Soundtrack of Ine's life (deel 1)

Ik luister graag naar muziek. Veel muziek. Maar vooral goede muziek. Wat is goede muziek? Dat is iets voor elk ieder anders. Iets volledig subjectief. Ieder heeft een andere smaak en daar is absoluut niets mis mee. Maar voor mij; muziek dat blijft hangen, muziek dat allerlei gevoelens teweeg brengt, muziek dat aangenaam in de oortjes klinkt, muziek dat mij raakt, muziek dat uiteraard mijn persoonlijke voorkeur draagt... En van die hele lange uitgebreide lijst met mooie muziek springen er wel altijd een paar uit. Liedjes die nu nét dat ietsje meer hebben. Die me nu nét iets meer raken. Waar al dan niet een of andere (persoonlijke) betekenis aan vast hangt. En over die liedjes wou ik het nu eens hebben. Of althans over een paar. Want ik vermoed dat die lijst ook wel eens redelijk lang zou kunnen zijn. En er is altijd wel eentje of nog eentje meer die ik vergeten zal. Maar die komen later dan wel nog eens welverdiend aanbod.

Laat ik er eens vijf aanhalen.

1. Yann Tiersen - J'y suis jamais allé

Een vrolijke melodie uit de film ‘Le fabuleux destin d’Amélie Poulain’. Een lied van gelukzaligheid. Om bij weg te dromen met een grootse glimlach op het gezicht. Ik waan mij op een zonnige dag op een groene uitgestrekte vlakte. Alleen ik. Opgewekt en blij. Huppelend in het gras al dan niet tussen de huppelende konijntjes die vrolijk mee deinen op de muziek. En meer hoeft een dagdroom bij dit lied dan ook niet te zijn. Heerlijk.

2. Stranglers - Golden brown

Een ware klassieker uit 1982 met de melodie gespeeld op klavecimbel. Een sfeervol liedje dat in je hoofd blijft hangen. Al rolt er soms wel eens een traantje van mijn wang. Nu en dan maakt het wat droevige gevoelens los, een andere keer gevoelens van blijdschap. Hangt vaak ook al af van het humeur waarin ik mij op dat moment bevind. Maar het klinkt gewoon goed, volledig af.

3. Jeff Buckley - Grace

Adembenemend. Wat kan ik nu meer zeggen. Telkens ik het hoor word ik weer helemaal overdonderd door die parel van een stem. Kippevelmoment. Onbeschrijfelijk wat ik hier bij voel... Dit lied is helemaal af en blijft voor altijd één van die nummers die mijn hartje veroverd hebben.

4. Scott Matthews - Elusive

Een teder, kwetsbaar lied gebracht door Scott Matthews, een man met een pracht van een stem. Zacht, teder, warm, fragiel, lieflijk ietwat mysterieus. Bij de eerste luisterbeurt meteen uit mijn schoenen geblazen. Het was liefde op het eerste gezicht. Dromerige muziek. Ach wat klinkt liefde, genegenheid toch altijd zo mooi. Maar nu best terug met beide voeten op de grond.

5. Kansas - Dust in the wind

‘Dust in the wind’ stemt mij zo weemoedig met die zoetgevooisde melodie. Maar daar hou ik wel eens van. De eerste zinnen ‘I close my eyes, only for a moment, and the moment's gone. All my dreams, pass before my eyes, a curiosity.’ blijven mij altijd bij. Af en toe moet je je ogen eens sluiten en alles rondom jou vergeten, beeld je even een ander leven in, een leven waar al je dromen uitkomen, waar je helemaal jezelf en gelukkig kan zijn, maar zo’n moment kan niet blijven duren en wanneer je je ogen weer opent is alles weer voorbij. Deze zinnen worden gevolg door ‘ Dust in the wind, all we are is dust in the wind’. En dat klopt, een mens is nietig in deze grote wereld. En daarom zijn dromen juist zo belangrijk. Die zijn van jou en van jou alleen. Het is daar waar de nietigheid vervaagd. Blijf die dromen, die momenten in gedachte vasthouden, blijf het koesteren diep in je hart en weet dat dromen elk moment wel eens pure realiteit kunnen worden.

Deze vijf staan niet in een bepaalde rangschikking. Ik hoor ze allen heel graag en elk op hun eigen manier. Een top zou veel te moeilijk zijn om aan te beginnen. De vijf liedjes die ik hier vermeld alleen al zijn alle vijf een nummer één plaats waardig.

Jeff Buckley

Waar kan ik het nu beter over hebben in de eerste blog dan over mijn grote muzikale held: Jeff Buckley. Een man met een gouden stem, een stem die me met verstomming doet slaan. Een man die veel te vroeg heen is moeten gaan. Maar zijn muziek zal altijd in mijn oortjes blijven weerklinken. De eerste keer dat ik hem bewust hoorde op de radio moest ik toch even slikken. Hij zong van ‘hallelujah’. Zo fragiel. Zo prachtig. Ik was verwonderd. Bewonderd. Sindsdien heeft zijn stem mij niet meer losgelaten.

Het album ‘Grace’, het enige echte album van Buckley, is een meesterwerk. Subjectief? Niet echt helemaal. In sommige lijsten komt deze plaat toch wel hoog te staan. En Jeff Buckley kan als voorbeeld beschouwd worden voor velen in het muzikantenwereldje. En ja, toegevend, toch wel ook een beetje subjectief zo. Eén van de betere albums in mijn collectie. Ik kan het alleen maar aanraden. Glaasje wijn, zeteltje in, plaatje opleggen en genieten maar. En wie weet ben je er binnenkort ook helemaal weg van.

‘Grace’ bevat tien meesterwerkjes waarbij ik telkens toch weer die koude rillingen, kippevel, traantjes van krijg. Hemelse muziek waarbij het ene al wat rustiger, het ander eerder experimenteler weerklinkt. Een plaat die ik zal blijven koesteren. De perfectie nabij. Adembenemend. Intens. Jeff Buckley slaagt er telkens in om met zijn buitengewone stem de gevoelens nog extra uit te drukken. Zo warm en lieflijk in ‘Lilac wine’, zo broos en zacht in ‘Hallelujah’, zo koud, wanhopig en gekweld in ‘So real’.

'He's the tear that hangs inside my soul forever.'