Nog eens tijd dat ik vijf nummers op u afvuurde. Knallers. Nummers die me bij de eerste luisterbeurt genageld aan de grond achterlieten. En ik sta daar nu nog. Geen centimeter opgeschoven. Knallers die blijven knallen in mijn hoofd.
Dresden van The Slow Show. Het liefst, 's avonds donker op een rustige autostrade baan. Op repeat. Tevens lied van de week.
Zijn naam doet misschien anders vermoeden, maar Sufjan Stevens maakt alles behalve suffe muziek. The Fourth of July op zijn laatste plaat greep me vast en liet me niet snel los. Ik wikkel er geen doekjes om en heb al meermaals laten weten dat sad things eigenlijk best wel mooi verteld kunnen worden door schone melodieën. En daar hou ik van. (Live greep het me overigens nog steviger vast.)
Nood aan een andere wereld om in te vertoeven? Een wereld waar al het schoonste is? Dan zet ik Sigur Ros en mijn verbeelding op. Meer hoef ik dan niet om eventjes toch perfect gelukkig te kunnen zijn. Echt waar. Mag ik dan ook meteen vragen om mij dan toch wel eventjes met rust te laten? Met vriendelijke groeten.
Als u nu zegt 'zeg meteen een plaat die u van uw sokken blies in 1 2 3' dan zal ik toch binnen die 3 seconden Noah and the Whale antwoorden. Vermoed ik serieus. The first days of spring. Bij heartaches hoort normaliter een grote doos ijscrème. Maar geef mij maar eerder deze plaat. Daarbij, in periodes gelijk deze is ijscrème toch te koud. Een chai latte, deze plaat, een pyamabroek en een dekentje. Ach, herfstavonden kunnen ook schoon zijn.
Tijd voor een beetje nostalgie moet ik gedacht hebben, want het volgende en laatste nummer dat ik in de groep wil smijten is van The Velvet Underground. Meneer Reed zal voor eeuwig op het lijstje 'nog live te zien' blijven pronken. Helaas. Ik zal mijn leed moeten verzachten met vinyl. Helaas. *draait terwijl de vinyl nog eens om*