu als onbekende in zijn verloofde's band speelt. Dat had wat geweest. Stel u voor. Ik was het niet te boven gekomen zeg ik u.

Hoogtepunt van de avond was ongetwijfeld Other Lives. Geen grote ego's die een podium bestijgen, geen groot gedoe. Maar bescheiden, down to earth mannen en vrouw die doen waar ze goed in zijn. Ons verblijden met hun muziek. Hun hart en ziel delen met de fans. En fans waren er. Ze traden misschien net in een té klein zaaltje op, maar geen mens die zich daaraan stoorde. Hun muziek nam ons meteen in beslag en liet ons niet meer los tot het einde, dat voor velen misschien wat te vroeg kwam. De singles For 12 en Tamer Animals waren dan misschien wel de hoogtepuntjes van de set, maar ook Black Tables uit hun eerder repertoire, solo gezongen en gespeeld door zanger Jesse was indrukwekkend mooi. Allereerste concert van de Amerikanen in België. Dat ze maar gauw wederkeren. Beslist. (Ohja heb stiekem de plectrum van de rechtse man op de foto meegepikt. Niet dat ik het niet beleefd vragen wou, maar ie was al snel weg. De viool of trompet ging misschien wat opvallen. Dus die heb ik wijselijk laten liggen. Al was de verleiding groot. Wie zet er nu dan ook een xylofoon plat voor mijn neus met andere instrumenten bovenop. Ik heb me dan maar beperkt tot het aanraken van elk.)

Bleef het allemaal gewoon maar yellow ...

Het zou begod nog eens waar kunnen zijn. Paar jaar geleden had je mij niet kunnen betrappen op het lachen met een Coldplay mop of het spotten met Chris Martin. Maar nu ... 'It could be paraaaa paraaa paradiseeee paraaa paraaa paradiseee whohohohoooooo' ... Deze mannen hun eerste platen waren zeer bijzonder voor mij. Straffe songs. Maar wat blijft in mijn hoofd hangen? Ja, u raadt het al. 'It could be paraaaa paraaa paradiseeee paraaa paraaa paradiseee whohohohoooooo'. Why Mister Martin? Why did you guys stop making good music? *zucht* I want them back! Serieus. Dat laatste album komt hier niet binnen en zeker niet pronken naast hun vroegere betere werk. Neen zeg ik daar tegen. NEEN. Welgemeend.

Ik kan hier triest van worden. Echt waar... 'It could be paraaaa paraaa'STOP HET GAST! ...

Stephen Fry and Noel Fielding

Momenteel zot van BBC programma's zoals QI, Never mind the buzzcocks, Have I got news for you, The big fat quiz of the year, ... yes those British men do make me laugh ... (feit: ik moet tegenwoordig meer achter woordenschat zoeken in het Nederlands, terwijl ik die woorden wel in het Engels zeggen kan) ... (dus wees niet verbaasd als deze blog ooit eens helemaal in het Engels blijkt te zijn) ...

Als ik u een kleine tip geven mag: Never mind the buzzcocks series 24. Elke aflevering met een andere guest host, maar met dezelfde team captains Phil Jupitus en Noel Fielding. De andere seizoen zijn uiteraard ook wel de moeit.

De mama denkt dat ik secretly fancy a British older gay man. Stephen Fry met name. In anderhalve week drie van zijn boeken gekocht en ik heb QI wekelijks ingesteld op onze digirecorder. Voor alle duidelijkheid 'fancy' is nu niet de toestand waar ik mij in bevind wanneer het over de heer Fry gaat. Die man is gewoonweg ronduit hilarisch (met grote letter H). Verwacht u binnenkort maar aan een paar gequoteerde stukjes uit 'Mrs Fry's Diary'. Ik verwittig u maar.