Eindejaarslijstje 2012

Goh het is weer voorbij gevlogen aan razendsnel tempo, het jaar 2012. Dat moet tijd zijn voor nog eens een lijstje. Een overzicht!

Wie/wat/... was de uitblinker in volgende categorieën:

Op literair vlak:

Uitgelezen en in 2012 uitgegeven boek: John Green - Weeffout in onze sterren

Uitgelezen boek: Erin Morgenstern - Het nachtcircus

Auteur: John Green 

Illustrator: Benjamin Lacombe 

Illustratrice: Nicoletta Cecolli 

Fijnste kado: Sébastien Perez en Benjamin Lacombe - Nachtegaal  

Aankoop om te pronken: A wished for song: Jeff Buckley 

Op wishlist gezet: F. Scott Fitzgerald The Great Gatsby Mug

Ontdekking: Chronicle Books uitgeverij

Mooiste prentenboek: Benjamin Lacombe - L'Herbier des Fées

Citaat: "You know, you’re a little complicated after all.’ ‘Oh, no,’ she answered him hastily. ‘No, I’m not really — I’m just a — I’m just a whole lot of different simple people." - F. Scott Fitzgerald, Tender is the Night

Dichter: Fernando Pessoa

Boekhandel: Waterstones

Voorlezer: Benedict Cumberbatch

Illusie: Happy love endings

Op muzikaal vlak:

Concert: Glenn Hansard

Lied: Mumford and Sons – Ghosts that we knew

Album: Patrick Watson - Adventures in your own backyard

Meest gedraaide plaat: Nils Frahm – The Bells

Band: Other Lives

Meest gedraaide nummer: Ben Howard – The Fear

Zanger: Patrick Watson

Zangeres: Lisa Hannigan

Meest gefloten lied: Manfred Mann – Ha ha said the clown

Ontdekking: 8tracks, mixtapes in overvloed 

Concert waar ik niet maar artiest wel aanwezig was: Grizzly Bear

Concert waar ik wel maar artiest niet aanwezig was: The Civil Wars

Meest gezongen nummer: First Aid Kit – Lion’s roar

Meest gedraaid klassieke nummer: Leo Delibes – Flower duet

Eindelijk weten te appreciëren: Bob Dylan

Op cultureel vlak:

Film: The Hobbit (heb denk ik maar één film van het jaar 2012 gezien *schaamtelijk*)

Toneelstuk: Olympique Dramatique & KVS - Titus Andronicus

Acteur: Tom Hiddleston

Actrice: Sofia Helin

Tv-programma: Never mind the Buzzcocks

Tv-reeks: The Bridge

Meest ontgoochelende/unhappy/... ending van een scandinavische reeks: De ontploffing van Thomas Schaeffer in Those who kill of de dood van August in The Bridge

Crushes der acteurs: Aidan Turner

Fijnste DVD aankoop: Midnight in Paris

Radioprogramma: Sonar

Blog: rozenstruikjes.tumblr / winterlief.tumblr

Woord nog net niet genoeg gebruikt dit jaar: Ten langen leste

Op verplaatsingsvlak:

Langst gewacht op: De trein

Langst stilgestaan op trein in: Vorst

Langst stilgestaan op perron in: Beersel

Op emotioneel vlak:

Mixed emoties: In mei verwelkoming van lieve Noor en in juni afscheid van peter.

Opvallend minder dit jaar: Mijn gezondheid en dat nu ik bij dienst gezondheidzorg werk (ironie)

Opvallend beter dit jaar: In balans van de gevoelens

Op sportief vlak:

Eigen sportieve bewegingen: knie oefeningen

Sportgebeuren: De Giro (Hesjedal winnaar)

Sportieveling: Rodriguez (of zoals de Nederlanders het op Eurosport zo mooi zeggen Roderiekes)

Mag me eens achterop zijn fietske zetten: Heinrich Haussler

Boeit me nog steeds niet: Voetbal

Idee voor volgend jaar:

Glazen pot vullen met de mooiste momenten, ervaringen, nieuwe dingen, leuke mensen (niet letterlijk), uitstappen, … kortom alles dat goed is … en dan op oudejaar 2013 openen en herlezen.

The Hobbit

Ik dacht dat ik misschien op een paar momenten schrik zou hebben, maar totaal niet. De reusachtige spinnen zijn waarschijnlijk voor de twee volgende jaren. Whoee sidder en beef alvast. Al kwamen ze heel even in beeld, maar het viel bijlange zeer goed mee. *Fiere op zichzelve.* Ik heb voornamelijk moeten lachen. (Niet met die spinnen weliswaar, maar met de film in zijn geheel.) Echt waar. Er stak enorm veel humor in. Toch wel een ietwat andere aanpak dan met The Lord of the Rings. Ligt hoogstwaarschijnlijk ook wel aan de cast. Martin Freeman is geknipt voor de rol van Bilbo Baggins. En de dwergen zijn stuk voor stuk ook goed gecast. De film duurde 2u44 lang, maar het mocht voor mij zelf nog ietwat langer zijn. Ik zat zo in het verhaal dat ik na twintig minuten niet door had dat mijne halve liter sprite al geheel opgedronken was. Gelukkig was er dus even een pauzeke, want mijn blaas moest geleegd worden, hij zou voor minder, wou ik het tweede deel nog pienter mee op pad kunnen met de dwergen.

Heb een favoriete dwerg! Hihi. (Ik blijf eenmaal een vrouw.) Wie dacht dat dwergen niet knap konden zijn? Zie hier; Fili en Kili. De rechtse mag bij mij ook eens onverwacht aan de deur staan. *naughty wink* At my service. (Volgens mij is hij zijn dwergenvermomming vergeten of waren de kostuums enkel per dozijn te verkrijgen. Maar we klagen dus niet.)

Een maand of twee geleden vroeg een ex-collega me nog elke week eens 'heb je de hobbit al gelezen?', terwijl ik in de lach schoot en hij daarop begreep dat ie inderdaad die vraag al gesteld had. Maar dat heb ik dus, paar jaren geleden. Een exact aantal kan ik niet meedelen. maar dat zou dan ook geen nut hebben.  Maar ik ga hem nog eens herlezen, want er zijn flarden uit mijn geheugen verdwenen en wachten tot 2013 en 2014 is nu voor een zeer ongeduldig persoon wel ietwat lastig. Echt wel. *Trappelt al van ongeduld* 

Smaug de draak heeft nog niets gezegd. Dju toch. Ik keek al uit om nog eens Mister Cumberbatch zijn stem te mogen aanhoren. Het enige wat hij in zijn tweede rol als 'necromancer' riep was 'Radagaaaaaastttttt'. Ach allemaal geen interessante weetjes voor u, mijn lezers, waarschijnlijk.

Nog één nutteloos weetje dan. Iets dat ik grappig vond. Bert de Trol vroeg aan Bilbo Baggins wat een inehobbit was (Enkel grappig in de Nederlandse vertaling uiteraard. En enkel grappig voor mezelve waarschijnlijk ook. Anyways. Ik zou mischien nog glanzen in een rol van hobbitvrouwtje.)

Confession to make: Ik heb een zwak voor donkerharige mannen met een ietwat kwade blik.

Soms vraagt een mens zich af ...

Wat mij boeit aan de Deense serie Those who kill is de baardengroei evolutie.

Zonder omslag

Soms vraagt een mens zich af ...

Is het niet belachelijk dat je met je eigen blogposts moet lachen? Daarnet toen ik nog eens de categorie 'brieven' na las, kon ik mijn smile niet bedwingen bij een tekstje of twee. 

Vreemd. Telkens ik een lege wagon binnen stap, weet ik begod niet waar mij neer te zetten. En kijk ik van links naar rechts en van rechts en links. Toen ik bij de volgende stations de mensen in de gaten hield, verbaasde me het dat de meesten (om niet te zeggen bijna allemaal) doelbewust en onverwijld op een plaats afgaan. Ik ga dat eens moeten investigeren. 

Ik moet misschien eens aan sport ofzo doen? ... Hmm ... Neen toch niet.

Laasts gefloten nummer vraagt u zich af? Wel, dat was Beautiful girl van Inxs. (Op die andere dienst waar ik momenteel effe inspring op het werk durf ik trouwens niet te fluiten. Al weet ik niet hoe dat komt.)

Wat ik nu gisterenavond ontdekte is dat Mark Knopfler in de docu 'Mark Knopfler: A Life in Songs' de verkeerde openingszin zong bij Brothers in arms. 'These mist coloured mountaiiiins are a home now for meee'. Aha! Mark toch! In een recente zingbeurt, maar ook in een live fragment van indertijd. Waardoor ik nu in feite wel twijfel of hij het al die tijd fout zong, of ik. 'These mist covered mountains ...' 

Uit mijn op eigen-houtje-onderzoek (lees: het terugspoelen en terugspoelen en terugspoelen herhaaldelijk) blijkt toch dat op de studioplaat hij wel degelijk 'covered' zingt. Geen toegewijde Dire Straits fan, die Knopfler!

And those were the days of roses, poetry and prose and Martha ...

Torpe from picturetheclouds on 8tracks Radio.

Men who sing about women. From Mrs Brown to lovely Rita.

"Hold your head up, you silly girl ..."

Zonder omslag (19)

Dearest Ghosts of my past,

You will keep like this until you become forgotten. Until my memories are fading. Sometimes when I listen close enough, I can hear you. But I talk mostly and nobody is there. You once came to me stirringly and left like a hasty wind. There is still something left of you as a kind of an early morning mist. Now I only ache and ache while loneliness flows from my fingertips on to my typewriter keys. I have been left with the pondering why you made me feel like I needed to change. Shyness creeps inside me and loneliness wraps me in a veil of dusk. Everything is asleep, even the wind and the trees. Everything holds both memories and secrets that only the keeper can tell. You know who you are. A ghost. When all I have wanted to do was holding your hands and telling you that everything will be okay.

Yours sincerely, 

"I am not a graceful person. I am not a Sunday morning or Friday sunset. I am a Tuesday 2am, I am gunshots muffled by a few city blocks, I am a broken window during February. My bones crack on a nightly basis. I fall from elegance with a dull thud, and I apologize for my awkward sadness. I sometimes believe that I don’t belong around people, that I belong to all the leap days that didn’t happen. The way the light and darkness mix under my skin has become a storm. You don’t see the lightning, but you hear the echoes."

- Anna Peters

Kijk kijk kijk ...

... wat in mijn boekenkast staat te pronken! 

Zag gisteren op de boekenbeurs Christophe Vekeman (heeft echt cool haar) en Tom Lanoye in gesprek en heb me moeten inhouden om niet voor hun stand te springen en te roepen 'TEN LANGE LESTE'.

Het had anders geweldig kunnen zijn ...

Dingen die wel eens fijn kunnen wezen

Wanneer je warme chocolademelk meteen de perfecte temperatuur heeft.
Het volgende nummer op shuffle correct raden.
Iemand betrappen die in zichzelf zit te lachen.
De eerste stap in een warm bad.
Goede luisteraars.
Wanneer een kindje op je schoot wilt komen zitten.
Als je ontdekt dat je volledige naam eens correct geschreven staat.
Knus in bed liggen met een deeveedeetje tijdens dagen van regen.
Wanneer een baby niest.
Opstaan met een goed humeur.
Wanneer de buschauffeur op je wacht als je komt aangehold.
Iets nieuws van iets ouds maken.
Als het ineens in je op komt vanwaar je een bepaalde persoon herkent.
Terug door je neus kunnen ademen na een verkoudheid.
Ontdekken dat mensen nog steeds je geschenkjes bewaren.
Een schoon postkaartje ontvangen.
Je alleen bevinden in een publieke toilet.
Wanneer een vreemdeling de lift blokkeert zodat je nog mee kan.
Als je iets hebt laten vallen en het is niet gebroken.
Je favoriete nummer in een magazijn horen.
Op het tempo stappen van het liedje dat je aan het beluisteren bent.
Geld terugvinden dat je niet meer wist dat je had.
Je net gekochte aanwinsten bewonderen als je thuiskomt en de zakken leegmaakt.
Een onverwacht boek einde.
Als mensen je 's avonds thuis afzetten en wachten tot je de deur toe hebt gedaan voor ze weg rijden.
Een doos met oude spulletjes heropenen en herontdekken.
De overgebleven melk in je cornflakes kom opdrinken.
Nog door een deur kunnen stappen die langzaam toe gaat.
Ineens moeten lachen omdat je je iets grappigs herinnert.
Een berichtje ontvangen van iemand waar je net over aan het denken was.
Ontdekken dat je exact dezelfde interesses hebt als een ander.
Wanneer iemand je geleende dingen terug brengt zonder dat je hij/zij eraan doen denken moest.
Onverwachte complimentjes krijgen.
De reuk van je shampoo als je je haren los laat.

Do you?

Mixtapemixtapemixtape

Random (1) from picturetheclouds on 8tracks Radio.

Voor elk jaar dat ik al op deze aardbol stappen hebben gezet een single. Van 1988 tot 2012 ... 25 songs. 

Obama for president. Again. Hooray! 

Politiek interesseert me geen bal. Binnenland niet. Buitenland nog minder. Alhoewel deze Amerikaanse verkiezingen me wel wat deden. Ik wilde absoluut dat Barack Obama terug president werd. Ik kan dat niet verklaren, gewoon een sterk gevoel in mij die toch wel even een politieke keuze tevoorschijn toverde. 

Obama blijf in het Witte Huis en Mitt Romney kan terugkeren naar The bold and the beautiful. Alles valt terug in zijn plooitjes.

Americans! Yes! You can! 

Yes! You did!

The Bridge

Eén van mijn verslavingen van de laatste weken was de serie (én wat voor een serie) The Bridge. Gekluisterd zat ik voor het tv scherm. Elke week werd het beter en de ontknoping moeilijker te raden.  De dader in ieder geval vond ik echt gene lieve meneer. Azo'ne lorejas!

Met één ding had ik het toch wel moeilijk. En ik weet best wel dat het de serie misschien net wat extra geeft of dat alles nooit goed aflopen moet. Maar toch. Mocht August toch niet blijven leven? Tot op de laatste second van de serie hoopte ik dat Saga nog ging zeggen tegen Martin dat zijn zoon nog leefde. Zo ben ik dan. Blijven hopen. Omdat ik de triestheid niet aankon? Onnozel. Ik weet het.

Anyways lang geleden dat ik een serie nog zo hard de moeit vond om echte elke minuut absoluut te willen zien. Ik kijk al uit naar reeks 2.

Moest u deze niet gevolgd hebben. Oei. U heeft wat gemist. Echt.

 De themesong is trouwens een schoon nummertje

Concertmeisje en het kortste verslag ooit

Ik zou u willen zeggen dat Grizzly Bear geweldig was. Dat de avond nòg beter was dan al de voorbije concertavonden. Dat ik nog nooit zo'n muzikale live ervaring heb meegemaakt. Maar helaas zou ik liegen moest ik dat werkelijk doen. Niet omwille dat Grizzly Bear ronduit slecht was. Nee, dat zal ongetwijfeld absoluut niet waar zijn geweest gisterenavond. Maar omdat mijn gezondheid mij een gemene streek heeft gelapt. Ie heeft me zowaar een vieze infectie kado gedaan. Een besmettelijke dan nog wel. Ik hoest er zowaar mijn longen uit. Nu zit (eerder lig) ik hier in mijn eentje me te vervelen. En het is nog maar maandag. Moet tot vrijdag binnenzitten. Rusten. Ik ben van nature een zeer lui persoon. Maar rusten? Dat gaat niet. Ik moet iets om handen hebben. Anders slaat de verveling binnen een seconde toe. En ik zou vanalles in gedachten kunnen laten opkomen om te doen. Maar de uitvoering ervan? Dat laat mijn spierkracht me dan weer niet toe.

Nu ja, één positieve noot. Het concert was totaal uitverkocht. Dus heb ik gisteren nog iemand blij kunnen maken met mijn ticket. Dat is ook heel mooi. 

 

Ik kan al meteen een volgend concertverslagje uitbrengen. Dat van The Civil Wars. Dat ligt nu wel nog in de toekomst. Wel dat dacht ik toch, tot voor kort. Dit weekend hebben ze laten weten dat ze hun tour annuleren. Ook goed, dat.

Hij kneep zijn ogen tot spleetjes en vroeg zich af wat er ging gebeuren. ‘Daar komt-ie’, zei zijn moeder even later. ‘Nu alleen nog naar de horizon kijken. Blijven kijken, noah. Je valt van je stoel zo.’ ‘Maar ik zit niet op een stoel’, zei noah, terwijl hij naar zijn blote voeten keek, waarmee hij in het gras stond. En toen, een minuut later, gebeurde er iets wonderbaarlijks. De donkere bodem van het bos werd plotseling verlicht door een helder kleed van gouden zonneschijn, die door de met dauw bedekte grassprieten en takken van de bomen stroomde, en van het ene op het andere moment de hele wereld van nacht in dag veranderde. ‘Je hebt pas geleefd als je het ochtendgloren over het bos hebt zien neerdalen’, zei zijn moeder terwijl ze hem dicht tegen zich aan trok.

Uit: Noah Barleywater gaat ervandoor (John Boyne)

Typisch?

Ik heb een verlengd weekend. Super hoor ik jullie allen zeggen. Ja dat is ook zo. Maar wat een weekend van schrijven, tekenen enzo zou worden, is een weekend van snotteren, duizend maal zeggen 'ik wil NOOIT nooit doof worden', hoesten alsof ik vijftig sigaretten achter mekaar heb gerookt met een keel die aanvoelt als schuurpapier met hardtse korrel, ongewild tranen laten lopen, en absoluut niet te hard proberen slikken uit schrik dat mijn trommelvlies er uit zal springen. Op zich is dat eens een apart weekend. Zegt dat wel. Maar het mocht wel een ander weekend op de kalender wezen. Allé dat vind ik dan toch wel zo'n beetje. Maar goed. Het zij zo. 

*Hoestbui*

Is dat niet zo typisch dat als een mens dan eens verlof heeft hij het moet bekopen met lichamelijke mankementjes? Vooral als je net een heleboel gepland hebt wat je normaliter in de werkweek uitstelt omdat een avond nu eenmaal niet lang genoeg duurt. Ik vind dat typisch.

Ik heb vorige week nog eens een thee geprobeerd. Flink. Maar het smaakte niet naar meer. Elke thee smaakt hetzelfde. Het was kamaramellenthee (voor de niet-spraakgebrekkige lezers onder jullie 'karamellenthee'). Thee is thee. En ik moet er niet van hebben. Ooit dronk ik eens een thee dat ik graag mocht, maar ben de smaak vergeten. Dus met die informatie kunnen we verder niets mee aanvangen.

*Snuit nog eens*

Morgen Grizzly Bear!

Mixtape

Conflate from picturetheclouds on 8tracks Radio.

1. A song from the last record you bought.
2. A "blues" song. Does not have to be from a blues record, but a song that is labeled "__ blues"
3. A song that will get you going in the morning.
4. A song discovered from a film/series.
5. A song about transportation (cars, trains, planes, etc).
6. A song with a color in the title.
7. A song with a number in the title.
8. A song about a book (or books in general).

9. A cover song.
10. A song that you discovered through a mix tape given to you.
11. A song that is perfect for a quiet, rainy day.
12. A song with the word "Look" in the title.
13. Your favorite Beatles song.

De Book Buying Tag

Ik werd onlangs getagd door woordjes voor een 'survey' over boeken. "Wat Ine op deze vragen zou beantwoorden kan ik wel vermoeden, maar aangezien zij sinds kort ook het plezier van boeken kopen ontdekt heeft en geregeld gelijkaardige vragenlijstjes op haar blogje plaatst, wil ik haar graag een tagje cadeau doen." Yes! Cadeaus zijn altijd leuk. En cadeaus in de vorm van vragenlijstjes zeker en vast. (Sinds kort? Ik koop toch al langer dan 'sinds kort' boeken (vroeger in minder mate omdat mijn zondags zakgeld dat niet toeliet. Maar toch.)?) 

1) Ben je verslaafd aan boeken kopen?

Verslaafd? Maar neen. Het is liefde. Liefde voor taal en verhaal.  

2) Wanneer koop je meestal boeken?

Ondefinieerbaar. Als ik een boek echt heel graag lezen wil. En ik ze niet meteen in de bib kan vinden. Wanneer ik een boekenwinkel voorbij kom is het moeilijk om er geen stapje binnen te zetten. Dan dwaal ik van rek naar rek, van stapel naar stapel. Soms is het dan moeilijk om zonder boek terug naar buiten te wandelen. Dat geef ik toe.

3) Hoeveel boeken koop je meestal per keer?

Hangt er van af waar ik mijn aankopen doe. In de duurdere boekenhandels zal dat misschien maar eentje zijn. Maar meestal zal dat naar een tweetal neigen. Onder het motto 'eentje is geentje' misschien. Als ik goede en slimme zaakjes kan doen kan dat aantal oplopen tot 'wat' meer.

4) Ga je meestal alleen boeken kopen of met iemand samen?
Meestal alleen. Soms met een tips gevende compagnon die dan meestal mijn vraag 'zou ik dat graag willen lezen/zou dat iets voor mij zijn?' moet beantwoorden en dat ook meestal werkelijk goed kan.

5) Wat trekt je aan in een boek?
De kaft. Uiteraard. De titel. De naam van de schrijver/schrijfster. En als ik er in blader, de indeling van de hoofdstukken. Een extra touch in het boek, zoals bv het gebruik van quotes, aparte hoofdstuktitelblad. Zo heb ik paar maand geleden het boek 'De bijzondere kinderen van mevrouw Peregrine' gekocht omwille van de prachtige kaft, zwart-wit foto's en het magische gevoel dat ik kreeg van het boek vast te houden en te doorbladeren. Het boek was drie dagen later uitgelezen. Ik werd in het verhaal gezogen en het liet me niet los. Ik genoot van het verhaal. Het was achteraf duidelijk geen miskoop. 

6) Is er een specifiek genre waar je meteen naartoe trekt in de boekwinkel?
Neen. Ik pluis meestal heel de winkel uit. Ik snuister in elke stapel en alle rekken. En dan volg ik nogmaals die zelfde route terug en blijf ik eens ter plekke staan en twijfel ik. Neem ik nog eens een boek vast die alvorens ook al eens in mijn handen had en leg ze terug om nadien misschien nog eens in handen te nemen. Met andere woorden. Ik vertoef graag lang in boekenwinkels.

7) Koop je boeken liever nieuw, tweedehands of maakt het niet uit?

Liever nieuw. En onbeschadigd. Het schoonste exemplaar mag met me mee.

8) Hoeveel geef je per maand gemiddeld uit aan boeken?
Hangt ervan af. Ik koop niet elke maand een boek. En aangezien ik momenteel niet echt zin heb in wiskundige berekeningen blijf ik u het antwoord schuldig.

9) Heb je jezelf wel eens een shopverbod opgelegd?
Een verbod? Neen. Ik ben niet echt een shopper. Enkel als het echt nodig is. Soms valt dat al eens voor dat ik eens zin heb in shoppen. Zo heel soms. Shoppen in de zin van 'shoppen-doe-ik-wel-eens-graag' staat bij mij gelijk aan muziek- en boekenwinkels. Maar ik kan mij inhouden. Of misschien heeft dat eerder te maken met luiheid. Kort gezegd. Een verbod opleggen is echt niet nodig.

10) Hoe lang duurt het voor je in een boek begint dat je hebt gekocht?
Dat wordt beslist door de stapel die ik van de bib meegebracht heb. Die moet ik sneller uitlezen. Het valt niet echt heel veel voor dat ik een boek meteen begin te lezen na de aankoop. Vaak staan ze maanden of soms zelfs jaren te wachten in mijn rek voor ze hun magie mogen schenken.

11) Koop je liever meerdere voordelige dunne boeken, of één duur en dik boek?
Dat hangt volledig van de boeken zelf af. Sommige boeken die ik wil lezen zijn dun, andere zijn dan weer dik. Een dun boek is per definitie niet slechter dan een boek dat meer bladzijden bevat. En omgekeerd. Dus als die dunnere boeken vele beters zijn dan die ene dikke, ga ik voor de dunne. En omgekeerd. Nogal wiedes.

12) Heb je nog iets te zeggen over je boekverslaving?
Verslaafd? Maar neen.

13) Welke boeken heb je als laatste gekocht?

Onder andere deze.

14) Wie tag je? 

Euhm, aangezien ik niet veel lezers heb met blog is het moeilijk kiezen. Maar als ik iemand dan toch zou willen taggen is het Gert. Een man van literatuur en taal. Ik weet niet of hij dit stukje zal lezen en/of hij dan eventueel de vragen zou beantwoorden. Maar als hij het doet, ben ik best nieuwsgierig naar zijn antwoorden.

          

Geen paniek bij vorige post ... het is alweder voorbij gewaaid ... *doet beweging met hoofd van je m'en fous* ...

Het zijn misschien die bruine bladeren en die grijze lucht. Maar sinds gisteren wordt mijn gemoedstoestand bevangen door een vleugje naargeestigheid. 

Vooral in de avond. En net voor het slapengaan. Een overmeestering van eenzaamheid die me parten speelt. 

Ik mis veel ... vriendschap voornamelijk ... alsof ik steeds overal buitenval ... 

Het ligt waarschijnlijk echt aan die bruine bladeren en die grijze lucht, dat mijn gedachten weer neerdwarrelen als die bruine bladeren naar de grond. Maar bij deze zeg ik social media als daar zijn facebook en forum even gedag ... virtuele wereld is in zekere zin deprimerend. 

Daarnet toen ik op het perron stond en de zon zo mooi zag ondergaan, luisterde ik dat eigenste ogenblik naar ...

... en ik voelde me even echt gelukkig.

Concertmeisje

Glen Hansard Solo. Zegt ie dan. Hij stond nog nooit met zoveel volk op een podium. Zijn mannen van The Frames, drie mannen met blazers en drie strijkers (die had hij diezelfde dag nog leren kennen). Al gaf ie wel een gedeelte compleet solo met gitaar. Straf! Zo was het hele concert. Glen Hansard is een beest live, zeg ik u. Een emotioneel entertainers beest. Al wie er niet was had ongelijk. Feit! U heeft iets gemist die woensdagavond. Niet enkel Glen en the lads, maar ook Lisa Hannigan. Het voorprogramma, dat na afloop eerder al als een hoofdact voor me leek. Een avond met Glen zonder Marketa en Lisa zonder Damien. Ze kunnen zij het zonder evengoed.

Foto © Alex Vanhee

In feite kan ik gewoonweg een stukje herpubliceren van mijn recensie van het concert in de AB onder naam van Swell Season, twee jaar geleden. "Hij liet zich meteen emotioneel gaan zoals ik alvorens voorspeld had. Hij liet zich zelf zo hard gaan dat ik op een gegeven moment dacht 'ho hooo ni kwoad worre hè vriend!'. Intense man die Glenn en vol van vuur. Het beloofde een emotioneel bewogen avond te worden. Nummers over liefde die niet voorbestemd is en waarvan het afscheid pijn doet. Zijn grootmoe zou zeggen " tes toch e beteke een clowntje hè onzen Glenn". Want inderdaad hij wist in ieder geval het publiek goed te bespelen en zijn rol als entertainend frontman waar te maken. En ik vond hem best grappig. Erg grappig zelfs, ik heb zowaar veel moeten lachen en glimlachen."

Lisa Hannigan mocht mee op tournee met Glen en the lads. En daar was ze hen heel dankbaar voor vertelde ze ons. Zij niet alleen. Ik was ook best blij. Ze staat al een tijdje op mijn onzichtbare lijst 'wil-ine-eens-live-zien'. (Ha. Klinkt alsof het een lijstje is met mensen die mij eens live willen zien. Wat het niet is. Nogal wiedes. Van waar zou Lisa mij in hemelsnaam kennen. Ik denk niet dat ze weet dat ik tijdje Damien Rice platen (waar ze dus op te horen is) grijsgrijsgrijs heb gedraaid. En ik dus een liefhebster ben. Maar goed. Simpelweg gezegd, ik wou haar dus altijd al wel eens live zien/horen (dat laatste werkwoord voornamelijk).) Ze trad solo op. En meestal denk ik bij zo'n voorprogramma's dan 'ajaj als we maar wakker blijven voor de hoofdact'. Dat is helemaal geen probleem voor Hannigan. Ze wist me absoluut te boeien met haar prachtige frèle stem (klinkt exact als op de plaat én zo moet dat), haar teksten, haar melodieën. Lieflijk hoe ze daar zo stond. Niet met al te veel woorden zoals Glen. Eerder wat verlegen tegenover het grote enthousiaste publiek. Lang leve de verlegen mensen! (Ik ben er namelijk ook eentje.)

En dan kwam Glen met the lads (om in de Ierse sfeer te blijven) het podium op. Meteen een fikse start. Ik was verkocht. Den avond zou schoon worden. Den avond was achteraf ook schoon geweest. Daar hou ik van, mannen die hun helemaal geven. In emoties en muziek.

WORDT VERVOLGD

Soms vraagt een mens zich af ...

ik moet misschien minder beginnen fluiten ...

Misschien wisten zij alles ...

“Als alle bomen blauw waren,” vroeg de mier aan de eekhoorn, “was blauw dan nog blauw?”

“Tja,” zei de eekhoorn, “blauw zal dan in ieder geval niet meer golven. Hooguit ritselen.”

De mier keek omhoog naar de toppen van de platanen waaronder zij zaten.

“Blauw zou dan ritselen en ruisen, maar dat heeft verdacht veel weg van kabbelen en stromen”

Dat vond de eekhoorn ook en hij knikte bedachtzaam.

“Welke kleur zou de wilg hebben als hij blauw was?”, bracht hij toen uit.

“Olijfblauw”, zei de mier resoluut. “Maar misschien ook wel staalblauw, dat ligt aan het licht.”

De eekhoorn fronste en keek voor zich uit.

“Welke kleur zou de zee hebben wanneer alle bomen blauw zijn?”, vroeg de eekhoorn, en hij fronste nog dieper.

Dat wist de mier ook niet, maar hij dacht aan iets geels, zodat de zee zou stralen en branden.

“Mier”, zei de eekhoorn, “ik ben blij dat de bladeren ruisen, de golven kabbelen en de zon straalt. Straks ruist de zon uit de lucht en kabbelen de stenen weg!”

De mier keek verontrust, maar sprak op kalme toon: “daar zullen we dan wel aan wennen.”

Vergenoegd pakte de eekhoorn een beukennoot en luisterde naar het zachte ritselen van de bladeren.

-Toon Tellegen

Concertmeisje

Angus Stone stond vorige vrijdag op de agenda. In het groot rood geschreven en omcirkeld. Zijn zus Julia mag dan wel meteen de AB vullen, Angus zat er niet mee in het te stellen met een kleiner zaaltje, de Rotonde in de Botanique. Terecht. Qua sfeer is dat de perfecte plek voor zijn muziek (en hoe kleiner de zaal, hoe minder volk, hoe minder volk ik wegdenken moet).

Van het voorprogramma Joy Wellboy kan ik niet veel meer zeggen dan 'what the ...?' Ik weet niet aan welk spul die vrouw zit, maar de neveneffecten spreken voor zich. Mij serieus houden viel wat tegen. Ze zong grotendeels niet echt toon vast, haar dansstijl kan voornamelijk zeer excentriek genoemd worden,... terwijl hij, dan heb ik het over de man met gitaar die gebruik maakte van een sequencer waardoor je snel vergat dat hij er maar alleen met instrument ter handen stond, haar absoluut niet nodig had om een schone set neer te zetten. Zijn warme diepe stemklank deed me denken aan een mix van Mark Lanegan, Daan en Matt Berninger, en zijn gitaarspel was absoluut niet ondermaats te noemen.

Terug naar Angus. Angus en zijn zus behoren nu al bijna vijf jaar tot de geregeld gedraaide meute muzikanten die mijn cd-speler met vreugde weten te vullen. Ik zag ze al eerder samen optreden in de AB. Dit jaar kozen ze elk hun eigen gang te gaan. En dan moeten er in het leven ook keuzes gemaakt worden door mezelve. Ik had inderdaad naar beide kunnen gaan. Daar heeft u absoluut een punt. Maar er stond nog zo veel ander hoorbaar leuks op de lijst, dat er nu eenmaal harde knopen doorgehakt moesten worden. En Angus kreeg de voorkeur. (En neen, zeg, tuurlijk heeft zijn uiterlijk daar totaal niets mee te maken. Komaan zeg. Wat durft u nu toch te beweren. Zijn stem daarentegen. En zijn teksten. En zijn melodieën. En ook wel een beetje zijn drummer. Ook niet voor die reden die u denkt. Jeff Buckley's drummer. Dat zegt genoeg. Aah.) In zijn plaat hoor ik zo wat rasartiesten de revue passeren. Niets plagiaat, maar een zeer duidelijke referentie naar zijn muzikale, tevens ook de mijne, helden, zoals Neil Young, Paul Simon, Jeff Buckley, Bob Dylan, The Boss, en noem maar op. And I like that. Psychedelische folkrock noemt zijn genre. Al plak ik liever niets in vakjes. Ik zou het eerder beschrijven, als ik me dan toch eens aan een poging wil wagen, als geraffineerde folkliedjes met subtiele instrumentatie en luisterteksten, ietwat weemoedig. (Mensen luisteren in algemeen te weinig naar teksten vind ik, en concentreren zich voornamelijk op de melodie. Zonde vind ik dat. Want vaak zitten er parels van teksten bij.)

Ik heb het geprobeerd, echt waar, om hier een perfecte recensie neer te schrijven. Maar het lukt me niet. Sorry. Ik kan maar enkel zeggen dat ik weer zeer tevreden was bij afloop van het concert. Met een glimlach liep ik buiten. De muzikale mannen met lange haren en baarden gaven me weer een schone avond. Ligt dat aan mijn gemakkelijkheid? (Sommige mensen vinden mij gemakkelijk, anderen niet. Dus daar valt over te discussiëren.) Ben ik gewoon niet kritisch ingesteld? ... Al heb ik klaarblijkelijk wel het bisnummer en tevens schoonste nummer van de avond moeten missen, Draw your swords. Awoert aan de treinurenregelaars.

Dingen waar ik als kind schrik van had ...

Het is me wat

Okee. Bij deze is het duidelijk. Het is gevaarlijk mij op een Boekenfestijn te begeven. Niet omdat ik tegen  alle tafels loop en de boekenstapels zich snel op de grond begeven. Niet omdat ik verwacht dat er op festijnen te drinken valt en ik dus van mijn oren maak. Nee. Omdat één van mijn zwakke punten het niet kunnen weerstaan van boeken is. U moet dit nu ook niet verstaan als neem ik gewoon elke boek dat mij aanspreekt mee naar huis. Nee zo gaat het nu ook niet. Ik vind van mezelve dat ik verstandig om ga met mijn aankopen. Zo heb ik (verschiet nu echt niet, alstublieft, en denk nu niet het ergste van mij) elf boeken voor de prijs van drie normaal geprijsde boeken gekocht (waaronder één kunstboek die een derde van mijn totaalbedrag bedroeg, maar die kon ik NIET laten liggen, u weet zekerst niet wat zo'n boek normaliter kost?). Valt goed mee hè? Bij deze telt mijn boekenlijstje weer wat meer doorstreepte titels.

Eén nadelig puntje. Waar plaats ik ze, aangezien mijn boekenrek al boordevol zit?

Ik was te vroeg op het perron beland. Geen kat was er te zien. Ik zou nog twintig minuten moeten wachten. Ik was wat later op het werk moeten vertrekken omwille van de treinvertraging diezelfde ochtend. Uitgerekend heb ik 's morgens en 's avonds een kwartier tussen station en werk. Dit wanneer de treinen wel degelijk op hun uur zijn. Met mijn mp3-speler (de oortjes, niet de speler zelf) in de oren liep ik van het ene eind naar het andere en terug. (Ik heb het geduld niet om op een trein te wachten en met dat lopen met muziek in mijn oren heb ik het gevoel dat ik niet echt wacht. Als u mij begrijpt.) Op een gegeven moment vliegt er een klein beestje PLETS in mijn oog. Wat ik dus niet begrijp omwille van de bril die ik draag. Maar goed. Ik deed mijn bril uit, wreef in mijn ogen, het beest was weg en ik merkte dat ik groter lijk als ik zonder bril naar de grond kijk dan met. Dat vond ik vreemd.

Ik kan mij geheel ander persoon wanen en het zelf nog redelijk goed geloven ook. Deze week droeg ik een capuchontrui, leren vestje er nonchalant over, sportieve type schoen en jeans. Ik voelde me wat rebels. Klinkt belachelijk. Maar voor een moment was die 'brave' Ine even onbekend. Zo heb ik dit ook bij Little Green Bag van George Baker Selection. Ik loop tussen de mannen van Reservoir Dogs. Ditmaal waan ik mij een wielrenster met blessure. (Kijk maar)