Een verslagje van de eerste week van de Vuelta zal er niet inzitten. Warm, ze drinken veel, de zon schijnt, het landschap is droog, verschillende leiderstruiendragers, oeps daar vallen ze, hun wielen draaien, kantje boordje, ... goh uiteindelijk is er veel gebeurd, maar puur koersgericht en that's not what I aiming for oitereird. Hihi. Dus hopelijk zie ik in de twee volgende weken wel iets vermeldenswaardig gebeuren. Maar goed, uiteindelijk kon het ook aan mij liggen. Ik was er namelijk niet helemaal bij met het hoofd. Het been daarentegen was er wel bij, en net met iets te veel aandacht. En zijn aandacht vroeg ie voornamelijk met ... pijn. Waardoor het concentratievermogen compleet van het-ga-ie-ni-gelaak-dak-et-wou marcheerde. Anders gezegd: het boeide me niet compleet, terwijl het in feite best wel spannend is omdat je het einde van de Vuelta nog niet voorspellen kan. Nog anders gezegd: dees week gewoon naar de coureurs kijken. Hersens hoef ik daar niet voor in te stellen. En men moet de pijn met iets verzachten. Niet waar? Zo ben ik tot de conclusie gekomen dat één van de schoonste dingen - in de betekenis van estethiek (slash: ook wel een beetje in betekenis van verdomme da is schoon in de betekenis van aantrekkelijk schoon) - een man op een tijdritfiets is. Die fiets, die houding van de pedaalridder, dat design, die aerodynamica (what the hell it may be), die bijpassende tenue bij de fiets, die overgang, ... Maar zet er ne pattatenzakman in zo'n tenue op, dan is mijn beeld om zeep ... But anayways, ik vind dat geweldig schoon om zien (los van de persoon, die zie je toch niet door die champignonnenhelm op hunne kop en van die vliegenogenbril).
Anyways we hebben alweer een daar-kruipt-ine-wel-eens-vanachter-bij-op-de-fiets winnaar. Ahum (*steekt het op de pijnstillers die stijgen naar hare kop*)
note: please don't mind me ... my brains are on hold *headdesks*
