Concertmeisje, meneer Vogel, Laura, en nog een stel mannen

Jaren keek ik ernaar uit. Jaren. Zo graag wou ik Andrew Bird en zijn viool eens live aan het werk zien. 8 maart was het eindelijk zo ver. In Cirque Royal. Zijn nieuwe album was net uitgekomen dus ik vreesde al lichtjes dat dat de nummertjes zouden zijn die hij zou spelen. En gelijk had ik. Het hele album liet hij ons horen. Ook al kende ik daar maar één nummertje van, genoten heb ik. Wat die man allemaal uit zijn viool toveren kan. Prachtig vind ik dat. Al denk ik wel dat het publiek een ietsje gevarieerdere set had verwacht. We werden gelukkig achteraf ook nog even verwend met een paar herkenbare nummers. En vooral het laatste nummer deed mijn muzikaal hartje deugd. Effigy.

Het voorprogramma mocht Bird's drummer invullen. Martin 'Dosh' bracht met behulp van elektronische apparaten samples van klavier, drums, xylofoon, cymbalen hier en daar, en vormde zo een creatief luisterspel. Al werd deze ook wel ontsierd door het geroezemoes van het publiek die duidelijk niet meteen mee waren met de tonen van de multi-instrumentalist. Het kon mij nu ook niet altijd even blijven boeien, maar uit principe van beleefdheid is het toch maar gewoon netjes dat die man ook zijn ding kan doen in alle stilte. Na die set was het tijd voor de hoofdvogel van de avond, Andrew Bird. Mijn geliefde vioolvirtuoos.

Toch nog even vermelden dat ik het jammer vond dat ie zijn waistcoat niet aangetrokken had. Maar goed dat is bijzaak. Het gaat namelijk om de muziek, niet waar? En die mocht er zekers wezen. De nieuwe en nog onbekende plaat boeide me live goed genoeg. ★ ★ ★ ★ ☆

Niet veel later, 19 maart, trok ik naar de AB voor mijn favoriete vrouw in muziekland, Laura Marling. Een wondermooie stem, prachtige poetische teksten, folky tonen en Ine is verkocht. 

Marling is nog steeds dat bedeesde meisje als twee jaar geleden in de Botanique, nog steeds die wat afwezige blik starend naar een punt in de verte en het publiek negerend, nog steeds die wat onwennige podiumpresence, al geeft ze zich ten volle voor haar muziek.  Het concert was een afwisseling van intimiteit en iet wat uptempo nummers, een gevarieerde perfecte afwisseling van nummers uit haar drie albums. Setlist: I Was Just A Card / The Muse / Don't Ask Me Why / Salinas / Blackberry Stone / Ghosts / Alas, I Cannot Swim / Dance, Dance, Dance (Neil Young cover) / My Manic And I / Once Is Enough To Break You / Goodbye England (Covered In Snow) /Alpha Swallows / My Friends / Sophia / Rambling Man. Mijn twee lievelingsnummertjes niet gespeeld, as usual, Night after night en Hope in the air. Maar ik klaag niet, ik vond het geweldig. Mijn lichaam muzikaal compleet bevredigd. En zo moet dat.

Maar eens terug naar den beginne. Het voorprogramma. Pete Roe (Marling's pianist en gitarist). Eerlijk toegegeven was het een beetje een teleurstelling. Een eentonige monotone akoestische set op zijn eentje. Variatie mocht er best wat inzitten. Gelukkig (en ik vind het erg om zeggen) was het op tijd gedaan of ik verzeilde in het land der slaperigheid. 

Na een kleine pauze kwam Marling het podium opgewandeld met een vijfkoppige band. Met een fijne weelde aan instrumenten. Banjoooo, cello, piano, blazersoort, percussie, mandoline, ... 

Foto: © Yvo Zels

Een folky fris melancholisch sober briesje doorheen het zonnige lenteweertje. Een perfect concert om het nieuwe seizoen te onthullen en het vorige tot weerziens te groeten. ★ ★ ★ ★ ☆

En genoeg is nooit genoeg zo blijkt want donderdag 22 maart trok ik al terug richting AB. Ik had kaarten gewonnen voor The Me in You en Mad About Mountains. Ik moet wel meedelen dat ik van beide niet zo veel kende (om zelfs heel specifiek te zijn; kende maar één nummer en de rest had ik eens vluchtig beluisterd daags voordien), maar had dan ook niet gedacht dat ik winnen zou (aangezien ik dat nooit doe welteverstaan). En meteen werd ook wel duidelijk dat  ik de kaarten won aangezien er niet veel volk stond en me logischerwijze duidelijk werd dat de belangstelling voor deze nog iet wat onbekende Belgische bands klein is. Zeer klein. Na mijn vluchtige luisterbeurt naar beide platen thuis kwam ik tot de conclusie dat Mad About Mountains net ietsje meer voorkeur wegdroeg, terwijl live achteraf duidelijk met toch wel wat voorsprong The Me in You de pluimen kreeg. Heb zelf meteen een favoriet nummertje kunnen kiezen, namelijk All Day Long. Checken dat nummer. Als je wil. Het was de moeit, al waren het beide nu niet echt topconcerten. ★ ★ ☆ ☆ ☆ en ★ ★ ★ ☆ ☆

Anonymous romance.

 

Nothing more romantic as two people who will never meet again. Eventually.

Het nieuwe wielerjaar

 (Waarschuwing: als je wielrennen 100% serieus wil geanalyseerd zien worden ben je waarschijnlijk niet op de juiste blog beland. Mijn excuses. Ik ben van vrouwelijke makelij en het is dus in feite moeilijk om tussendoor dan ook niet enigzins op te merken dat deze mannen vaak schoonbruingespierd in aansluitende lycrapakskes op schoon gedesignde fietsen zitten. Inderdaad.)

En daar is het weer sinds februari (eigenlijk sinds januari, maar die koersen zijn hier meestal toch ietsje van minder belang, dus februari), het nieuwe wielerseizoen. Tada. Nieuwe aanpassingen qua ploegnamen zoals daar zijn bv Garmin-Barracuda (neen ik kan hierbij de gedachte overschakeling naar Claude Francois niet vermijden 'Alexandraaa, Alexandrieeee où l'amour danse avec la nuit, j'ai plus d'apétit qu'un barracudaaaa'), nieuwe ploegen completement zoals daar zijn bv 1t4i (one tea for I?), nieuwe truitjes, maar ook nog steeds mottige truitjes zoals daar zijn bv Farnese (och absoluut), een changer en mix-up van renners, ... één ding staat nog steeds vast, de dees haar supportershart gaat nog steeds uit naar de Movistarmannen (Valverde is back!) (Het is mij ook opgevallen dat dit jaar Michel en José positiever over de ploeg spreken dan andere jaren tijdens ritten, mais ça c'est bien ça) en de Garminmannen. Bij Sky ligt het momenteel nog wat moeilijk aangezien hun verse vangst waarbij Cav aan de hengel hing (blijft een irritant en arrogant coureurke).

Want een renner staat nooit alleen in barre koerstijden.

Gisteren werd de eerste Klassieker gereden, Milan San Remo, 'La Primavera'. Een meestal nerveuze, edoch schone koers.  Een koers waarvan een door mij vooropgestelde favoriet nog nooit winnen kon. Maar er zijn nu immers veel coureurs en maar eentje die het hoogste podiumtrapje mag bestijgen. Gisteren was het dat kleine Aussie mannetje van Greenedge die dat trapje beklimmen mocht. In een sprint, die achteraf klaarblijkelijk door velen als 'foute sprint' ('wheelsucking') beschouwd werd, was Simon Gerrans net wat sneller dan Fabian 'Spartacus' Cancellara ("die het werk opgeknapt had en dus eigenlijk winnen mocht, en dat Gerrans het niet verdiende en blablabla", mannen dat is de sport hè zeg ik dan tegen de Twitteraars die van hun oren maakten (die dan zelf fans van andere wielrenners durven gaan uitschelden, verdorie toch, men leest daat wat, naderhand best wel grappig om lezen)  en Vincenzo Nibali. De ploegleiding vond het in ieder geval zeer plezant, tot het hilarische aan toe.

Waar ik zelf eigenlijk eerlijk toegegeven van genoten heb, is het vroeg lossen van Cav. Hij werd nochtans als favoriet aangeduid, wat ik al vreemd vond in feite aangezien die bergskes toch wat zwaarder waren dan de gemiddelde molshoop waar hij nog niet over kan. Enfin eens goed gelachen dus. Jammer dat Bernie Eisel er steeds bij plakken doet. Ik heb een licht vermoeden dat die mannen op een tandem rijden. Nog jammerder dat die ander Skymannen mee beslisten van 'niejeniejenieje da gaat hier ni gaan vandaag, kom we gaan langs de kustlijn richting aankomst, pot op met die Cipressa en Poggio' en zo enkel Lovkvist bij Edvaldje Boasson Hagen achterlieten. Anyways een vijftigtal renners lieten het koppeke hangen en trokken samen via kortere weg naar de meet zonder officiële aankomst uitslag welteverstaan. (Even vermelden dat geheel Movistar en Garmin doorgezet hebben en voltallig zijn aangekomen. Dat zijn nu mannen waarvoor Ine supportert sè *knipoog*).

Now for something completely different. 

Hoe zou het nog zijn met: Oscar Pereiro.

De rollen Boonen en Gilbert zijn klaarblijkelijk ook omgedraaid. Waar is die PhilGil gekte heen? Ik in ieder geval mis het niet. Eens wat andere rennerskansen in beeld is fijn. En het komt de spanning ook ten goede. Maar toch, was BMC niet de Barcelona van het wielrennen? Ahum ik ken nu niet veel van voetbal maar momenteel denk ik toch dat die stelling iets wat overdreven is. Qua overwinningen is het dit seizoen nog nihil, noppes, nougatbollen. (Thor, was je niet beter bij Garmin gebleven vriend?) 

Mss best eens een andere plaat opleggen Manuel.

Al rijd ik zelf niet bij team Garmin, ik mis Thor daar. Wat een leuk trio voor de klassiekers! (Sep en Summi horen daar ook bij, maar schoten wat groot uit voor op de foto mss :p)

In ieder geval mijn koersverslaving wordt weer gevoed. We kunnen weer verder tot oktober. En jullie, mijn lezers, kunnen dus weer nonsens verslagjes verwachten onder de titel 'Ine's kijk op het wielrennen'.

Mijn blog blijft soms weer eenzaam achter, maar ik zou liegen moest ik zeggen dat er geen woorden meer uit mijn vingers vloeien, moesten er geen verhalen meer verteld worden, moest er geen inspiratie meer opborrelen. In tegendeel.

Ik ben bezig met een klein projectje. Nog even geheim en enkel van mij.