Geen paniek bij vorige post ... het is alweder voorbij gewaaid ... *doet beweging met hoofd van je m'en fous* ...

Het zijn misschien die bruine bladeren en die grijze lucht. Maar sinds gisteren wordt mijn gemoedstoestand bevangen door een vleugje naargeestigheid. 

Vooral in de avond. En net voor het slapengaan. Een overmeestering van eenzaamheid die me parten speelt. 

Ik mis veel ... vriendschap voornamelijk ... alsof ik steeds overal buitenval ... 

Het ligt waarschijnlijk echt aan die bruine bladeren en die grijze lucht, dat mijn gedachten weer neerdwarrelen als die bruine bladeren naar de grond. Maar bij deze zeg ik social media als daar zijn facebook en forum even gedag ... virtuele wereld is in zekere zin deprimerend. 

Daarnet toen ik op het perron stond en de zon zo mooi zag ondergaan, luisterde ik dat eigenste ogenblik naar ...

... en ik voelde me even echt gelukkig.

Concertmeisje

Glen Hansard Solo. Zegt ie dan. Hij stond nog nooit met zoveel volk op een podium. Zijn mannen van The Frames, drie mannen met blazers en drie strijkers (die had hij diezelfde dag nog leren kennen). Al gaf ie wel een gedeelte compleet solo met gitaar. Straf! Zo was het hele concert. Glen Hansard is een beest live, zeg ik u. Een emotioneel entertainers beest. Al wie er niet was had ongelijk. Feit! U heeft iets gemist die woensdagavond. Niet enkel Glen en the lads, maar ook Lisa Hannigan. Het voorprogramma, dat na afloop eerder al als een hoofdact voor me leek. Een avond met Glen zonder Marketa en Lisa zonder Damien. Ze kunnen zij het zonder evengoed.

Foto © Alex Vanhee

In feite kan ik gewoonweg een stukje herpubliceren van mijn recensie van het concert in de AB onder naam van Swell Season, twee jaar geleden. "Hij liet zich meteen emotioneel gaan zoals ik alvorens voorspeld had. Hij liet zich zelf zo hard gaan dat ik op een gegeven moment dacht 'ho hooo ni kwoad worre hè vriend!'. Intense man die Glenn en vol van vuur. Het beloofde een emotioneel bewogen avond te worden. Nummers over liefde die niet voorbestemd is en waarvan het afscheid pijn doet. Zijn grootmoe zou zeggen " tes toch e beteke een clowntje hè onzen Glenn". Want inderdaad hij wist in ieder geval het publiek goed te bespelen en zijn rol als entertainend frontman waar te maken. En ik vond hem best grappig. Erg grappig zelfs, ik heb zowaar veel moeten lachen en glimlachen."

Lisa Hannigan mocht mee op tournee met Glen en the lads. En daar was ze hen heel dankbaar voor vertelde ze ons. Zij niet alleen. Ik was ook best blij. Ze staat al een tijdje op mijn onzichtbare lijst 'wil-ine-eens-live-zien'. (Ha. Klinkt alsof het een lijstje is met mensen die mij eens live willen zien. Wat het niet is. Nogal wiedes. Van waar zou Lisa mij in hemelsnaam kennen. Ik denk niet dat ze weet dat ik tijdje Damien Rice platen (waar ze dus op te horen is) grijsgrijsgrijs heb gedraaid. En ik dus een liefhebster ben. Maar goed. Simpelweg gezegd, ik wou haar dus altijd al wel eens live zien/horen (dat laatste werkwoord voornamelijk).) Ze trad solo op. En meestal denk ik bij zo'n voorprogramma's dan 'ajaj als we maar wakker blijven voor de hoofdact'. Dat is helemaal geen probleem voor Hannigan. Ze wist me absoluut te boeien met haar prachtige frèle stem (klinkt exact als op de plaat én zo moet dat), haar teksten, haar melodieën. Lieflijk hoe ze daar zo stond. Niet met al te veel woorden zoals Glen. Eerder wat verlegen tegenover het grote enthousiaste publiek. Lang leve de verlegen mensen! (Ik ben er namelijk ook eentje.)

En dan kwam Glen met the lads (om in de Ierse sfeer te blijven) het podium op. Meteen een fikse start. Ik was verkocht. Den avond zou schoon worden. Den avond was achteraf ook schoon geweest. Daar hou ik van, mannen die hun helemaal geven. In emoties en muziek.

WORDT VERVOLGD

Soms vraagt een mens zich af ...

ik moet misschien minder beginnen fluiten ...

Misschien wisten zij alles ...

“Als alle bomen blauw waren,” vroeg de mier aan de eekhoorn, “was blauw dan nog blauw?”

“Tja,” zei de eekhoorn, “blauw zal dan in ieder geval niet meer golven. Hooguit ritselen.”

De mier keek omhoog naar de toppen van de platanen waaronder zij zaten.

“Blauw zou dan ritselen en ruisen, maar dat heeft verdacht veel weg van kabbelen en stromen”

Dat vond de eekhoorn ook en hij knikte bedachtzaam.

“Welke kleur zou de wilg hebben als hij blauw was?”, bracht hij toen uit.

“Olijfblauw”, zei de mier resoluut. “Maar misschien ook wel staalblauw, dat ligt aan het licht.”

De eekhoorn fronste en keek voor zich uit.

“Welke kleur zou de zee hebben wanneer alle bomen blauw zijn?”, vroeg de eekhoorn, en hij fronste nog dieper.

Dat wist de mier ook niet, maar hij dacht aan iets geels, zodat de zee zou stralen en branden.

“Mier”, zei de eekhoorn, “ik ben blij dat de bladeren ruisen, de golven kabbelen en de zon straalt. Straks ruist de zon uit de lucht en kabbelen de stenen weg!”

De mier keek verontrust, maar sprak op kalme toon: “daar zullen we dan wel aan wennen.”

Vergenoegd pakte de eekhoorn een beukennoot en luisterde naar het zachte ritselen van de bladeren.

-Toon Tellegen

Concertmeisje

Angus Stone stond vorige vrijdag op de agenda. In het groot rood geschreven en omcirkeld. Zijn zus Julia mag dan wel meteen de AB vullen, Angus zat er niet mee in het te stellen met een kleiner zaaltje, de Rotonde in de Botanique. Terecht. Qua sfeer is dat de perfecte plek voor zijn muziek (en hoe kleiner de zaal, hoe minder volk, hoe minder volk ik wegdenken moet).

Van het voorprogramma Joy Wellboy kan ik niet veel meer zeggen dan 'what the ...?' Ik weet niet aan welk spul die vrouw zit, maar de neveneffecten spreken voor zich. Mij serieus houden viel wat tegen. Ze zong grotendeels niet echt toon vast, haar dansstijl kan voornamelijk zeer excentriek genoemd worden,... terwijl hij, dan heb ik het over de man met gitaar die gebruik maakte van een sequencer waardoor je snel vergat dat hij er maar alleen met instrument ter handen stond, haar absoluut niet nodig had om een schone set neer te zetten. Zijn warme diepe stemklank deed me denken aan een mix van Mark Lanegan, Daan en Matt Berninger, en zijn gitaarspel was absoluut niet ondermaats te noemen.

Terug naar Angus. Angus en zijn zus behoren nu al bijna vijf jaar tot de geregeld gedraaide meute muzikanten die mijn cd-speler met vreugde weten te vullen. Ik zag ze al eerder samen optreden in de AB. Dit jaar kozen ze elk hun eigen gang te gaan. En dan moeten er in het leven ook keuzes gemaakt worden door mezelve. Ik had inderdaad naar beide kunnen gaan. Daar heeft u absoluut een punt. Maar er stond nog zo veel ander hoorbaar leuks op de lijst, dat er nu eenmaal harde knopen doorgehakt moesten worden. En Angus kreeg de voorkeur. (En neen, zeg, tuurlijk heeft zijn uiterlijk daar totaal niets mee te maken. Komaan zeg. Wat durft u nu toch te beweren. Zijn stem daarentegen. En zijn teksten. En zijn melodieën. En ook wel een beetje zijn drummer. Ook niet voor die reden die u denkt. Jeff Buckley's drummer. Dat zegt genoeg. Aah.) In zijn plaat hoor ik zo wat rasartiesten de revue passeren. Niets plagiaat, maar een zeer duidelijke referentie naar zijn muzikale, tevens ook de mijne, helden, zoals Neil Young, Paul Simon, Jeff Buckley, Bob Dylan, The Boss, en noem maar op. And I like that. Psychedelische folkrock noemt zijn genre. Al plak ik liever niets in vakjes. Ik zou het eerder beschrijven, als ik me dan toch eens aan een poging wil wagen, als geraffineerde folkliedjes met subtiele instrumentatie en luisterteksten, ietwat weemoedig. (Mensen luisteren in algemeen te weinig naar teksten vind ik, en concentreren zich voornamelijk op de melodie. Zonde vind ik dat. Want vaak zitten er parels van teksten bij.)

Ik heb het geprobeerd, echt waar, om hier een perfecte recensie neer te schrijven. Maar het lukt me niet. Sorry. Ik kan maar enkel zeggen dat ik weer zeer tevreden was bij afloop van het concert. Met een glimlach liep ik buiten. De muzikale mannen met lange haren en baarden gaven me weer een schone avond. Ligt dat aan mijn gemakkelijkheid? (Sommige mensen vinden mij gemakkelijk, anderen niet. Dus daar valt over te discussiëren.) Ben ik gewoon niet kritisch ingesteld? ... Al heb ik klaarblijkelijk wel het bisnummer en tevens schoonste nummer van de avond moeten missen, Draw your swords. Awoert aan de treinurenregelaars.

Dingen waar ik als kind schrik van had ...

Het is me wat

Okee. Bij deze is het duidelijk. Het is gevaarlijk mij op een Boekenfestijn te begeven. Niet omdat ik tegen  alle tafels loop en de boekenstapels zich snel op de grond begeven. Niet omdat ik verwacht dat er op festijnen te drinken valt en ik dus van mijn oren maak. Nee. Omdat één van mijn zwakke punten het niet kunnen weerstaan van boeken is. U moet dit nu ook niet verstaan als neem ik gewoon elke boek dat mij aanspreekt mee naar huis. Nee zo gaat het nu ook niet. Ik vind van mezelve dat ik verstandig om ga met mijn aankopen. Zo heb ik (verschiet nu echt niet, alstublieft, en denk nu niet het ergste van mij) elf boeken voor de prijs van drie normaal geprijsde boeken gekocht (waaronder één kunstboek die een derde van mijn totaalbedrag bedroeg, maar die kon ik NIET laten liggen, u weet zekerst niet wat zo'n boek normaliter kost?). Valt goed mee hè? Bij deze telt mijn boekenlijstje weer wat meer doorstreepte titels.

Eén nadelig puntje. Waar plaats ik ze, aangezien mijn boekenrek al boordevol zit?

Ik was te vroeg op het perron beland. Geen kat was er te zien. Ik zou nog twintig minuten moeten wachten. Ik was wat later op het werk moeten vertrekken omwille van de treinvertraging diezelfde ochtend. Uitgerekend heb ik 's morgens en 's avonds een kwartier tussen station en werk. Dit wanneer de treinen wel degelijk op hun uur zijn. Met mijn mp3-speler (de oortjes, niet de speler zelf) in de oren liep ik van het ene eind naar het andere en terug. (Ik heb het geduld niet om op een trein te wachten en met dat lopen met muziek in mijn oren heb ik het gevoel dat ik niet echt wacht. Als u mij begrijpt.) Op een gegeven moment vliegt er een klein beestje PLETS in mijn oog. Wat ik dus niet begrijp omwille van de bril die ik draag. Maar goed. Ik deed mijn bril uit, wreef in mijn ogen, het beest was weg en ik merkte dat ik groter lijk als ik zonder bril naar de grond kijk dan met. Dat vond ik vreemd.

Ik kan mij geheel ander persoon wanen en het zelf nog redelijk goed geloven ook. Deze week droeg ik een capuchontrui, leren vestje er nonchalant over, sportieve type schoen en jeans. Ik voelde me wat rebels. Klinkt belachelijk. Maar voor een moment was die 'brave' Ine even onbekend. Zo heb ik dit ook bij Little Green Bag van George Baker Selection. Ik loop tussen de mannen van Reservoir Dogs. Ditmaal waan ik mij een wielrenster met blessure. (Kijk maar)

Misschien een beetje naïef van mij om te denken dat US Postal absoluut niets met doping te maken had. Misschien nog eerder naïef van de buitenwereld om te denken dat er wel degelijk dopingloze renners in die periode in het peloton zaten? Anyways toch blijft het een beetje een shock te weten dat ook Zabriskie, VandeVelde en Danielson aan de productjes zaten en vandaag op non actief werden gezet. Mijn slaap ga ik er nu niet voor laten. Maar een supportershart is nu eenmaal aanwezig. Bij deze beloof ik plechtig het wielrennen niet meer te volgen moest Movistar met al zijn mannen tegen de lamp lopen. Dat zou er over zijn.

Ik heb een zwak voor mannenstem. Schone mannenstemmen. Ik steek dat niet onder stoelen of banken. Ik zie daar ook geen reden toe. 

Nog schoner vind ik mannensamenzang.

'In restless dreams I walked alone, narrow streets of cobblestone, 'neath the halo of a street lamp, I turned my collar to the cold and damp when my eyes were stabbed by the flash of a neon light, that split the night and touched the sound of silence.'

'Bus stop, wet day, she's there, I say, "Please share my umbrella". Bus stop, bus goes, she stays, love grows under my umbrella. That's the way the whole thing started. Silly, but it's true. Thinkin' of a sweet romance beginnin' in a queue.'

(Lyrics: Villagers, That day - Picture: unknown - Effects: Ine)