Ik wou u mijn oprechte excuses aanbieden omdat ik u in de trein stiekem zat aan te staren. Normaliter is dat niet van mijn gewoonte. Neen, staren schijnt onbeleefd te zijn. Maar ik kon het niet laten. U zag er zo uit als een échte piloot. Zoals ze wel eens voorstellen in films, in boeken, ... u weet wel. Met uw pilotenkostuum, pilotenkoffer, pilotenzonnebril, pilotenkleurtje, ...
Misschien doet u mij gewoon denken aan vrijheid. Vliegen naar het onbekende. Daar hoog in de lucht.
"Every day I discover more and more beautiful things. It’s
enough to drive one mad. I have such a desire to do everything, my head
is bursting with it."
— Claude Monet
"Many times when I read a book, I want to savor each word, each
phrase, each page, loving the prose so much, I don’t want it to end.
Other times the story pulls me in, and I can hardly read fast enough,
the details flying by, some of them lost because all that matters is
making sure the character is all right when it’s over."
— Lisa Schroeder, The Day Before
"I wish I could write. I get these ideas but I never seem to be able to put them in words."
De Tour is ook weer aan zijn einde toe. Veel van de ritten heb ik niet kunnen volgen omwille van de overstap naar het professionele werkleven. Eerste Tour sinds ik het wielrennen volg (en dat doe ik al lang) waar ik maar maximaal zes ritten van heb gezien. Straf. Anyways ik doe mijn best om u Ine's kijk op het wielrennen toch wel te kunnen meegeven.
Een paar uitspraken van onze wielercommentatoren en de altijd-schoon-in-hemd-gestoken-Nederlander Mart Smeets.
Michel Wuyts: Je zal hier maar naar de Tour komen als drinkbus.
José De Cauwer: Die vier achtervolgers die waren met vier eigenlijk.
José: Der gebeurt hier vanalles Michel!
José: Voigt, die rijdt gewoon alleen op zijn eentje.
Michel: Heb je nog geen honger, José?
Michel: (Over Fedrigo) Deze man heeft een formidabele neus voor de koers.
José: Manuel? Wacht hé... zit er ergens gene Manuel? ... Bij zorro of zo?... Zal wel ergens anders zijn...
Mart Smeets: Jens Voigt trekt alles en iedereen de zondag over de oren! Wat een man!
Mart: De Belgen hebben ook een programma dat eindigt met een glas wijn.
Mart: (Dagelijkse quote) Waar is Sjonnie? (filmpje waarin Hoogerland komt piepen: 'Hiieer is Johnny')
Mart: Kittel heeft de poeperij ... Ik wil weten waarom ...
Mart: Over Zabriskie kunnen we een gans programma vullen. Die is immers volkomen Matteklap!
Mart: Als je in Vlaanderen drie fietsen naast elkaar zet, dan doet de VRT een live uitzending.
Carl Berteele op de motor: Nuyens en Boeckmans, dat zijn van die mannen die graag goeiendag zeggen.
Carl: Vanendert zijn rugproblemen zijn achter de rug.
Lieven Van Gils: (dagelijks aan tafel) Ik zal het hem eens vragen ...
Om nu kort in mening te zijn vond ik de Tour bijlange niet zo spannend/fijn/geweldig als de voorbije Giro of de Tours van voorbije jaren, al waren die nu ook niet altijd even 'proper' te noemen.
En nu we toch over 'properheid' hebben, in de categorie 'loop eens tegen de lamp' krijgt Frank Schleck alvast een podiumplaats. Proficiat jongeman, de kussen van de juffrouw en de bank vooruit blijven echter achterwege.
(Ik heb eigenlijk nooit echt die Schlecksbroers hype begrepen. Maar goed ieder zijn favorieten keuze, uiteraard. Laat die opborrelende Valverde uitspraken maar zo, danku.)
Enkele uitspraken van de renners.
Journalist: En Johnny, nog iets mooi meegemaakt vandaag?
Johnny Hoogerland: Hmm, neen ... paar keer de zee gezien, dat was mooi!
Fabian Cancellara:
During the stage, it's mal à la jambe more than something else.
Bernard Eisel:
(na anderhalve week) People keep saying, today the tour
starts! Wtf? What did they think I was doing in the last days! Holidays
with friends in France?
Maxim Monfort:
(na val) Popo zei 'we gaan hier naar rechts', maar hij reed gewoon rechtdoor.
Bram Tankink:
(over Luis Leon Sanchez) Hij zegt op alles 'thank you thank
you'. Vorig jaar als hij ging slapen zei ie 'I go to sleep thank you'.
Kris Boeckmans:
(over de sprint in Parijs) 'Fontein' ... is het sleutelwoord ...
David Millar:
(na de reacties van het peloton op de helikoptervlucht voor de
klassementsrijders) But we are an amazing team! Paris-Roubaix winner is
giving me a massage. Couldn't do that on a helicopter.
Bradley Wiggins:
I'm only human.
Fabian Cancellara:
Now, I've found out I'm good in cycling.
Denis Menchov:
Today is good.
Jan Ghyselinck:
Als ge ni probeert, kannekik ni winnen.
David Zabriskie:
I'm looking for any Starbucks employee or Mormon missionary
that would like to come as my guest to the team party in Paris.
En zie hier, de essentie, de mannen van den Tour 2012
(Waarschuwing: als je wielrennen 100% serieus wil geanalyseerd zien worden ben je waarschijnlijk niet op de juiste blog beland. Mijn excuses. Ik ben van vrouwelijke makelij en het is dus in feite moeilijk om tussendoor dan ook niet enigzins op te merken dat deze mannen vaak schoonbruingespierd in aansluitende lycrapakskes op schoon gedesignde fietsen zitten. Inderdaad.)
Wegens omstandigheden heb ik geen laatste analyse van de Giro gepost, maar gaan we na een maand meteen over na de Tour. Een Tour van valpartijen en pech. Een Tour van een scherpstaande Wiggins.
Mannen die in hopen vallen. Mannen die met breuken, builen en schrammen verder rijden. Mannen die afstappen en richting huiswaarts of ziekenhuis keren. Maar één voor één straffe mannen. Want opgeven doet een wielrenner zomaar niet. Een klaplong, ingedeukte nier, sleutelbeenbreuk, een m² vel kwijt, een schouder uit de kom, ... we hebben vanalles gezien in die eerste twee weken.
Oa. mijn grootste favoriet bij de klassementsrijders, Tommy D.
José De Cauwer: 'Er gebeurt hier vanalles Michel!'
Prijs van beste aanmoediger-ge-zou-voor-minder-sneller-doorrijden gaat dit jaar naar Monsieur Marc Madiot. 'Alleeez alleeeeeeez alleeeeeeeeeeeezz tu vas gagnééééééééé!!!'
Als ik in alle eerlijkheid mijn gedacht mag zeggen, hoop ik stiekem eigenlijk dat Froomy er met die gele trui vandoor gaat. Wiggins is sterk, maar Froome is net dat tikkeltje sterker. Een fantastische helper voor een kopman, maar na de Vuelta van vorig jaar gun ik hem wel meer dan weer een tweede stek, enkel omdat hij inhouden moet van Sky. Respect trouwens voor die hele hardwerkende ploeg.
Maxime Monfort: 'Waarschijnlijk Wiggins en Froome zijn in een ander planeet hier.'
Mijn favoriete Belgen aanwezig in de Tour zijn Francis 'Cisse' De Greef (voor het eerst horen spreken, hihi, ie klinkt beetje verwijfd, had zijn stem heel anders voorgesteld), Dries Devenyns (spreekt ook zalig, en ik heb altijd al beweerd dat ie een onderschatte renner is, meteen bewezen, jammer dat ie de rit voor zijn neus weggekaapt zag worden door Voeckler), Kris Boeckmans (mijn nieuwe held! (ook omwille van zijn interviews) en wat een pech zeg in die eerste week) Maxime Monfort en Summi (geweldig hilarische kerel).
Over Francis De Greef: José De Cauwer: 'Met zo'n renner kan je naar den oorlog.'
Michel Wuyts: '... en naar de markt.'
Kris Boeckmans: 'Vandaag heb ik een ander plan. Ik ga de gewone weg volgen.' (Nadat ie in de bocht rechtdoor ging in de sprint.)
Dries Devenyns: 'Het ging wa moeizaam op die col...euh...hoe noemt die weer?' ... 'Awel ja die.'
Johan Van Summeren: 'Dat was écht niet plezant...als ge niet hard op uw pedalen kunt duwen dan begint da geweldig langdradig te worden...ja, t parcours is erg golvend, er komt ergens een serieuze tsunami in ook.' (Meteen na de tijdrit van maandag.)
Met een lach is zelfs een plasje afleveren zo erg nog niet.
Dat het zomer is, valt moeilijk te geloven als je een blik achter de gordijnen gunt. Af en toe lijkt het 's morgens wel het best die gewoon toe te laten, want qua seizoensoriëntatie ben ik compleet het noorden kwijt. Maar het is dus wel degelijk juli. En juli betekent festivals en tonnen tonnen tonnen muziek. En die tonnen tonnen tonnen muziek zorgen dan toch ietwat voor een zomerse sfeer. En om die sfeer op te snuiven begon ik met een dagje Couleur Café, om vervolgens weekje later op Beleuvenissen op een terrasje van The Levellers te genieten ... en we zijn bijlange nog niet bij het eind.
Donderdagavond trok ik mijn zuiders temperament aan, want de trein zou mij leiden naar Brussel, meer bepaald de Marollen. Met mijn ticket op zak ging ik richting Vossenplein. Geen vossen te zien, maar wel mannen met zuiderse look. En Ine zou Ine niet zijn moest ze dat zich gewoonweg laten passeren. La Troba Kung-Fu en Manu Chao. Maar mannen zijn mannen en muziek is muziek. En ik ging voor de muziek. Uiteraard. Zei ze dan. Er achteraf nog bij.
Het voorprogramma was me een complete verrassing. Terwijl het nota bene ikzelf wel was die het een maand of twee geleden nog kwam vertellen dat het van hoera was omdat het La Troba Kung-Fu was. Vreemde vergeetachtigheid. Het is me wat. Maar goed, dat doet er nu niet toe. Wat er wel toe doet was de ambiance. En die was groot. Zeer groot.
Ik ken mezelf, in het midden tussen een grote menigte voel ik me niet op mijn gemak. De beste plek is vooraan of wel op kant, vanachter zou ook kunnen, maar dan zie ik niets en kan ik beter thuis naar een live plaat luisteren. En op kant is ook maar op kant, dus vooraan was de missie. Missie geslaagd. Bring it on met die Barcelonezen, Ine is er klaar voor. En ze kwamen. Vingen aan. Deden meteen mijn voeten bewegen. Vervolgens mijn benen. Mijn heupen. Mijn hele lichaam liet zich voeren door de muziek. RUMBAAAAA. Och en af en toe die sexy look van de Muchacho Gypsy deed ook wel wat. Maar focus Ine, focus, het gaat over de muziek remember. Juist ja. Ze hebben mijn favoriet nummertje gespeeld, Volant. Dat ik trachtte mee te zingen in mijn beste Spaans. Maar mijn beste Spaans is ook al niet meer wat het was.
Dit boek nog es bovenhalen
Om negen uur was het dan tijd voor de man in kwestie, Manu Chao. Begon er al meteen tien minuten vroeger mee. Hij was in vorm. Hij en zijn nieuwe band, La Ventura, speelden heel de avond de nummers die hem tot dé Manu Chao maakte. Clandestino, Mr Bobby, Welcome to Tijuana, Bongo Bong, Desaparecido, Me Gustas Tu, Mala Vida, ... Met een stuk of vier, vijf bisrondes bleven ze het feestje enthousiast verder bouwen. Van in het begin tot het einde bewoog de massa op het volle plein schoon op het ritme van Manu en band. - Kleine noot: dronkemannen, zatte venten en andere beschonken volk, gelieve in het vervolg wel rekening te houden met de kinderen die zich tussen de massa bevinden. Iedereen wil plezier. - Voor de rest was het een zomers avondje zoals het moest zijn! Zuiderse ritmes, heupgedans, openlucht en een portie ingebeelde zonneschijn.
Meer van dat graag! Maar dan met echte zonneschijn. Zomer laat u zien. En verberg die tranenregen alstublieft.
Ik zie u veelvuldig staren naar mijn blog. Anoniem en misschien wel heel geniepig. Zonder woorden toch aanwezig. U bent zo als een toevallige voorbijganger in het straatbeeld dat ik zie door mijn raam. Ik zie u, elke dag wandelt u rustig voorbij, dezelfde richting uit. Geen idee waar het pad u leidt. Ik ken u, maar toch ook weer niet.
Mag ik eens een wedergroet ontvangen?
Voor altijd de jouwe,
08 juli 2012
Waar ik de laatste tijd mee bezig ben? Niet veel eigenlijk. Mijn weken staan in teken van werken, de Tour wat volgen, hier en daar wat muziekconcerten meepikken en zoeken naar inspiratie, die komt als het hem goedgezind is. Goed gevulde dagen en toch voel ik een waas van saaiheid er om heen waaien.
Zoals schrijver Mitch Albom het zo schoon verwoorden kan. Auteur van The five people you meet in heaven, dat naar het schijnt een zeer goed boek is. Ik heb het zelf nog niet gelezen, maar staat op mijn to-read lijst. Ondertussen al een veel te lange lijst aan het worden.
Lezen blijft mijn beste manier om even uit de realiteit te verdwijnen. Bij het lezen van het eerste woord word ik meestal meteen in een nieuwe wereld gezogen en vergeet ik het 'nu', maar zit ik dus even in een ander leven die ik door mijn eigen ogen leid maar met het verhaal van een ander. Ik ervaar hetzelfde als ik de pen zelf in handen neem en een andere wereld probeer te creëren voor een personage, maar stiekem tegelijk ook voor mezelve.
Ik kan geen opgewekte dingen schrijven. Geloof me ik heb het al vaak geprobeerd, maar om de een of andere reden lukt het me niet. Misschien omdat er veel te veel in mijn hoofd ronddwaalt. Een chaos. Een hoop gedachten die in elkaar verstrengeld geraken en waar ik geen vat op krijg. Ik denk te veel na over dingen waar ik best niet te veel over moet nadenken. Ik weet het. Maar zo zit ik nu eenmaal in elkaar. Het feit dat ik zo'n dingen schrijf, maakt dat mij een mindere enthousiasteling in het leven? De singer-songwriters en de dichters die me het meest kunnen raken, waren net zo. Soms heb ik het gevoel dat het melacholische, het nostalgische, de weemoed, de trieste nevel in het hoofd helpen om dingen mooi te kunnen verwoorden. Vind ik ...
Anyways op mijn werk is het alleszins fijn te werken. Niet dat het werk zelve mij doet besluiten dat dit zowaar mijn droomjob is, maar hoeveel onder ons is die kans gegeven? - Ik heb het geluk dat ik de dingen kan doen die ik wil doen buiten het werk. En wie weet kan ik daar later ooit nog eens van zeggen dat ik dat van een droom tot een realiteit heb kunnen laten leiden. Voor dromen waar te maken moet men ook iets doen en ik ben nog steeds van plan mij daarvoor enorm in te zetten om ooit een deeltje van mezelve in de boekenwinkels te zien liggen. - Het zijn de collega's die het werk aangenaam maken. Er wordt gelachen, doorgewerkt, gebabbeld, en de ander wordt gerespecteerd. Ik mag serieus van blijdschap juichen dat ik dit uiteindelijk toch gevonden heb.
