Jaja er zijn zo van die dagen dat je liever in je bed blijft liggen en wakker wordt met een zucht. Je draait je nog eens om, helemaal je laken ingeduffeld, en sluit je ogen op zoek naar een nieuwe droom. Maar jammer genoeg ben je te wakker om lekker terug in te dutten. En daar zucht je weer.

Gisgisgis! Vanmorgen was het, inderdaad, zo een ochtend. *zucht* Nee, niet een nieuwe stralende dag, denk ik, mijn mood kan het momenteel niet aan. 'Ine kan het niet aan, Ine kan het niet aan, Ine kan het niet aan' tieren de mannetjes in mijn hoofd. 'Laat me gedverjandorie met rust!'wil ik roepen, maar zelf dat lukt me niet. *zucht*

Wou deze dag graag overslaan en meteen naar de zondag toe. Iedereen (lees : 'sommigen' (ine een master in de kunst der overdrijving)) is de laatste tijd zeer stil tegen Ine, zou mijn eigen fout kunnen zijn, maar vind het heel vreemd en jammer. Of wie weet is mijn 'magic spell' toch uitgekomen, Ine is (terug)onzichtbaar, hoezee! Kan ik weer de straat afdwalen, mensen begluren en zien hoe zij zich een weg banen in dat leventje van hen. Maar zie hier een domper. Sommigen zien mij nog.

Maar goed straks mijn bed in op zoek naar de nacht en hopelijk morgen zonder gezucht.
Zilverzacht! ( = slaapwel bij de kabouters)

Als ge niet slapen kunt ...

'...Slapeloosheid bestrijd ik tegenwoordig door me een schilderij voor de geest te halen en mijn best te doen het zo duidelijk mogelijk voor me te zien. De laatste tijd roep ik Piero della Franscesca op. Ik ben veertig jaar geleden gepromoveerd op zijn 'De prospectiva pingendi', en door me te concentreren op de strenge geometrie van zijn schilderijen, die ik vroeger zo diepgaand heb geanalyseerd, verdrijf ik andere beelden die oprijzen om me te kwellen en me uit de slaap te houden. Straatgeluiden en de indringer die in mijn verbeelding op de brandtrap voor mijn kamer staat, negeer ik. Deze methode werkt goed. Gisteravond versmolten de Urbino-panelen met de dromen van mijn halfslaap, en even later was ik vertrokken...'

Uit 'Wat me lief was' van Siri Hustvedt.

Misschien moet ik dit ook maar eens proberen. Een schilderij voor ogen nemen en me diep concentreren zodat ander beelden vervagen en ik de slaap kan vatten.

Stille woorden

Er liggen woorden op mijn lippen
Woorden die ik niet uitspreken kan
Leg je lippen zacht tegen de mijne
en laat mijn woorden vloeien in één enkele kus.

Desillusie

Nummer 863

Ik ga verhuizen. Ja! En vrijdag lijkt me een ideale dag. Ik vertrek naar de plek waar dromen worden geboren. Voorgoed! Ik verlaat het land der realiteit. Geen plek voor mij. Vanaf vrijdag leef ik volledig in mijn eigen wereld, hier diep in mijn hoofd. En daar is het fijn. Het vallen op beide voeten op de grond is daar veel zachter. Weidse groene grasgronden waar ik blootvoets kan lopen en neuriën van geluk. Prachtige blauwe lucht met van die pluizige witte wolkjes waar je figuurtjes in kan zoeken. Hier en daar huppelende konijnebeestjes. Schone zoetgevooisde melodietjes op de achtergrond. Wat heeft een mens meer nodig.

Vanaf vrijdag ben ik dus ergens anders te vinden. U krijgt wel een zonnige groetenkaart en bent altijd welkom.

Muzikaal gefladder

Ik verzamel singer-songwriters al waren het vlinders in mijn vlindernet.

Altijd leuk wanneer ik weer eens een nieuwtje ontdek. Dan is het feest! Ik kan dan een vlindertje in m’n plakboek bij plakken. En uiteraard zitten er al eens weggedoken prachtexeplaartjes bij. Van die zeldzaamerds. Maar toch weet ik ze op een of andere manier te strikken.

Maar wat nog leuker is, is fier mijn plakboek delen met anderen. Ik laat ze dan eens snuffelen en hopelijk vinden ze mijn vlindertjes fijn. En gaan ze zelf op zoek.

Ine’s weggevertjes van de dag:

Angus and Julia Stone – What you wanted
Peter Adams – Ghost in the fen
Oren Lavie – Her morning elegance
Andrew Bird – Effigy
Chris Garneau – Not nice

Veel luisterplezier!

*lalala*

Ja! Ik beken! Ik zing graag (en lees 'graag' hier als een understatement). Wanneer er muziek in mijn buurt zich een weg baant naar mijn luisterend oor wel dan kribbelt het. Het kribbelt dan enorm. En ik moet zingen. Er valt niets aan te doen. Het gebeurt. Zomaar. En het doet deugd. Echt waar. Genot!

Ik zing alles wat ik graag hoor en ken. Het is eigenlijk best verbazingwekkend hoe snel een song in mijn hoofd als een recordertje wordt opgenomen. En meteen ook onwisbaar. Zot! Mijn hoofd barst van de muziek.

'Ine ge zijt veel te veel bezig met muziek.' 'Doe eens iets anders dan altijd die muziek.' 'Zeg tis al laat hè kind, zo luid ni meer zingen alst kan.' 'Mag da wa stiller we zijn aant luisteren (naar den teevee).' 'Wij zijn daar zo ni mee bezig zenne als gij, in onzen tijd ...' 'Als ge uw lessen ook eens zo goe zou kennen.' ... *zucht!*

ge moogt eens luisteren (een liedje van Norah Jones dat ik zing, misschien wel voor iemand speciaal opgedragen, maar misschien ook niet)


Serieus! Muziek nemen ze me nooit niet af. Nooit! Echt niet!

Durf niet!

En toch ...

Sprookjes bestaan niet! Nee! Serieuze domper op de feestvreugde kan ik u meedelen. Ik heb het getest.



Nog steeds een kikker van plastiek. Jammer!

Verheven vrouwelijkheid

Koninginnen, keizerinnen, godinnen, vrouwen die de aandacht naar zich mogen trekken. En terecht!


Ik ben de laatste tijd een grote liefhebber van het werk van John William Waterhouse, een Engelse schilder uit de negentiende eeuw. Behoorde tot de Prerafaëlieten, een Britse kunststroming uit zijn tijd. De Prerafaëlieten vonden Rafaël overroepen en keerden liever terug naar de schilderkunst van voor zijn tijd.


Het is prachtig hoe hij elk schilderij een mysterieus vleugje kan meegeven. Een mythe verandert in een droom die werkelijkheid kan worden. Hij schenkt met zijn penseel op sensuele, ongrijpbare, verbeeldende manier leven aan tal van vrouwen uit de mythologie. Subliem en wondermooi.

I keep calling your name
But it doesn't matter at all
cause the rain will fall
and all remain the same
Looks like I'm a daydreamer after all

Zot was het. Gisterenavond tot 1u20 over de liefde zitten filosoferen met een spanjaard. Ja een spanjaard dan nog wel. Maar dat doet er niet toe. Het ging 'em over de liefde.

A: what do you think when you think about love?

Ik: Well, giving and getting, appreciating and being appreciated, share a lot , be there for one and another , feel being needed and feel a need to others

A: Forget it!

Ik: *plop, viel met beide voeten weer stevig op de grond neer*

A: Dont expect love from people, to expect is a mistake, expectations and hopes are false, they born in your brains and die in your heart, never expect anything from anybody, and love the things you normally wouldnt, in the sense that, you should try to see everything you give for granted, from the garden in front of your house to the trip to your school, everything is movement and movement is energy and love is energy, love is not a thing only for humans, love is the energy with which you can do stuff

Ik: oh, I see...So what do you call that thing between lovers than?

A: Passion, it fades away with the time, passion is a state of mind, while youre in the adventure of the unknown, everything is exiting...passion look forward to something, love is everywhere, thats why you dont need to look for it

Ik: *vind geen woorden, maar glimlach*

...

Ik: thanks for this talk and thanks for being in my life!

A: you dont need to thank me, thank eternal love for making it posibble and thank you for existing, remeber the power of existence

Wel korte versie uiteraard. Maar amaai ja ik ben weer wat wijzer geworden. Liefde is overal. Overal te vinden en overal te verkrijgen. Ik hou van kleuren, ik hou van wolken, ik hou van die kleine bloemetjes op het veld, ik hou van u , van u en van u. Dat is liefde. Iedereen kent liefde en iedereen geeft liefde. Schoon is de wereld en schoon bent u. Ik zie u graag!

Ohja , hij zei ook nog: 'I love you my friend, a lot, you're great, quit thinking you're weird! (haha, ja die kent me al goed)

Het-grabbel-met-Ine-in-de-oude-doos-moment

Aha! Fijn moment. Eens een liedje oprakelen uit de prachtjaren zestig. Fijne muzikale tijd moet dat zijn geweest.

The Turtles. Neen, niet Leonardo, Michelangelo , Raphael en hoe heette die vierde alweer? Waarschijnlijk ook wel een rennaissance schilder. Ik zou zeggen Sandro Botticelli? Neen, het is , even opzoeken, die ene beeldhouwer uit Firenze, Donatello. Maar dat zijn ander Turtles. Ik heb het hier over het popgroepje uit Los Angeles, bekend van de hit ‘Happy together’. Meteen ook eigenlijk hun enige echte succes en lijflied. Maar hun single ‘Elenore’ mag er zekers ook wel wezen. Ik heb dit altijd al een pareltje gevonden. Laten we even het lied voor zich spreken.

Ik ben verliefd. Driewerfhoera! U zegt: maar dat is een vrouw? Nee mijn beste, dat is geen vrouw, dat is een schilderij.

Kunst kan me overwelmen met allerlei emoties. Het kan me overstelpen van geluk. Ik hou van de prikkels die diep door mijn lichaam dringen, prikkels van genot. Wanneer ze mijn hele wezen in beslagnemen bij het aanzien van al dat schoons. Pracht, grootsheid, weelderigheid, glans, schittering, schoonheid, splendeur, glorie, rijkdom, heerlijkheid, weelde, ...
Eén willen zijn met een werk. De vormen, de kleuren opnemen in ziel en lichaam. De betekenis willen achterhalen. Me proberen te vereenzelvigen met de kunstenaar.

Emoties kunnen beleven door verschillende kunstvormen is het schoonste wat er bestaat.

werk van John William Waterhouse (Boreas)

Je hoort een lied en vraagt je af wat is dit nu weer. Je moet er niet van hebben en je zet het af. Later ga je toch stiekem nog eens uit nieuwsgierigheid luisteren. En ha! Plots hou je van het lied. Je houdt van de melodie, de tekst, de stem,... Je luistert nog een keer en nog een keer én nog een keertje. Je hebt er zoveel naar geluisterd dat het niet meer uit je hoofd te halen is. Een constante herhaling van het lied. Te laat. Het zit er in en je krijgt het er niet meer uit. Welja heb ik wel eens vaak last van. Al een maand speelt er een bepaald lied zich af in de duisternis in mijn hoofd. ‘keep on running , keep on running, keep keep on running’. En het houdt maar niet op. Waar je ook bent, je kan het niet stoppen. Op toilet, in de trein, ’s nachts in je bed, in bad,... Het lied komt tevoorschijn alsof je zelf de knop play in je hoofd ingeduwd hebt. ‘i'm running through the snow towards the sunset and i'm always with you’. En de drang is er. Het valt niet te stoppen. Het moet eruit. Je zingt mee en het maakt niet uit waar je bent. ‘we'll head south, just hold my hand now’. Een al te bekend fenomeen.

Hmmm, nog één ding, de manier waarop hij 'hold my hand now' zingt, kriebels. Hoor daar mijn zwak.

Anders

Ge had ni mogen terugkomen
Ge had het moeten laten zoals het was
Het was goed
Goed zoals het was

Nu is het terug wachten
Tot alles weer wordt zoals het was
En alles weer opnieuw
Voor niets, enkel voor pijn

En als alles weer is zoals het was
En ge komt terug
Dan doe ik iets
Eens iets anders dan zoals het anders was

Hetzelfde wat jij deed
En je zal wensen
Dat het toch beter is
Zoals het was

Ik twijfel. Ik reageer impulsief. Ik zeg te veel en ik zeg te weinig. Ik ben naiëf. Ik zing. Ik geloof te snel. Ik verdwaal in mijn eigen gedachten en neem dromen voor werkelijkheid aan. Ik huppel. Ik pruts. Ik breng mezelf te vaak in verlegenheid. Ik aanbid mensen. Ik verfoei verliefdheden. Ik hou van simpele verslavingen zoals muziek. Ik hou van geuren en kleuren. Ik verzamel woordgroepen, zinnen die de moeite waard zijn in het achterhoofd te houden. Ik lach en ik huil. Ik verwacht te veel, te veel van het leven, te veel van mensen, te veel van alles. Ik verwonder. Ik bewonder. Ik hou van schoonheid, esthetiek zoals dat heet. Ik hou van de werking van alle zintuigen tegelijkertijd; Geuren, klanken, smaken, vertoningen, voelingen, gewaarwordingen. Ik ben nieuwsgierig. Ik hou te veel van romantiek. Ik geloof in sprookjes. Ik ben niet te begrijpen. Ik vind iets maar ik weet niet wat ik zoek. Ik kan geen afscheid nemen van dingen en leid aan verlatingsangst. Ik verdwaal vaak en loop doelloos doorheen mijn gedachten. Ik heb een zwak voor mannenstemmen en mannen met een gitaar. Ik kan diep geraakt worden door dingen, zowel positief als negatief. Ik wil de taal der liefde kunnen spreken. Ik wil glimlachend en blootvoets de natuur betreden. Ik wil kunnen vliegen en meteen ver hier vandaan. Ik wil kunnen zeggen dat u de eerste was om wie ik zoveel heb kunnen geven en nog steeds doe. Ik wil de wereld zien en alle prachtige plekjes kunnen herinneren als dia’s in mijn hoofd. Ik zou u willen kunnen zeggen schoon is de wereld en geluk is wat het geeft. Ik heb nog zoveel te doen en zoveel te laten. Ik wil luidkeels hoera roepen, een hoera voor u en een hoera voor een ander. Ik wil dit alles kunnen delen en dat vooral met zo iemand als u.

Leave

Schoon is de wereld en schoon is de muziek. Leve de muziek.
En het schone aan muziek is dat het je soms helpt bij gedachten, dromen, het leven, ... Soms kan je je vereenzelvigen met een lied, alles spreekt voor zich, zelfs je eigen woorden kunnen overbodig zijn ...

Leave

(Swell Season written with Damien Rice)

I can't wait forever is all that you said
Before you stood up
And you won't disappoint me
I can do that myself
But I'm glad that you've come
Now if you don't mind

Leave, leave,
And free yourself at the same time
Leave, leave,
I don't understand, you've already gone

And I hope you feel better
Now that it's out
What took you so long
And the truth has a habit
Of falling out of your mouth
But now that it's come
If you don't mind

Leave, leave,
And please yourself at the same time
Leave, leave,
Let go of my hand
You said what you have to now
Leave, leave,
Let go of my hand
You said what you came to now
Leave, leave,
Leave, leave,
Let go of my hand
You said what you have to now
Leave, leave...

Ik zou mijn dromen willen delen. Met u. Maar misschien ook met een ander. Maar u moet me één ding beloven. Verspil hem niet. Een kostbare dagdroom kan in het niets verdwijnen en nooit hebben geleefd. Alstublieft. Verspil hem niet. U zou het nooit hebben geweten. Nooit hebben geweten wat u te wachten stond. Hier neem deze droom aan. Toe dan. Maar één ding. Verspil hem niet. Ik heb er maar één.

Soms twijfel ik, over wat gezegd is geweest. Soms twijfel ik of dit werkelijk werd gezegd of was het enkel mijn fantasie die zich meester maakte over de gehoorde woorden en ze anders vertoonde aan mijn geest. Ze doorheen schudde al was het een sneeuwbol. Me dan misleidde en me in een andere wereld bracht. Een wereld die goed voor me is. Een wereld die kwade woorden en gedachten verbant. Waar de zon niet ophoudt met schijnen en een glimlach niet weg te denken is.

Bij het tokkelen van mijn gitaar
Denk ik
Ik kan u een lied schrijven
Een lied ter ere van u
Een zoetgevooisde love song
Zoals dat heet

Maar mijn gedachten en gevoelens
Mijn woorden ter ere van u
Zijn onzegbaar, niet uit te drukken
In één enkel lied

‘Hoi’ hoorde ik. Het was mijn stem. Ik zag een schim. Recht voor me uit. Ik. Mijn spiegelbeeld. Los van me. Maar hoe? Verwonderd. ‘Het zijn gedachten dat deze beelden vormen, een illusie voor het geestesoog. Maar sshht. Wees stil. Een eigen vorming in je werkelijkheid. Laat het los. Laat het gaan. Hier ben je vrij. Niemand die het ziet. En niemand die het merkt. Dromen op de vrije loop. Woordspinsels. Kijk diep. Kijk diep in je hart. Wat je daar vindt. Herinneringen. Goed en slecht. Gekoesterd. Bewaar ze en vergeet ze nooit. Want verleden maakt je tot heden. Heden is aanloop naar toekomst. De toekomst naar geluk.’

Zo even

Even.
Al was het maar even.
Zo even dat ik bij jou kan zijn.
Fijn is het gevoel.
Alsof de wereld even stil staat.
Je dan kijkt.
Een warm gevoel.
Tinteling hier.
En een tinteling daar.
Gevoel van waardering en liefhebben.
Het proeven van geluk.

Even.
Al kon het maar voor even.
En de wereld staat nog stil.
Hartverwarmend gevoel.
Je kijkt.
Maar je bent alleen.

Verdomme.
Het was echt maar voor even.

't Hazenpad

Ge dacht dat ik het niet zag
Ge dacht dat ik niet zag dat ge stiekem weggelopen waart
Ik stond daar nog
Met de handen in mijn zakken
Te staren naar de grond

Maar ik zag het

Ge zijt te ver gelopen
En ge kunt niet meer terug
Ik zag het
Maar deed niets
Ik bleef staan

En ik sta hier nog

Alsof het licht uit is. Schakeltje naar beneden gedrukt. Donker. Een neergevallen schaduw in mijn hoofd. Verduisterende gedachten dwarrelen als bladeren neer, belemmeren de op de bodem liggende dromen. Dromen die nog moeten uitgroeien, als bloemen uit de grond. Mijn hoofd staat stil. Binnenin schuilt de illusie.

De ogen sluiten. Verweren tegen de donkerte en vliegen. Vliegen naar de andere kant. Daar waar de vrijheid zich schuil houdt. Ervan proeven en nooit meer willen loslaten. Blootvoets het gras aanraken en lopen, en blijven lopen in die weidse vlakte voor me opengesperd. Het geluid, de geur, het zicht, de smaak van de natuur, elke zintuig laten prikkelen. Daar is het goed te zijn. Mezelf verliezen op die idyllische plek. Dat is het geluk.