Miljare soms moet ik echt eens mijn gevoelens in bedwang kunnen houden, want het valt soms wat tegen om zelf te beseffen Ine met wat weende gij nu. Gisteren avond zat ik in een klein dipje en u vraagt mij nu waarom en ik antwoord u daar dan meteen op wie zal het zeggen. Het lag misschien wel aan de positie van de maan die ik gisterenavond nog voor het slapengaan wou groeten maar niet meteen kon situeren hoog in de lucht.
Maar dus ik was een beetje niets waard en besloot om me gewoon in de zetel te smijten. Hopla de afstandsbediening in de hand en zappen maar. Er bleek dus niet veel soeps op den televies te zijn en liet hem op vrt staan. Een britse serie over kerkkoren. Ik hoor u denken b o e i e n d ! n o t ! Maar ik had dan ook niet gezegd dat het dat was. Juist ja.
Een zwarte stotterende wat stevig gebouwde brede man die net zijn huis werd uitgezet terwijl hij nota bene betaald had werd dan ook nog eens uit het koor gezet. Ik had serieus met die man te doen. Al wat van belang was voor die man was kunnen zingen. En zingen kon hij. Maar die blonde, waarvan ik dus meteen niets moest weten want zij was nieuw in het dorpje en had meteen haar oog laten vallen op een getrouwde man, de koorleider, vader van drie kinderen, waarvan één met het aspergersyndroom die ook serieus schoon kon zingen, wiens moeder, de vrouw dus van de koorleider haar plaats moest afgeven aan de nieuwe sopraan, die blonde die meteen ook dacht te kunnen beslissen over het reilen en zeilen van het koor en meteen alles trachtte te regelen en bij wie de koorleider, die van zijn vrouw weg was onder de sloef lag, waardoor hij alles met gemak deed wat de blonde hem vroeg en waardoor er velen niet content waren en het koor werden uitgezet waaronder dus die zwarte man met wie ik te doen had, die ondertussen overnachtte in de kerk omdat hij zijn huis was uitgesmeten en enkel nog wat spulletjes had kunnen redden waaronder zijn ceedees van Pavarotti waar hij al eens gaarne naar luisterde om dan mee te kunnen zingen, wat hij dan wou bewijzen dat hij het goed kon en dat voor de koorleider en zijn nieuwe vlam buiten voor hun appartement begon te doen, waardoor die blonde lastig werd en haar onder de sloefliggende koorleider de zwarte man (die door de dorpbewoners Shrek werd genoemd omdat die man daar nu ja misschien wat op lijkt, maar dat is absoluut nog geen rede om die mens achter zijn rug uit te lachen en zo) moest wegsturen en stalker noemde, wat dus zekers het geval niet was, waardoor de man zich dus zeer ellendig voelde en zich niet meer liet zien, en daardoor was de vrouw van de koorleider, die achterbleef met haar drie tieners omdat haar man zich in zijn midlifecrisis bevond, ongerust want zij ontfermde zich over alles en iedereen en cannot not care zoals ze zelf zei en ik schudde toen ja naar de televies, maar uiteindelijk kwam ze op het idee om een ander koor op te richtten met haar zonen en vriendin en buurman en de kleindochter van de buurman en al die anderen die het koor werden uitgezet omdat ze hen niet volledig konden geven volgens de blonde die op mijn zenuwen begon te werken omdat ze denkt mensen te kunnen behandelen als vuil, zoals die man die nu in het tweede koor kon gaan meezingen, wat hem heel gelukkig maakte (het verhaal in een notendop).
En toen liepen er toch wel even traantjes over mijn wang ja.
