Geliefkoosde scènes (5)

(Léon)

VOORLOPIG VERSLAG (WORDT NOG AANGEVULD) Concertmeisje

Eergisteren was het weer zo ver; Crossing Border. Lang genoeg naar uitgekeken en hops het is alweer voorbij. Maar goed was het. Zekers en vast.

Mijn eerste gedacht toen ik het gebouw binnenstapte was 'ooow nicnacjes *glundering*'. Aan de ingang en later bleek dan ook overal beetje verspreid binnen, stonden schalen met nicnacjes. Maar groot belang bij een recensie van formaat heeft dat niet. Maar dit is dan in feite ook geen recensie van formaat. Aha! Nicnacjes dus.

Wie was te vroeg? Ine was te vroeg. Was doe je dan? Ene pakken. Een drankje wel te verstaan. Een ice tea =D Braaf beginnen uiteraard, de avond zou nog lang duren. En terwijl eens op het programmablaadje kijken. John Cooper Clarke. Hij was nog niet goed gestart of ik kon al niet goed volgen. Owkeej! Een grote naam in de punkpoetry and literature. Kon die man in snel tempo zijn gedichten naar voren brengen ja. Wow. Waar ik dan wel ineens mee mee was, ga ik niet vertellen, want het zegt dan wel weer veel, hm over mezelf misschien waarschijnlijk. Anywayyyyys.

Villagers was het eerste muzikale plezier. Tijdens het stemmen van de instrumenten, viel het me op dat hij wel een kleiner formaat van acoustische gitaar in bezit heeft. Het viel me al eens eerder op, maar deze keer dus ook. Alsof een gewoon formaat wat te zwaar weegt voor hem. Tot zover mijn opvallingsheden. Of wacht! Zijn truien. Ja nog iets over zijn trui. Alsof de mama ze speciaal voor de gelegenheid gebreën had. En toen ving hij aan met zijn muziek. Heel andere sfeer dan toen ik hem een vorige keer zag. In het voorprogramma van Wild Beasts in april stond hij daar alleen met gitaar, nu had hij een band meegebracht. En ik vond het beter dan verwacht. Sterk van die jongens! Maar maar maar ... toch een kleine maar. Waarom waarom ... een kleine waarom. Waarom spelen die artiesten dat ene liedje nooit dat ik wil dat ze spelen? Dat is moeilijk doen om gewoon willen moeilijk doen. Maar goed, verder had ik niet te klagen. Ze deden zij dat goed. En als u dacht dat het rustige nummers gingen zijn, had het u toch goed mis. Af en toe gaven die gastjes toch eens van jetje. Fijn zo. Kortom goede eerste muzikale act van de dag.

En toch ...

... Jahoe! Zondag de mannen van Local Natives zien! ...

... stiekem hoop ik dat die vijf mannen nu ook denken van 'jahoe, zondag zien we die Ine' ...

... ach stiekem dingentjes dromen kan toch geen kwaad ...

Geliefkoosde scènes (4)

(Qua meligheid mag er ook eens wat aan bod komen ;)mijn romantische ziel kan dat niet aan :p grapje!)

Alice: I would have loved you… forever. Now, please go.
Dan: Don’t do this, Alice. Please, talk to me.
Alice: I am talking. Fuck off.
Dan: I’m sorry. You misunderstand! I didn’t mean to.
Alice: Yes you did.
Dan: I love you!
Alice: Show me! Where is this love? I can’t see it, I can’t touch it. I can’t feel it. I can hear it. I can hear some words, but I can’t do anything with your easy words. Whatever you say is too late.

Alice: Will you hold me? I amuse you, but I bore you.
Dan: No, no.
Alice: You did love me?
Dan: I’ll always love you. I hate hurting you.
Alice: Why are you?
Dan: Because I’m selfish. And I think I’ll be happier with her.
Alice: You won’t. You’ll miss me. No one will ever love you as much as I do. Why isn’t love enough?

(Closer)

(Jude you bastard! :)

... and one day, they will realize I did mean more to them ...

nah! :D

... cause they still haven't took the time to see the real me ...

...

Ik heb wat groen achter mijn oren
Ik heb wat taal zonder gevoel
En op het meeste van mijn dagen
Weet ik niet wat ik bedoel
En ik heb waarschijnlijk ook wat teveel lijken in mijn kast
Maar hou mij vast

...

(Hannelore Bedert, Kleine ode)

Geliefkoosde scènes (3)

Tom meets Summer on January 8th. He knows almost immediately she’s who he’s been searching for. This is a story of boy meets girl. But you should know up front, this is not a love story.

((500) days of Summer)

Home sweet (deel 2)

Omdat het denken aan een eigen stek heel fijn is, wil ik even verder dromen.

... een Eames lounge chair om heerlijk met boekje in weg te zakken ...


... een leuke eetplaats met verschillende jaren zestig design stoelen (foto duidt gewoon idee van stoelen aan, eetplaats wat te kaaltjes naar mijn goesting) ...


... een frisse fijne 'levende' keuken met vele pottekes en pannekes en leuke kleurtjes en kruidenpottekes en vanalles ...



... zo ...

Geliefkoosde scènes (2)

(Juno)

(En broer van me, het gaat niet lukken zenne, weet nog steeds dat je mijn dvd hebt ;)

Geliefkoosde scènes (1)

Joel: Wait!
Clementine: What?
Joel: I don’t know.
Clementine: What do you want, Joel?
Joel: Just wait. Just wait. I don’t know. I just want you to wait for… just a while.
Clementine: Okay.
Joel: Really?
Clementine: I’m not a concept, Joel. I’m just a fucked up girl who’s looking for my own peace of mind. I’m not perfect.
Joel: I can’t see anything that I don’t like about you.
Clementine: But you will.
Joel: Right now I can’t.
Clementine: You know, you will think things and I’ll get bored with you and feel trapped because that’s what happens with me.
Joel: Okay.
Clementine: Okay.

(Eternal sunshine of the spotless mind)

Rechtzetting! :)

De glimlach is niet helemaal weg ... uiteraard ... gewoon even verdoezeld ...

I'm a girl of big mixed emotions ...

Gelukkig heb ik het schrijven nog ...

In zeer slow motion versie ben ik aan het schrijven aan een 'roman'. Eigenlijk zelfs twee. Eentje fictie en eentje een beetje aan de autobiografische kant. Aan de laatste ben ik gestopt, maar ik begin te twijfelen. Zo te zien, is er nog schrijfstof enough. Die laatste is niet bedoeld als leesvoer voor derden (en zelfs voor geen tweeden). Het dient puur om dingen van mij af te schrijven. Ine en het pad der liefde. Ha! Indeed een kort verhaal. Oftewel is dat pad nu eenmaal kort oftewel ben ik de verkeerde weg ingeslagen oftewel was mijn trein afgeschaft (dat laatste is het meest geloofwaardige, believe me). Neen liefde is niets voor mij zo blijkt.

Het is nu niet de bedoeling dat ik hier mijn verhaal post, zodat een geniepige lezer er met mijn verhaal vandoor kan gaan. Neen uiteraard niet. Maar kan je wel al wat verklappen. Een klein stukje van mijn beetje autobiografisch verhaal. Ik maak gebruik van passende zinnetjes uit liedjesteksten (goeie songs!).

Het voorblad van mijn roman begint als volgt:
Broken hearts are a fickle thing and complicated too
I thought I believed in love but I've never seen it through
I saw my world cave in, felt like giving up
but I'll be laughing
again
(Noah and the Whale ‘My broken heart’)

En nu een klein stukje van het geschreven verhaal zelve:
... Ze verbood haar zelve te laten merken hoe blij ze wel niet was dat hij terug was. Hij zou haar vertouwen terug moeten winnen. Ja, daar stond ze op. Hij moet niet denken dat hij zomaar kan verdwijnen en verschijnen wanneer hij zelf wilt. Hij moet merken dat hij haar pijn heeft gedaan en dat dat niet zomaar kan. Niemand doet zoiets. En zij zou het zekers niet meer laten gebeuren – dit zou ze later voor een zoveelste keer nog eens zelfzeker tegen zichzelf zeggen – nooit meer. ...
Ze vroeg zich af of het wel een goed idee was. Was het niet beter het contact voorgoed af te zweren? Misschien moest ze hem maar beter recht uit zeggen dat ze dit niet meer wil. Dan wel dan niet dan wel dan niet dan wel dan niet ... Het werd haar een beetje teveel. Maar als ze een poging ondernam hem duidelijk te maken dat ze heeft afgezien, dat zijn verdwijnen weer een beetje meer van haar vertrouwen in de mensheid heeft doen afnemen, dat ze er echt kapot van was, kreeg ze een sorry en vergaf ze het hem. Zo gemakkelijk ging het. Diep in haar hart wou ze niet zomaar zeggen ‘het is okee, geeft niet’. Maar diep in haar hart wou ze hem ook niet uit haar leven bannen. Dilemma. Een heel groot dilemma. Want ze kon nu al met zekerheid zeggen dat het niet ging aflopen zoals ze wensen zou. Ze wist dat hij de controle in handen had en zij enkel maar toekijken kan. En dat zou niet veranderen, nu niet en ook de volgende keer niet. En als ze hem over dit alles zou vertellen zou hij haar weer paar dagen niet aanspreken. En zou zij weer degene zijn die zich komt excuseren en alles weer goed wil maken. En dan zou zij de gemene zijn. Dat wou ze niet. Dat was ze niet. En dat zou hij haar ook niet mogen zeggen. Daar heeft hij geen recht toe. Ze twijfelde vaak aan zijn sorries. “But it’s too late to say you’re sorry. – How would I know, why should I care? – Please don’t bother trying to find her. She’s not there…” ...

Maar mijn fictie verhaal blijft nog even top secret *knipoogt*
Hoewel een klein stukje dan:
... Soms snak ik weer naar die eerste verliefdheid. Het voelen geliefd te zijn, gewild te zijn, iemand omhelzen en nooit meer willen loslaten. Maar die verliefdheid veranderde snel in liefde zoals dat heet, het werd een gewoonte, hij hield van mij en ik hield van hem. Maar ook die liefde vervaagde gauw en we werden eerder huisgenoten die toevallig hetzelfde bed deelden.
Nu stond ik hier bij onze auto in de kou, zonder muts en zonder sjaal. ...

Ik moet maar eens terug beginnen schrijven. Het verzet gedachten. En dat is goed. En dat is al eens nodig.

En die enorme glimlach verdween alsof hij nooit geschenen had ...

Ver weg de diepte in ...

Op ontdekking in het land der schone kunsten (deel 8)

Tijd om nog eens op avontuur te vertrekken. De luchtballon staat klaar, picknickmand is gevuld en een goed humeur hebben we aangetrokken. Dit keer voert de wind ons naar Parijs. Naar een kunstenaar van 1m52. Henri de Toulouse-Lautrec.

'Bonjour mes amis', roept hij als wij met de ballon nederdalen. 'Bonjours', zeggen wij terug want wij zijn beleefde ontdekkers in de kunst. Aja. 'Je vous raconterai quelque chose de ma vie.' (in het frans getypt, straf hè! ;)

Henri Marie Raymond graaf de Toulouse-Lautrec-Monfa (24 november 1864) groeide op in een adellijke familie. Zijn ouders, nicht en neef, hadden in Albi hun landgoed. Omdat zijn ouders bloedverwanten waren had hij al van bij de geboorte een botaandoening (voor de geintresseerden: pycnodysostosis, voor de heel geintresseerden: zoek het zelf op (het typen was namelijk al indrukwekkend genoeg :p)). Als tiener brak hij zijn beide benen. Door zijn botziekte stopten die als volgt met groeien. Die botziekte zorgde er niet alleen voor dat zijn botten zeer fragiel waren, maar ook dat hij kinderlijke gelaatstrekken had met een korte kin die hij verscholen hield achter zijn baard en een open fontanel die hij verscholen hield achter zijn bolhoed.

Hij kreeg zijn eerste tekenlessen van een vriend van zijn vader, de doofstomme Pierre Charles Princeteau. Op zijn zeventiende besloot Henri definitief om kunstenaar te worden en vertrok richting Parijs. Daar raakte hij gefascineerd door het decadente en zeer losbannige leven rondom Montmartre. Zijn eenzaamheid leidde hem naar de danseressen en prostituees van de Moulin Rouge. Ze poseerden vaak voor zijn werken. Om zich volledig in te leven in zijn werken (en voor het plezier hoogstwaarschijnlijk ook, de sloeber!) verbleef hij vaak voor een paar weken in een bordeel. Met zijn tekeningen en schilderijen heeft hij een uniek en kleurrijk beeld van het nachtleven uit zijn tijd nagelaten. Maar omdat hij wegens geldgebrek vaak op goedkoop papier of karton werkte, is het behoud van zijn werk soms moeilijk.

Rond 1896 ging Henri's gezondheid snel achteruit. Dit niet alleen door zijn zwakke gestel, maar ook door syfilis en alcoholisme (de man dronk een mengsel van cognac en absint). Hij leed aan paranoia en waanvoorstellingen. En gedroeg zich hierdoor nog pakken excentrieker. Om de verleiding van het Parijse nachtleven te weerstaan trok hij zich terug in Bordeaux, waar hij de twee laatste jaren van zijn leven zou spenderen. Maar de ellende stopte niet. Hij werd getroffen door verlammingen, kon niet meer lopen en werd doof. Henri de Toulouse-Lautrec stierf op zevenendertigjarige leeftijd.

De kunstenaar verfraaide niets maar maakte ook niets lelijk. Hij drukte uit wat hij zag. We kunnen Toulouse-Lautrec beschouwen als een van de uitvinders van het 'fotografisch penseel'. Hij was een vernieuwer in de schilderkunst. Een paparazzo met een potlood in de hand.

En zeggen dat ik maar paar dagen stil ben gevallen ... :p