“Be awake enough to see where you are at any given time and how that is beautiful and has poetry inside.”

 

Kijk kijk kijk ...

... wat in mijn boekenkast staat te pronken! 

He's the tear that hangs inside our soul forever

Vandaag 29 mei is Jeff Buckley exact al dertien jaar niet meer onder ons. En dat is triest. En dat is al een hele poos ook. Maar hij is pas dood als hij helemaal vergeten is.

Vandaag 29 mei is het Jeff-Buckley-dag bij Ine. Cd na cd na cd en een plezier dat dat is.
Al zal ik de negen cds niet halen waarschijnlijk. Zot eigenlijk ik heb negen cds van de man en hij zelve had maar weet van één.


Mijn inspiratie bron, mijn mannelijke muse als het ware. Maar heb al genoeg vermeldingen in vorige blogjes gezet, dus een geheim is het niet meer.



[About how he wants to be remembered] ...as a good friend. You know, I don`t really need to be remembered. I hope the music`s remembered.


En och kijk, hij was ook verzot op yoghurtjes.




*zet cd numero vier op*

Waar de nood het hoogst is, is Jeff Buckley nabij

Éen ding: Fok joe!
Den eerst volgende smijt ik gewoon een pan (mja eerste waar ik aan dacht en me wel pijnlijk genoeg leek) in zijn gezicht!

Neen! Er wordt inderdaad niet meer gesold met Ine! U weze gewaarschuwd!
Gedaan met de hopeloze huilbuien, verdrinken in zeeën van zelfmedelij, mezelf bedelven onder chocola (daarbij de overgebleven paaseikens smaakten toch al wat oubakken ), ... Tijd om wat harder te worden! (ohja ik geloof het bijna)

Hoe luller kan iemand zijn :o En ik heb het niet over mezelve *steekt haar neuzeken de lucht in*

Jeff Buckley

Waar kan ik het nu beter over hebben in de eerste blog dan over mijn grote muzikale held: Jeff Buckley. Een man met een gouden stem, een stem die me met verstomming doet slaan. Een man die veel te vroeg heen is moeten gaan. Maar zijn muziek zal altijd in mijn oortjes blijven weerklinken. De eerste keer dat ik hem bewust hoorde op de radio moest ik toch even slikken. Hij zong van ‘hallelujah’. Zo fragiel. Zo prachtig. Ik was verwonderd. Bewonderd. Sindsdien heeft zijn stem mij niet meer losgelaten.

Het album ‘Grace’, het enige echte album van Buckley, is een meesterwerk. Subjectief? Niet echt helemaal. In sommige lijsten komt deze plaat toch wel hoog te staan. En Jeff Buckley kan als voorbeeld beschouwd worden voor velen in het muzikantenwereldje. En ja, toegevend, toch wel ook een beetje subjectief zo. Eén van de betere albums in mijn collectie. Ik kan het alleen maar aanraden. Glaasje wijn, zeteltje in, plaatje opleggen en genieten maar. En wie weet ben je er binnenkort ook helemaal weg van.

‘Grace’ bevat tien meesterwerkjes waarbij ik telkens toch weer die koude rillingen, kippevel, traantjes van krijg. Hemelse muziek waarbij het ene al wat rustiger, het ander eerder experimenteler weerklinkt. Een plaat die ik zal blijven koesteren. De perfectie nabij. Adembenemend. Intens. Jeff Buckley slaagt er telkens in om met zijn buitengewone stem de gevoelens nog extra uit te drukken. Zo warm en lieflijk in ‘Lilac wine’, zo broos en zacht in ‘Hallelujah’, zo koud, wanhopig en gekweld in ‘So real’.

'He's the tear that hangs inside my soul forever.'