Concertmeisje en een meer dan geweldige avond

Eindelijk! Gisteren was het zover! Het ongeduld werd eindelijk beloond (zou wat meer mogen gebeuren, maar dan in andere situaties en terecht). Weer richting Brussel, meer bepaald den AB. Met een smile van hier tot ginders. Op één maand vier concertjes, beetje zotjes en ik zou er nog aan kunnen wennen ook. Maar goed gisteren dus het laatst geplande concertje. (Wat niet wil zeggen dat ik er geen meer ga doen uiteraard, tarara zeggen we daartegen, tuurlijk wel!) Mumford mumford mumford mumford! Flynn flynn!

Gearriveerd om 19u30 zoals gepland stapte ik de zaal binnen en zag daar man met gitaar in de hand. Hooray! Maar leek me niet echt Johnny Flynn (het voorprogramma) te zijn. Geen nood hopla zomaar even in het wilde weg nog een voorprogramma. Gebrek aan enthousiasme bij het volk, maar toch eens het myspacechecken waard want ik ken hem nog niet. En van mij krijgt iedereen een kans. Bleek trouwens dat we hem later nog zouden terugzien (waarop ik dat laters moment denk van 'tiens, dienenemmewenogalgezien' waarop nog enkele seconden laters uiteraard wel het belleken rinkelen ging).
Aangezien de zus en de schoonbroer pas tegen kwart voor negen zouden arriveren stond ik daar alleen wat ik eigenlijk niet zo fijn vind op concertjes (ik ben zoiezo niet graag alleen in feite ergens anders dan thuis). Maar toen zag ik de man van de filmpjes van vorige concertjes op een nogal goede plek vooraan staan en raapte al mijn verlegen moed bij elkaar en sprak hem aan. En stond meteen zo ook in het midden vooraan (strategisch goed gezien!) (maar uiteraard even naar de persoon in kwestie toe: niet de reden waarom ik naar je toe stapte héé, met het typen kwam het er nogal ongelukkig geformuleerd uit *knipoogt*).

Hops daar was het nogal brave knaapje (zo ziet hij er toch uit, maar don't judge a book by his cover) Johnny Flynn (& the sussex wit). Hij vangde meteen aan met 'The Box', een heerlijk nummertje. Net zoals de andere liedjes waaronder 'The wrote and the writ', 'Cold bread', ... (woeps setlist weer vergeten).
De vraag: is er een instrument dat hij niet bespelen kan? Straffe jongen! En sympathiek (de mama zou hem een ideale schoonzoon vinden, convenabel zoals ze zeggen). Maar jammer genoeg speelde hij toch wel zekers mijn favoriet nummer niet. Wat is dat met die artiesten heden ten daage. Dan is er één (of meerdere nummertjes) dat je wil dat ze absoluut spelen, spelen ze dat absoluut niet. 'Tickle me pink' (nummer waarmee ik al twee weken constant mee in het hoofdeken zit) ging hij waarschijnlijk wel juist spelen toen ze teken deden dat ze moesten voortmaken want de tijd was om. Bende onnozelaars! Tsss. Shameshame. Maar ja wat er achter kwam was uiteraard nog vele beters. Dus het is hem allemaal vergeven, hij had immers nog willen verder spelen. Maar kijk Ine is tevreden over zijn prestatie. Doe zo verder mijne jongen! En kom nog eens weder. Absoluut.
Zijn drummer was trouwens nen toffe (indeed ik vind alle drummers tof (welja dat is sterk overdreven uiteindelijk hoor)). Eindelijk eens iemand die ook op blote voeten drumt. Hoera voor die man (en dezelfde drumstokken, wat nu niet zo opvallend verbazingwekkend is, maar toch is dat fijn zo beetje te weten, terwijl het eigenlijk onnozel gegeven is).
Maar weer zoveels gebabbel in de zaal! Onvoorstelbaar irritant! Ik daarentegen zweeg en genoot.



En ooh wie zien we daar (go back to alinea 2)? Inderdaad de man van het verrassingsvoorprogramma. Mocht waarschijnlijk als hij braaf schoontjes de kabelkes legde op de grond, de gitaren stemde, de drum goedzette en versterkte, de beestjes (effe geduld , heb het daar nog over) schoon plaatsten, gitaartjes aangaf, ... zelf paar liedjes naar voren brengen. Hoe attent van die mannen! Dus nadat hij en paar ander mannen alles gereed hadden gezet werd het tijd dat de jongens van Mumford zich op podium begaven. *applaus, enthousiasme, geroep, gestamp, plezier, ambiance, alles erop en eraan* En meteen gaven ze serieus alles wat ze in lijf en leden hadden zitten dat ik dacht 'oei houden die dat hier uit tot het einde?' Maar niets was minder waar. Van begin tot het einde explosie. Wees daar maar zekers van. Ze hebben bijna het hele album gespeeld (opvallende afwezige hit was Winter winds. Unks! Inderdaad. Een beetje vreemd zo. Maar daar lig ik niet wakker van, want de meesten hebben ze gespeeld en dus ben ik al meer dan dolgelukkig) en drie nieuwe nummertjes. Hou u vast; ik heb een setlist hoera die ik u meedelen kan. Goed hè!
1.Sigh No More
2.Awake My Soul
3.Little Lion Man
4.White Blank Page
5.Lover Of The Light
6.Timshel
7.Thistle & Weeds
8.(Unknown)
9.The Cave
10.Roll Away Your Stone
11.Dust Bowl Dance
Bis:
12.Sister
13.Whispers In The Dark
Het was in het geheel fameus, geweldig, straf, overdonderend, ... alles ontplofte. Niet enkel wij meer dan content, zij ook! En ik vermoed dat ze dit enthousiasme totaal niet verwacht hadden. Mijn egoïstsiche kant (die laat ons zeggen wel zeeeeeeeeeer klein is *bloost* (ik mag dat toegeven, want de mensen zeggen toch altijd dat ik te bescheiden ben *lacht*) laat me toch weten dat ik het een beetje jammer vind dat het een hype is geworden hier in België en laat ik nu net niet van hypes houden. Ach geeft allemaal niet. Ik had een geweldige avond en dat telt.
Leuk waren de kleine miniatuurdiertjes. Op floortom van Marcus stond een klein paardje, bij Ben op de piano een klein hertebeestje, bij Winston aan zijn micro een ondefinieerbaar diertje (ik raakte er echt niet wijs uit) en Ted had op zijn versterker een kleine koe. Och wat een leuke mascottes. Schattig!
Dat ze straf zijn hoef ik niet meer te vertellen (kan anders nog eens vorige verslagjes lezen als je hiere drukt, maar ook eens hierezo). Sympathieke gasten! En top elk op hun manier: Ted hilarisch hoe hij meezingt van ik ken eigenlijk den tekst niet maar beweeg wat mee met de lippen niemand dat het merkt en Winston zwoele heupbewegingen bij de banjo, stretchoefeningen bij de platliggende gitaar, Marcus in waistcoat (rrrr) en alles geven, en Ben een vriendelijke jongen.
Neen, zal dit concertje niet snel vergeten. Dat is een feit.

En kijk heb weer beelden ter beschikking! Veel kijkplezier tedere bloglezertjes van me! (Ik kon naar gewoonte niet kiezen welke te posten, dus ziehier muzikaalgenot in overvloed.) En zie hoe zot dichtbij ik stond!









PS: Johnny of Marcus? Het is nog even twijfelen. Alhoewel *knipoogt*

Waar is den tijd

Terugkijken op het leven is vele gemakkelijker dan naar de dingen kijken die nog moeten komen. Want je herinneringen zijn de feiten die zich toen exact afspeelden en je weet dus perfect hoe alles verliep en hoe schoon of hoe erg het was. Een deel van mijn leven haal ik liever niet op als herinnering en zit heel ver weg vanachter ergens in mijn hoofd. Zo ver blijkbaar dat ik er ook nooit van droom. En ik kijk dus liever terug naar de fijne momenten. En die zijn er met hopen, dus geen paniek! *knipoogt*

Doorheen de jaren:
* nog steeds snel rode kaakjes
* nog steeds gekke bekken willen trekken (nu wel liever in kleine kringen)
* nog steeds zin om met lego te spelen
* nog steeds dat -buitenshuize- stille verlegen meisje
* nog steeds de 'kleine' zus (hoewel in lengte al de oudste voorgestoken, aha!)
* nog steeds met het hoofd in de wolken
* nog steeds heel de dag door al zingend
* nog steeds het enthousiasme van een kind wanneer enthousiast
* nog steeds dat naieve in me
* nog steeds niet veel nodig om in tranen uit te barsten
* nog steeds verzot op hebbedingetjes
* nog steeds serieus kunnen genieten van een aardbeienyoghurtje
* nog steeds grotendeels in feite mezelve als toen

maar misschien wel minder schattig?

Bijna

Het is nog exact een week! Hip hip! Jaja! U vraagt zich af waar heeft dat kind het in hemelsnaam over.
...
Over Mumford uiteraard! Aja! En neen ik ben niet bezeten! (Dat is alleen maar een gedacht dat u heeft! :D)


En ze brengen Johnny Flynn mee!

(Afleiding mag in dezer dagen!)

Concertmeisje tussen de wilde beesten

WOW! Is het woord!

Met vol enthousiasme (zo gaat dat inderdaad altijd voor elk concert!) trok ik hopsakee richting Wild Beasts. Ik wist dat het goed ging zijn maar zo goed? Echt! Ik raad u aan, wanneer deze zomer op festival en deze mannen staan daar ook ga maar zekers een kijkje nemen. Het is meer dan de moeit.

(en dan nu de hele avond verteld in een notendop)
Het was in de Botanique te doen. Een beetje te vroeg waardoor daar beetje rondgewandeld om het ongeduld te temperen (wat in feite voor mijn persoon onmogelijk is!) En een beetje naar de talrijke goudvissen gekeken die me aanstaarden en riepen (maar dan in stilte en enkel mondbeweging) 'help mij'. Maar dat kan ik me uiteraard ook ingebeeld hebben. Maar toch. Triest!
Eens in de zaal binnengekomen, dus goed op tijd, meteen plekje vooraan gaan zoeken. En wachten op het voorprogramma maar. *Wachtwachtwacht* Een jongeman komt podium op gewandeld en neemt zijn gitaar in de hand. Spannend! Ik kende maar één nummertje (of twee) van Villagers (sloeber! noemt zich VillagerS en dan staat hem daar maar alleen. Maar is niet zo erg. Alleen was hij straf genoeg.) Schone nummertjes toverde hij zomaar even uit zijn gitaar en lijf. Te vergelijken met Bright Eyes vond ik zelve. (En eindelijk eens respect voor het voorprogramma, de mensen luisterden! hip! hoera! want zo moet het. Die jongen doet ook zijn best hè.)



En toen was het tijd voor wat wilds. De vier mannen werden nogal enthousiast onthaald toen ze het podium betraden. En terecht. Muzikanten kunnen toch damn sexy zijn! Al mag meneer de falsetto zijn snor eens af doen, maar dat is maar mijn bescheiden doch een te aanvaarden mening. Ik vond het eerder een wannebe-snor ofzoiets *lacht*. Helaas heb ik weer geen setlist ter beschikking voor u. Maar wil wel effe vermelden dat ik er wel mijn best voor heb gedaan. Goed hé. Maar mijn arm was net tekort en één of andere langarmige gast was er mee weg. Een trieste blik in zijn richting volstond niet. Maar de gitarist zijn schoenen stonden er nog *idee!*. Zijn schoenen nemen en wel terug willen geven in ruil voor een gitaar. Prachtidee! Maar woorden zijn bij mij steeds straffer dan de daden zelve. Hij had trouwens, wat mijn oog weer opviel een stel schuune sokken aan. Ha! Een paar dat volgens mij zijn moeder gekozen heeft (zagen er mij zo dat type sok uit). Die jongens hebben daar immers geen tijd voor waarschijnlijk.

Ik stond vooraan links recht voor de gitarist. 'Stond' is eigenlijk niet het juiste woord. Ik zat op het podium. Waarom zo lui Ine? Wel niet lui! Maar als ik stond, stond ik net op een verhoog en dan stak ik zo uit boven de rest en ik vond dat niet zo fijn. Ja had ik eens de kans om de grootste te zijn nam ik die niet. Het leven kan nogal bizar uitdraaien héé. Maar ik zat daar goed zo, schoon overzicht en zo, meer moet dat niet zijn hè. En zo voelde ik de vibes tot in heel mijn lichaam.

Van het begin tot het einde werd ik helemaal in de sfeer en muziek gezogen en het liet me niet los tot laat ons zeggen tot nog steeds niet dit eigenste moment. Misschien tot binnen paar dagen, we zien wel. In ieder geval stoort het me niet. Heerlijk waren die stemmen van beide heren. Afwisselend van klankgeluid en even fijn en zuiver. (ik had het al eens over hen (albumbespreking) 'druk hiere zo') Together met de gitaren, drum en piano was het complete plaatje af. Straf! 11 of 12 nummertjes (voornamelijk van het tweede album) die zinderden door merg en been. Waardoor ik op het einde wou roepen 'neen, ga toch niet weg mijne heren'. Maar aan alles komt een eind, toch.

(Jups! Ik heb filmpjes (van de-steeds-op-dezelfde-concerten-aanwezige-man! Handig! Kijkijkijk!)

Welja

Ik wist het al een tijdje (een week ofzo), maar ik weigerde het te geloven. Nog steeds. Het is zonde! Jay Jay Pistolet legt zijn gitaar neer en gaat zich met iets anders bezighouden naar het schijnt. Neen! Ik wil dat niet! *zucht* Hoogstwaarschijnlijk zegt deze naam u niets. Ook een zonde. Justin Hayward-Young is nochtans een fijn artiest. Maar ja als ie wilt stoppen zal ik als onbekend belgisch fannetje wel niet veel te zeggen hebben. Voor niets zitten wachten op een album. Schone dadde! Eens aan zijn oren moeten gaan trekken. Uhu! Maar we gaan er niet om wenen. Misschien toch een klein traantje wegpinken ofzo.
Maar goed laten we toch nog eens een clipje posten voor degenen die hem nu (wel wat te laat hè mannekes) nog moeten ontdekken.

Mijn handen hangen vol verf maar dat is totaal niet relevant.



Maar hoe zit het vandaag met de maquette? Welwel *zucht* het was nogal lastig. Het is vervelend prutswerk waardoor het precies niet echt vlotjes vooruit gaat. Verven wachten plakken wachten verven wachten plakken wachten ... En dan was ik vergeten dat het nogal een lijm van straffe kwaliteit is. Op tijd mijn vingers van elkaar kunnen doen of het was van forever the fingers touched. Eén enkel probleem: de verf is op! Paniek! Want ik heb nog veel te schilderen en heb die kleur gemaakt door vanalles bijeen te werpen en ik ben vergeten wat dat allemaal was *bloost (licht maar toch)*.

(Zie hier wat ik al heb, niet vetjes dus, de geschilderde vloer, een rechtstaande muur, de cdrekjes enkel nog plakken en een eerste boekenrek. Ik heb nog wat werk voor de boeg dus. Prutswerk!)

Ahoi hip

*zingt: 'Tickle me pink, I'm rosy as a flushed red apple skin'* (voor de duidelijkheid: is de enige zin die ik al van het lied ken en dat constant uit mijn mondenken floept op elk moment van de dag).

En de week staat in teken van project. Driewerf hoera! Lang leve de stress en het doorwerken terwijl de luiheid aan het oortje knaagt en lang leve de rommel die ik daardoor maak. En ik ben eerlijk, ik geef dat toe ik ben wat laat in gang geschoten. Woeps! Soit moed er in houden Ine moed er in houden!
En hadden ze nu eens meteen gezegd vooraleer ik het gekozen had van 'en neem geen boeken en cds winkel want dat is moeilijk' het zou fameus geholpen hebben me dunkt. De naam, de verlichting, het logo, ... het was altijd wel het moeilijkste precies *zucht*. Hip hip voor het enthousiasme en de moed! Maar kijk we zullen het zo bekijken: bewijzen dat moeilijk ook gaat. Aha!
Mja ik heb eerlijk toegegeven zelf ook weer moeilijk willen doen door het ontwerpen van vormen die moeilijk uit te voeren zijn. (kijk op foto)
Jups ik hou u op de hoogte!





Oohja als ik u vertel wat ik allemaal droom (heb ik u al eens verteld) u zou mij raarder vinden dan u al stiekem vermoedt maar nog niet durven zeggen hebt. Soit vrijdagnacht wilt u niet weten wat er zich in mijn dromen afspeelde. Ach eigenlijk wel want ik heb u hier stiekem curieus gemaakt. Dus ik vertel het snel: ik had blijkbaar mijn eigen appartementje (het was schoon ingericht, totaal mijn smaak moet ik zeggen, vintage dingen, I like) en de deur stond open en ik was bezig en ineens stond daar een man in de deuropening met nog een man erachter en ik herkende hem meteen en ik zei mo oooh meneer pastoor zeg en toen dacht ik een seconde snel na en zag ik mijn fout in en sprak excuseer áartsbisschop, mon seigneur (ik voelde me compleet monty python en fawlty towers tegelijk) en hij kwam binnen en vroeg of het raam open mocht en zette zich neer en at iets en toen werd ik wakker.
En nu vraagt u zich af (meerdere dingen): waarom droom jij van de aartsbischop? hoe komt het dat jij die meteen herkend? what the hell is the meaning of die droom?
Eerste vraag kan ik beantwoorden. Aha(een geluk, anders was het ietwat genant). Wel ik heb toevallig donderdag gekeken naar 'De klas van Friedadinges' en dan moeten de bv's (altijd maar quizende bv's de laatste tijd) snel zeggen fout of juist bij foto's met de naam er onder die dus juist of fout kan zijn. En toen kwam de aartsbischop zijn foto met daaronder 'AARSbischop'. Ik zei fout de mama zei juist (met excuus nadien khad niet goed gelezen, yeah right ha!). Soit omdat ik effe met de mama gelachen had bleef dat in mijn hoofdeken misschien onbewust dwalen. En ten tweede was er vrijdagavond de nieuwe serie op canvas 'The prisoner' en ik was tegen de broer bezig daarover en ik zei aaah das met Jim Caviezel en hij ja en ook met Ian McKellen. En ik daarop hela SIR Ian McKellen, das gelijk ge tegen onzen Deken van Alsemberg zegt 'dag meneer pastoor' (dan verbetert hij u 'Deken, deken' (hihi wat dus grappig is en ge dus moet blijven pastoor zeggen, soit bijzaak). Maar dus dat stak waarschijnlijk ook nog in mijn hoofd en ja die combinatie geeft deze droom. In het vervolg kijk ik naar programma's met schone mannen en spreek ik over gepelde appelsienen. Who knows wat de combinatie dan wel niet zal zijn.

En ik had toch maar weer de winnaar van de klassieker Parijs-Roubaix vandaag voorspeld. Cancellara! en ik had Flecha en Hushovd in andere volgorde gezet. Ik zou er verdomd geld voor moeten inzetten. Millions will come my way! Ha!

Concertmeisje

Mijn favoriete artieste speelde afgelopen dinsdag een zeer aangenaam concertje in de Botanique in de wat ik dacht Aspergebar, maar wat dus de Witloofbar bleek te zijn. Inderdaad ik was daar nog nooit eerder geweest.

Laura Marling, haar akoestische gitaren, intieme lyrics met diepgang, prachtige songs, een fijne groep muzikanten aan haar zijde en te horen dat drie man van Mumford & Sons ook in studio aanwezig waren ten tijde van de albumopname. Fijntjes!

Een duidelijk verschil is te merken tussen het eerste en tweede album. Groei. Rijker, intenser en meer over nagedacht wat betreft de arrangementen. Maar nog steeds zo sterk qua teksten.

Maar hops we gaan maar best aanvangen met het begin. Namelijk het voorprogramma. Singer-songwriter Nic Dawson Kelly of Nic Kelly Dawson. Ha met al die voornamen is een mens al eens in de war. Maar goed. Ik vond dat een hilarisch man ook al was dat totaal niet zijn intentie en vond niemand anders dat. Ach niet slecht bedoeld ofzo hoor en ik kan niet uitleggen waarom. Dus ik zal het gewoon maar hebben over zijn sessie. Man met gitaar en mondharmonica en groot. Maar groot zeg! En toen begon hij na een hellow aan zijn eerste liedje van de avond. Ik viel daar bijna naar achter azo luid. Maar luid zeg! Het wende uiteindelijk wel en het was goed. Al stoorde het volk me serieus. De eerste vier-vijf rijen waren stil en aandachtig en kwamen duidelijk voor de muziek. Maar daar achter geroezemoes. Maar geroezemoes zeg! Heb een beetje respect hè! Van mij kreeg hij in de plaats dubbel applaus. Vwoila! En toen hij bij het voorlaatste liedje zijn gitaar effe moest herstemmen zei hij (maar dan in het Engels): 'Babbel maar even ondertussen ik dit hier doe, vanachter zijn ze toch al bezig'(maar op vriendelijke toon). En ik dacht 'ooooooooh ocharme! Go hug the guy!' Had ik meer durf ik had het uiteraard zelf gedaan. Jes ofcoorz!

En toen was het moment daar dat Laura het podium betrad en ik wist dat het onmogelijk was (omdat ik al serieus goed de tourdates van Mumford had uitgeplozen/uitgepluisd (whatevers u got the picture)) dus de ontgoocheling was er niet echt toen ik zag dat de muzikanten totaal geen Mumfords waren. Integendeel de drummer heeft me met mijn mond open van verbazing kunnen aantreffen. Drum en banjo tegelijk! Wow. Ik was van mijn kluts en tegelijk de melk kwijt. (En bytheway een blik voor mijn blikkendoos rijker, zo maar even hopla!) Naar de essentie Ine, de essentie! Ik zou u de tracklist kunnen geven had ik een geheugen van een olifant. Maar helaas, goed geheugen maar niet van een olifantbeest. Ik kan u zeggen vier liedjes (Alas I cannot swim (tzou begod een hit van Jeff Buckley kunnen zijn (jups inderdaad ik mag daar meelachen jullie niet, zo ben ik dan wel weer), Night terror, Ghosts en My manic and I) van het eerste album, de overigen van het tweede album (...).
Het was zuiver, intens, prachtig, meeslepend, fijn, ... en hier een daar een grappige toets, wanneer ze even in de war was ten midden van een lied en naar eigen zeggen totaal niet meer wist wat ze deed. Maar het was haar meteen allemaal vergeven.

En jeej! Dankzij - toch wel een beetje een held - Thomas kan ik hier paar filmpjes posten. Hoera! Nu kan je zelf de sfeer wat opsnuiven. En neem ook gerust eens een kijkje op deze link, want nog vele meer filmpjes van fijne concertjes. Deze man heeft smaak!







Oh mededeling: ik ben niet goed in recensies zoals u merken kan. Mij kennende meer rond de pot draaiende dan ja wat een recensie zou moeten zijn dus. Mijn oprechte excuses voor had u meer verwacht. *glimlacht*

"Mooi weer en fruitsla is al wat ze wou"

Het is een beetje een bewogen weekend geweest. Een beetje alles van weer en aangepaste emoties. Lente wil ik! Echte lente. Met zon en kleine lammerkes huppelend in frisse groene weiden en geur van bloesems. Mja!
Maar goed meneer hier boven heeft het precies nog niet helemaal uitgedokterd en geeft ons wat vanalles door elkaar. Treiteren noem ik dat, want kan er absoluut niet meer aan uit. Ach ja.

Vrijdagavond kwam vader des huizes thuis met serieuze barst in zijn voorruit. Eén of ander idiootspersoon moest op-een-voor-hem-geniaal-idee zijn gekomen een steen te gooien midden in de ruit. Gevolg: verjaardagsetentje gaat niet door! Haha, neen daar kan ik dus absoluut niet meelachen vriend-stenen-gooier. Ge moest gij beschaamd zijn!

Paar nachten in de week slecht geslapen en meteen ook weinig waardoor zaterdag beetje met verkeerde been uit bed ben gestapt. Ja okee een beetje veel ja. Goh wat was me dat voor een ochtend. Slecht humeur, on ge loof lijk! U had gelijk was u niet in mijn buurt. Soit uiteindelijk is het wel overgegaan hoor. Rond vier uur zo toen ik op het idee kwam dat een relaxerend bad misschien wel wonderen kon doen. En inderdaad! Magic!

Het was gisteren de Ronde van Vlaanderen. Ja ik kijk daar naar. Er zijn ook vrouwen die naar voetbal kijken, dus er is niets mis met vrouwen die naar het wielrennen kijken. Ahja logisch. En ik heb de winnaar van deze klassieker en de twee klassiekers van vorig weekend kunnen voorspellen. Man zotjes! Misschien dat ik woensdag wel weer een gokje waag.

Ik ben dan wel een jaartje ouder sedert paar daagjes maar nog minstens even naïef. Mijn bambi-ogen vertikken het om slechts in personen te zien en ik knik dus altijd maar van ja. En mijn intuïtie zegt dat het binnenkort weer serieus van tegenslag zal zijn. Maar ik wil dat nog even niet inzien en wacht rustig af. Dus ssshhhttt en we doen alsof er niets aan de hand is.

Ooh en ik heb nog niet veel aan de chocolade eitjes gezeten waarvoor applaus! Danku.