Vive le vélo

Ik maak er al tijdje geen geheim meer van dat ik het wielrennen volg. Dus kan ik evengoed meteen ook zeggen dat het bijna de Tour is en dat ik daar toch wel een beetje naar uitkijk.
Derde jaar op rij speel ik nu mee met 'Hét wielerspel met Ferry De groot!' waar je je eigen ploegje moet samenstellen en je zo punten kan vergaren in algemeen klassement, sprintersklassement en bergklassement (ik scoor enkel al eens goed bij de sprinters of berg). Winnen doe ik nu niet meteen (ik ben beter in het pronostikeren (is een werkwoord?) van etappewinnaars. Maar goed meedoen is inderdaad ja belangrijk dan het winnen zelf. En aangezien ik zelf zo sportief ben als de gemiddeld vuvuzelaspeler in de tribune van een voetbalwedstrijd, is dat winnen zekers minder aan de orde.

En dan nu de bekendmaking van mijn samengestelde ploeg (sterk al zeg ik hetzelve)(je mag in dit spel geen meerdere van dezelfde ploeg steken):
CONTADOR VELASCO, Alberto (Astana)
BARREDO, Carlos (Quick Step-Innergatic)
QUINZIATO, Manuel (Liquigas-Doimo)
GUTIERREZ PALACIOS, Jose ivan (Caisse d'Epargne)
EISEL, Bernhard (Team HTC-Columbia)
CIOLEK, Gerald (Team Milram)
TXURRUKA, Amets (Euskatel)
FLECHA, Juan antonio (Team Sky)
RODRIGUEZ OLIVER, Joaquim (Team Katusha)

Er steken ongelooflijk veel Spanjaarden in en als ik zeg dat dat toeval is gelooft u me toch niet dus ik zwijg daarover.
Buiten mijn eigen ploegje zal ik ook weer steevast supporteren voor de mannen van Caisse d'Epargne. Gaan mannen gaaaaan!

Och en vandaag las ik net dat Oscar Pereiro er de brui aan geeft. Triest! En hopla niets aan te vangen met Astana, altijd al gezegd. Van hun pakjes nog maar te zwijgen.

Drie kleine bengeltjes

Laat de drie liefste kindjes nu toch wel familie zijn zekers. Mo!

Vorige zaterdag (de 19de als ik me niet vergis) kwam het petekindje met zijn ouders op bezoek. Ik moest jammer genoeg wat doorwerken voor het laatste grote project van de studie, tot ik daar hoorde kloppen op de deur. Stilletjes kwam de zus binnen met Daantje op haar arm. Hij sprong in mijn armen (mijn reactie was gelukkig snel) en legde zijn hoofdje op mijn schouder. Schattig en oh zo lief! (en te weten dat ie dat normalergezien enkel bij zijn mama en de verzorgster in de crèche doet.) He likes meeeeee! *brede glimlach* Mijn klein speelkameraadje.

Zondag gaan wezen barbecuën bij de andere zus en co (lees: schoonbroer stond aan de barbecue, ik zat aan tafel lekker te smullen van scampibrochettes, gemarineerde kippevleugeltjes, koude pasta salade, groentjesassortimenten, ... jups eens veel gegeten dus *lacht*)

'Ine, Ine, Ineeeeee, kom ook in het zwembad.' Mja die kinders kan je dat niet weigeren hè. Maar man dat water was ijzig koud :o maar ik moest uiteraard een stoere tante blijven hè *knipoogt* Nadien verstoppertje gespeeld en gekleurd (de favoriete bezigheid, ineeeeeeeeuh je moet kleuuuuureeeuuh). Senne ging een tekening voor me inkleuren, maar na één figuurtje ingekleurd te hebben gaf hij het al aan mij 'hier Ine voor jou, jij mag de rest dan thuis inkleuren.' Ach attente jongen.

Maar de essentie van mijn verhaal (jaja er is er eentje) volgt nu:
Les 1 met Ine: Hoe krijg je kinders hun pyama snel aan wanneer ze niet hun beddeke in willen?
'Fien & Senne, we maken er een wedstrijdje van, om ter eerst de pyama aan.' Gemopper en de helft negeert mij compleet. 'De winnaar mag mij een dikke kus geven.' Neefje haast zich naar de badkamer. 'Wie wil dat nu niet winnen hè.' Nichtje komt uiteindelijk ook de badkamer ingelopen. En hops daar kreeg ik een dikke kus van Fien, als trotse winnares. Waarop neefje begint te mopperen van 'ja maar Fien had al minder aan dan mij'. Waarop ik dan zei dat hij eigenlijk mijn grote winnaar al was en waardoor ik een dikke kus kreeg en een extra knuffel bovenop. Hoera!
(Wie had gedacht dat dat zou werken.)

Les 2 met Ine: Hoe krijg je kinders dan uiteindelijk toch hun bed in?
'Vandaag is het iets speciaal, ik steek jullie in bed, profiteer ervan.' 'Wie mee gaat met mij naar boven mag een boekje kiezen.' En het boekje werd Kapitein Bleekscheet, toch wel my kind of literatuur *knipoogt*.

Les 3 met Ine: Hoe krijg je kinders mooi aan tafel en flink aan het eten?
'Ine, jij moet wel naast mij zitten hè!' *deed dat ook* Zus vraagt of Senne iets wil gaan halen, maar hij is te lui daarvoor en zegt nee. 'Ooh Senne, maar mijn helden doen dat hoor', zeg ik. En snel liep hij het huis binnen en riep nog na 'maar dan ben ik wel voor altijd jouw held hè?'. Daar kon ik natuurlijk geen nee op zeggen. En dus heb ik nu een held meer in mijn groot heldendom. Inderdaad voor altijd.

Trukkendoos Ine werkt altijd, allé bij kinders dan toch *knipoogt*

Die dag kreeg ik ook maar liefst 7 dikke knuffels zomaar even van Senne. *blij* He likes me toooooo!

When you look at your life, the greatest happinesses are family happinesses.



Ohja mijn spelleke van vorige blog was precies wat te moeilijk :D

Mixmixmixmixtape!

Om definitief afscheid te nemen van iets (iemand): een mixtape! (Liedjes die eergisterennacht mij vergezelde naar de diepte van de donkere nacht)



Ohja we kunnen er nog een spelletje van maken: gisgisgis! van wie dat het allemaal is! (dat zou wel dom zijn omdat ik dat al in het begin van het filmpje zet, dus titel en artiest graag (en ik verklap al gaarne dat er een foppertje in zit))

(indien interactie op de blog en er een winnaar blijkt te zijn kan ik altijd nog snel een waardige prijs verzinnen, zoals een meet en greet ofzo met uw blogschrijfster (haha grapje, nu jaag ik jullie allen weg wrs *lacht*, tenzij jullie dat echt willen winnen uiteraard dan kan ik nog mss wel eens moeite doen, als het echt moet *knipoogt*)



Man! Wat een gezever om ze gepost te krijgen :o Maar ik had ze nu gemaakt dus geen seconde dat ik eraan denk om het zo te laten. (Ik heb er twee filmpjes van moeten maken. Dus bekijk ze al was het een geheel.)

Wo sind sie denn?

Manmanman wat een tennismatch was me dat. Aangezien ik niet veel kan doen wegens een nogal lastige blokkage van nek is tennis kijken de oplossing (en neen niet ter plekke, mja nogal wiedes, want links draaien kan ik momenteel niet, en op tv draait de camera mee, een geluk dus inderdaad). De langste match ever, een uur of elf lang (verspreid over drie dagen), straffe mannen zijn me dat. Goh en dat bleef maar duren en dat bleef maar duren en dat bleef maar duren.

Ik volg al jaren Wimbledon (Roland Garros eigenlijk altijd al minder, weet niet, dat British en zo spreekt me wrs meer aan). En de laatste twee jaren lijken al mijn favorietjes verdwenen te zijn. Zomaar verschwunden in der luft. Vreemd. Nowhere to be seen: Carlos Moya (topfavoriet! okee ik geef toe mede omdat het nen knapperd van een spanjaard is), Tommy Haas, James Blake, Feliciano López, Mariano Puerta, ... en nog vele meer, maar heb gewoon het gevoel dat ik ze allemaal vergeten ben doordat ik ze niet meer bespeur.

Okee dus ik ben een beetje gedwongen nieuwerds te zoeken. En vwoila twee sympathieke mannen gevonden sè. Nicolas Mahut (die na al die uren gewoon huppelend verder ging) en John Isner (die zich op het einde sloom naar de bal toe begaf en die het record bananen eten vermoedelijk heeft gebroken). Goh ja nu ligt den ene eruit (en ik was triest in zijn plaats, die jongen deed zo zijn best en daar zat ie dan achteraf op zijn stoel omdat ie niet meteen het veld af mocht, hops en daar voelde ik weer de neiging om een knuffel te gaan geven) en den andere waarschijnlijk morgen. Of het moet nen hele straffe wezen om dan ook nog eens te kunnen winnen. En dan ben ik weer verplicht om nieuwerds te zoeken. Ach Federer heeft altijd mijn steun. Nadal niet echt (piraten zijn zo niet meteen mijn ding). Daarmee dat ik nu luidkeels ROBIIIIIIIIIIIIIIIINNNNNNNNNNN aan het roepen ben KOMAAAAAAAAAAN! En kijk het werkt! Hoera! 'Nadal kan het ni aan , Nadal kan het ni aan'. Ok ja heb nu dus Haase bij de favorieten gevoegd. Ten eerste hij heeft schone krullen, ten tweede hij maakt straffe schone punten, ten derde het is Haas maar dan met een e achteraan (waardige suggeraat dus), ten vierde ach hij ziet er sympathiek uit. En laat dat laatste nu vooral belangerijk zijn om te mogen behoren tot mijn lijst der favorieten.

Én toch mis ik de Carlos Moya! Zo een beetje de Mancebo van den tennis (hem zie je ook niet meer in het wielrennen).

Hugs? Anyone?

Aha! Vandaag eens proberen zinnen te verzetten. En is het gelukt? Niet echt. Maar heb er wel een t-shirt bij met een voor mij passende uitspraak. Al zeg ik het zelf *lacht*.


Ohja en ik heb ook een heeeeeeeeeel fijne pyamabroek! Hiphoi! Serieus ik zag em van ver hangen en dacht 'moet ik hebbeeeeuh!'. En vwoila it's mine. Zotjes!
Uhu had ooit al eens vermeld; ik heb iets met pyamabroeken *knipoogt*.



En ook nog twee indiefolkkleedjes ^^
En hop nu naar kiné, voor alweer een massage.

Eddie Vedder I'll see you next time!

Velen tellen af naar Werchter. Ik zou dat ook kunnen doen had ik een ticket. Maar ik heb me er bij neergelegd dat het er voor dit jaar weer niet inzit. En ik heb niet echt spijt. Vreemd misschien, maar ik ben blij voor jou als jij wel gaat, mijn lezer. Ondertussen hou ik mijn eigen Werchter wel. Eens goed mijn drum onder handen nemen, mijn stem gebruiken, en die ontstemde gitaar eens te baas worden. Soit de buurman zal het in ieder geval niet betreuren, want hij vraagt er al lang naar wanneer ik nog eens drummen ga. Welwelwel my neighbour next week is gonne be your lucky week! *en hij sprong een gat in de lucht*

In ieder geval heb ik al wat teksten in mijn hoofd. Het wordt tijd dat ik ze eens neerpen en een passende melodie tracht te verzinnen. Lukt het mij niet das dan vree jammer maar helaas *glimlacht*.

Soms word ik wakker in de ochtend met een melodie én tekst in mijn hoofd, waarvan ik dan denk THIS IS IT! Maar eens beter wakker kom ik tot het besef dat het eigenlijk al een bestaand nummer is. Een beetje stom bij nader inzien.

Maar goed, moest je zondag gaan naar Werchter, zeg dan toch even een hallo van mij aan den Eddie van Pearl Jam. Hij zal blij zijn.

Toeters en paukenslagen

Effe tussen het maken van een papierenkeuken door, tijd voor wat getypte woorden. Woorden over klassieke muziek. Lovende woorden. Soms kan ik echt zo goesting hebben in wat klassieks wat betreft melodiën. Goesting zoals ik goesting kan hebben in chocolade. Dat komt ineens, hops, als een vloedstroom doorheen mijn lichaam.

Een top van pareltjes dat de revue hier is gepasseerd:

Brahms - Hongaarse dans nr 5 (een lied (heet dit dan eigenlijk een lied?) dat ik als ik bezig of ergens ben zonder muziek zomaar ineens kan beginnen fluiten)
Smetana - Die moldau (nog een examenvraag in het middelbaar bij het vak esthetica (nogal wiedes) en ik wist het van de eerste noot, dat begint zo lieflijk en eindigt net zoals sprookjes in elfenland)
Chopin - Nocturne Op.9 No.1 en 2 (volgens mij was Chopin ook geen al te vrolijke mens)
Rachmaninoff - Prelude Op.23 No.5 (mijn verjaardagsgenoot, en ge ziet hè wat ne krak is me da!)
Vivaldi - Four Seasons (Winter) (altijd al graag naar Vivaldi geluisterd, van kinds af, en bij Winter zijn die violen in volle actie om kippevel van te krijgen)



Beethoven - Für Elise (mijn roos peluchen konijn speelde dit tot jammerlijk genoeg de batterij het begaf (indeed ik ben in het bezit van een opwindkonijn)(op de zijkant stond een blauw hartje met muzieknootje op, en drukte je eens goed kwam er dit melodietje uit, och wat mis ik dat beest enorm (mijn zwaan met beertje op de rug gaat trouwens wel nog, moest je eens aan die knop op haar linkerbil willen draaien dan hoor je ook een klassiek nummer waar de componist me even van ontglipt))

Goh en we zijn weer afgeleid!

Le fabuleux Destin d'Ine

Uhu! Uhu! Uhu! Ik weet het. Het was nogal een übertriest bericht hieronder. Soit ik meende het wel. Ik meen trouwens alles wat ik schrijf hier én wat ik zeg tegen mensen overal.

Ik moet zeggen de kwaadheid is al wat verminderd. Maar het is wel nog steeds aanwezig en dat voor wel even vrees ik zo. En ik heb het recht eens verdomd kwaad te zijn. Het zal nog niet. Ine moet niet steeds over haar heen laten lopen. ça c'est une afgesloten hoofdstuk. (*zegt het honderd keer na mekaar om het zelf toch iets wat te kunnen geloven*)(en morgen trap ik er gewoon terug in, as usual)

Buiten de vraag die nog steeds in mijn hoofd blijft rondzweven: waarom? (Ik snap het echt niet. Echtig echt niet. Het is alsof ik serieus iets mispeuterd heb in een vorig leven oftewel heeft mijn verjaardagsdatum er echt wel iets mee te maken (= my life is one big joke)). (Ik ben nog nooit zo lief geweest tegen een persoon én het zal ook de laatste keer wezen dat ik zo lief ben tegen een persoon, tenzij, ja tenzij het uiteraard een oprecht heel lief persoon blijkt te zijn, aja vanzelfsprekend.)

Maar goed. MAAR GOED! Hop naar een ander verhaal. Want straks verdrinken we hier allen in een zee van zelfmedelij. En dat kan de bedoeling toch niet zijn. Toch?
Dus ...

Yann Tiersen blijkt er deze week een gewoonte van te willen maken mij 's nachts te vergezellen. Weggedoken in mijn mp3-speler wel te verstaan. Daar zit ik dan, omstreeks 1-2u 's nachts gezeten aan mijn raam. Naar buiten kijkend opzoek naar de maan die zich deze week jammer genoeg niet laten zien wil. De grote bomen zijn ook interessant daar niet van, maar ik hou van maanstaren. Maanstaren heeft iets kalmerends én laat dat nu net zijn wat ik nodig heb. En dat in combinatie met Yann Tiersen is ideaal. De man die mij echt in één muzikale noot gelukkig kan maken en alles doet vergeten.

Een vijftalkeer heb ik herhaaldelijk La Noyée en J'y suis jamais allé laten afspelen. Ongelooflijk wat die nummers kunnen doen. Die brengen me in een seconde op de schoonste plek der verbeelding. (Ooit hier al beschreven als: Een lied van gelukzaligheid. Om bij weg te dromen met een grootse glimlach op het gezicht. Ik waan mij op een zonnige dag op een groene uitgestrekte vlakte. Alleen ik. Opgewekt en blij. Huppelend in het gras al dan niet tussen de huppelende konijntjes die vrolijk mee deinen op de muziek. En meer hoeft een dagdroom bij dit lied dan ook niet te zijn. Heerlijk.)



En zo gaat het slapen gaan deze week net iets vrolijker.

...

Aangezien ik nu toch al vaak mijn blog als dagboek heb gebruikt ...

Ik ben kwaad... ja toch wel...alhoewel kwaad is misschien niet het juiste woord. Maar heb momenteel geen zin om naar het juiste woord te zoeken. Het is in ieder geval iets wat ik niet vaak voel. Nu ja haat zou ik het nu niet noemen, maar in ieder geval het gevoel ligt ergens te zweven tussen deze twee woorden. In een mix met onthust, droevig en vooral serieus ontgoocheld in bepaalde persoon. (What's new?)

Ik wil dingen aan diggelen slaan. Ik wil bokshandschoenen. Ik wil een baseballdinges in mijn handen.

Je moet kunnen realtiveren zeggen ze (typisch troosters), je moet alles kunnen laten bezinken. Maar ze vergeten wel telkens er bij te vertellen hoe dat dan juist moet en te vragen of er daar wel nog plaats voor is in mijn hoofd. In mijn hoofd dat er vanbinnen serieus bij ligt als een wrak. Opstapelingen van nog te klasseren momenten in de archiefdoos 'gelieve zeer snel weg te smijten (als het kan in een papierversnipperaar)'.

Zes keer heb ik gedacht 'dit is de laatste keer!' Wie in dezer tijden is nog zo vergevingsgezind en slingert nog zoveel kansen naar iemands hoofd? Het zijn zotten! Zotten zeg ik.

Maar alles was een leugen!

En dan nog zelf niet kunnen bedenken dat zwijgen NIET de beste oplossing is. 'Ik wou je niet kwetsen' krijg je dan te horen. En dan verwachten ze nog dat ik dat een nobele daad en attent zou vinden.

Ik laat me veels te snel vangen door schone woorden. Woorden die blijkbaar niets betekenen. Realiteit is duidelijk andere koek. Gelieve dus alvorens eerst te vermelden 'ine, tis maar plezier, een zwanske, ...' en de geschreven boodschap op mijn voorhoofd 'naïeve kip' te negeren.

...

Muziek alstublieft!



Zoals Charlie het zo schoon verwoord:
Cause it's time to leave
Those feelings behind
Oh cause blue skies are calling
But I know that it's hard

Zingzingzing

Over koetjes en voetbal

Ik schreef in mijn achternaam bij het aanmelden een 'h'. Een 'H'! Rare dingen gebeuren er! Zoals ook het maken van een wkpronostiek. Wk?! Voetbal?! Seriously? Something is going wrong there! Als ze nu maar niet verwachten dat ik ook daadwerkelijk naar de voetbal ga zien. That would be weird!

Ik zie u staren en denken 'jij blogt nogal veel de laatste tijd, meid!'. Awel ja, dat mag, dat is een manier van ontspanning tijdens drukke daagjes en afleiding tijdens onfijne gebeurtenissen.

Soit ik was hier eens aan het joetjoepen en zo wat mee aan het zingen, random artiesten tot ik daar kwam bij Oasis. (Onvoorstelbaar hoeveel liedjes ik van hen kan meezingen in mijn beste manchesters accent zonder tekst, ik had er geen gedacht van :D)
Ik zou eerder hard mee gaan trekken aan de ene kant van het koord waar Damon Albarn en zijn gabbers van Blur staan dan bij Oasis, maar dat zou enkel kunnen gebeuren waren we nu even indertijd. Dat is al jaaaaren overgewaaid dus nu trek ik liever geen partij. Enkele schone stukjes tekst van Liam en broer Noel. (Kenners gisgisgis de songtitel *knipoogt* ewa interactie hè mannen!)


Maybe I just want to fly
I want to live I don't want to die
Maybe I just want to breath
Maybe I just don't believe
Maybe you're the same as me
We see things they'll never see

I dont mind
As long as theres a bed beneath the stars that shine
Ill be fine
If you give me a minute
A man's got a limit
I can't get a life if my heart's not in it

Gonna write a song so she can see
Give her all the love she gives to me
Talk of better days that have yet to come
Never felt this love from anyone
She's not anyone

Thank you for the sun the one that shines on everyone
Who feels love
Now there's a million years between my fantasies & fears
I feel love

She believes in everything
And everyone and you and yours and mine
I've waited for a thousand years
For you to come and blow me out my mind

Plompverloren vijf

Omdat het gevoel dat mijn hoofd van mijn romp kan vallen elk moment groters wordt, moet ik mezelve zien af te leiden met wat leuks. Blog!

* marry / kiss / avoid / slap / drink a beer

een indiefolk artiest / mannen met instrumenten aller soort / een leger boze pinguins / Dr Guy Secretan / Hugh Laurie

* droom jobs

een artiest (Painting, Photography, etc), singer-songwriter, een schrijver, een muziek fotograaf, design album artworks voor bands/artiesten

* dingen die me als kind bang maakten

het super liegebeest (die andere poppen vooral), vuurwerk, Gregoriaanse gezangen, het donker, kleine kruipende dingen

* wat ik als kind later worden wou

binnenhuisarchitecte, muzikante, kunstenares, advocate, psychiater

* de dingen die ik vaak doe als ik iemand echt leuk vind

hetzelfde liedje meermaals achter elkaar beluisteren, mijn emoties tonen, dingen overanalyzeren, teveel babbelen, mezelf belachelijk maken met schaamrode wangen als gevolg

* mijn wish list

een album opnemen, een boek schrijven (ook al wordt ie niet gepubliceerd), ver weg reizen, een flat in Londen, mijn fairytale

* ideale leven: huis, echtgenoot, aantal kinderen, job, stad

een oud herenhuis renoveren, muzikant, drie, singer-songwriter, Barcelona

* dingen die in mijn kamer te vinden zijn

muziek, pearl drumstel, boeken, tekengerief (papier, potloden, verf, schetsboekjes, ...), algemeen veel dingen

* had ik kinderen dan was hun naam

Pixie, Lotta, Finn, Jeff, Gust

* eigenschappen die bekoorlijk zijn bij het andere geslacht

warme stem, mij aan het lachen kunnen brengen in elke gemoedstoestand, verlegen momenten, intresse in kunst en muziek, donker haar, donkere ogen

Home sweet (deel 1)

Soms heb ik zo van die droom momenten, verdiept in melancholie ... En dan begin ik me in te beelden ...

... op een dag heb ik mijn eigen gezellig stekje. Leuke kleurtjes, leuke spulletjes, leuke inrichting, een beetje vintage, ...


... een muur vol boeken ... en een plekje met hopen cd's ...


... overal kadertjes met schilderijtjes, foto's, illustraties, ...


... een kamer met al mijn tekengerief ... speciaal pour moi ...

... een prachtige tuin vol kleurige fleurige bloempjes, kruiden- en schrijfhoekje ...

... en natuurlijk krijgt de drum ook een eigen plekje ...


... zo ...

Angus and Julia Stone

Broer en zus uit Australië. Drie jaar na hun debuut A Book Like This (steevast een mooie plek in mijn cdrek) staan ze er weer met hun opvolger Down The Way, een verfijnde prachtige plaat.


Veertien luisternummertjes lang houden hun intrigerende stemmen je vast en nemen je een heel uur lang mee naar het sfeerrijke land der folkpop. De vocalen worden zeer goed afgewisseld door beide en ze vullen elkaar aan waar nodig op hun gekende manier.

Geen verzwakking op dit album te vinden. Vanaf het eerste, een wat zwaarmoedig, nummer Hold On aangevuld met een prachtige set van strijkers tot het rustigere pianogetinte zachte laatste nummertje The Devil’s Tears. Prachtige zangmelodieën, subtiele arrangementen die rijker zijn dan op hun debuutplaat (De nummers worden aangekleed met piano, drums, strijkers, bas, banjo en er wordt zelf eens plaats gemaakt voor electrische gitaar.) Nog schoonder zijn de nummers op de momenten waarop beide stemmen versmelten.


If you love me, with all of your heart, I'll make you a star in my universe.

De muziek is dan wel niet echt veranderd, toch klinkt Down The Way voller, helderder, rijker en warmer dan A Book Like This. De plaat bevat nummers vol van gevoelens (verlangen, schoonheid hier daar en overal ter wereld te vinden, romantiek, verloren liefde, het leven, ...)

Ine's favoriete nummertjes op de plaat: 'For You', 'And the Boys', 'Big Jet Plane', 'Yellow Brick Road', 'I'm not Yours',

Music please!

Wat gaat het doorwerken toch steeds gemakkelijker met de juiste muziek.



Hopla een Radiohead marathonnetje! Lang leve de Radiohead-box!

Hoogsensitief, ja en dan?

Dit hoeft niet als een negatieve eigenschap bekeken te worden. Verre van! Maar je moet er gewoon zelf mee leren omgaan. Want ik weet dat het voor anderen rondom mij niet altijd gemakkelijk is. Mijn reacties zijn niet altijd als bij anderen. En dat spijt me bij sommigen enorm omdat ze dan niet weten hoe te reageren.
En dan krijg ik weer de reacties van trek het u zo niet aan, reageer eens niet zo gevoelig, ...

1. externe gevoeligheid: duidt een kenmerkende zintuiglijke gevoeligheid aan, die van jongs af aan kan worden geobserveerd. Zulke kinderen krijgen bijvoorbeeld kriebels bij het aantrekken van een mohair trui en zijn vaker ergens allergisch voor. Schelle geluiden en kleuren worden niet verdragen, evenmin als het aanraken van ruwe stoffen. Ook als volwassene blijft die verhoogde gevoeligheid bestaan. Mensen liggen, na het drinken een kop koffie 's middags, uren lang wakker 's nachts. Ze worden na twee glazen wijn al dronken, kunnen niet tegen tl-licht of horen twee huizen verder nog de buren. Kortom: deze mensen reageren gevoeliger op externe prikkels dan gemiddeld.

2. interne gevoeligheid: refereert aan emotionele gevoeligheid en een rijk gedachteleven. Dit kan zich bijvoorbeeld uiten in een verhoogde sensitiviteit voor kunst en muziek en ergens snel door ontroerd raken. In het dagelijks leven raken zij vlug uit balans door signalen van de buitenwereld die een ander mens niet zo diep tot zich laat doordringen. Als bijvoorbeeld iemand boos naar hen kijkt blijven ze de rest van de dag piekeren waarom die persoon boos was, of hij misschien zijn dag niet had enzovoort. Mensen met interne gevoeligheid verdragen geen drukke menigten. Gewoonlijk zijn ze ook opmerkzamer dan de gemiddelde persoon. Zo merken ze bijvoorbeeld sneller op dat iemand liegt door gezichtsuitdrukkingen of stemintonatie te observeren.

De eigenschappen van hsp:
ze zijn zorgzaam en bewust
ze merken veel meer details en nuances op
ze voelen stemmingen en emoties van anderen sterk aan
ze dromen en fantaseren veel
ze worden meer dan gemiddeld geroerd door natuur, kunst en muziek
ze nemen gedetailleerder, subtieler en intenser waar
eigen emoties en emoties van anderen worden intenser ervaren
ze zijn vaak plichtsgetrouw en perfectionistisch
ze houden van stilte en rust
ze werken graag in hun eigen tempo
ze functioneren minder goed als ze geobserveerd of geëvalueerd worden
ze denken veel na en bekijken de dingen van alle kanten

De zelftest (een test waar ik eens een maximum op haal. Hoera!)

En ik dank deze karakterschap, omwille van de prikkels die ik ervaar bij muziek en kunst. Zeer fijn. En ik verwerk alles veel dieper, intenser. Ik kan mijn emoties ten volle beleven. (En dat is in mijn ogen nog steeds beters dan helemaal geen emoties) :)
Maar het is uiteraard niet altijd even fijn. Te enthousiast of te verdrietig kan nooit goed zijn. En dat besef ik maar al te goed.

She & Him

Zooey Deschanel en M. Ward (nog beter bekend als Matt Ward).


Acteurs en actrices die ook nog eens beginnen te zingen. Laat het uit alstublieft! Maar Zooey mag dat van mij wel. En zekers met meneer Ward. Ze heeft een leuke kledingstijl en ze schrijft haar liedjes tenminste zelf. Als dat geen goede argumenten zijn.
Volume Two is de opvolger van, jawel, Volume One.
Zooey zingt over liefde die eindigt maar ze laat haar romantische ziel niet stuk krijgen door teleurstellingen en nog andere meisjesachtige teksten.

Meisjes in kleurrijke jurkjes met suikerspin in de hand en hoelahoep rond hun middel, jaren zestig sfeer, catchy, zonnige pop en folk. (Door Ward's zijn warme gitaarpartijen worden de liedjes niet al te zoetmelig.)

Het is geen meesterwerk, maar dat hoeft ook niet. Het brengt toch al de zomer dichter en dichterbij. En een glimlach is niet veraf.


Ine's favorietjes op de plaat: 'In the Sun' en 'Gonna Get Along Without You Now'

Soundtrack of Ine's life

Een genante special!
Omdat de titel dus ook verwijst naar de tijd dat mijn muzikale intresse nog niet ontwikkelt en schaamtelijk was, zijn hier nummers doorheen Ine's lagere schoolperiode (exacte leeftijd = onder 10 jaar).
-lach niet al te veel als het kan-

Hanson - Mmmbop

Derde leerjaar, ik en mijn lagere school beste vriendin waren er zot van. Al mocht zij wel posters ophangen in haar kamer en ikke niet.



The Dinky Toys - I Can't Keep My Hands of You

'Titin (mijn zus genaamd Kristien, maar spreek dat als pagadder maar eens deftig uit (ik had al last met boederij)) zet dat cassetje met de tinkie toujs nog eens op'. Een fijne lieve goede grote zus als ze was, had ze dat speciaal voor haar vijfjarig schattig zuske opgenomen. Hoera!
'Ajajayeee ajajayeeeee'

No Doubt - Don't speak

Weer derde leerjaar en weer waren we (ik en beste vriendin) er zot van. Op zeeklassen zelf nog als act geplaybackt. Zij was blond dus zij mocht Gwen zijn. Ik kreeg een borstel en speelde gitaar.

Shania Twain - That don't impress me much

Yes! I know! Ik geef mezelve nu ook wel snel een rare blik.
9 jaar en ik moest absoluut het album van Sjenaja Twéén hebben. Zagen zagen en zagen en ik kreeg het. Had ik het geweten ik had gezaagd voor een piano ofzo. Maar goed.
En dan te weten dat ik het hele album mee kon zingen in een zelfontworpen Engels maakt het enkel nog erger. Niet waar?
'okeej soo joe our Brad Pitt, tat dont impres mie mutsj, joe gat de loeks but hef joe gat de totsj? dont get mie rong aai tink joe our olraajt but dat wont kiep mie worm in de middel of de naajt, tat dont impres mie mutsj'

Bart Kaëll - Zeil je voor het eerst

Vind ik nog steeds een hit van jewelste! Echt ik meen het. Bloedserieus! *lacht* Wat een tekst!
Zeil je voor het eerst
Dan sla je een flaaaaaaaater
Trek het je niet aan
Ga door want laaaaaaaater
Geniet je des te meer
Van wind en van water
Van wind en van water
Van water en wiiiiind

*Denkt terug aan het stripkamp (stripfiguren tekenen enzo wel te verstaan) jaren jaren geleden*



Hevia - Busindre Reel

Ik blijf het mooi vinden. Ontdekt op een Pure Music cd. Doedelzakkenfolk. (Uhu ik was toen al een folkgraaghorende kleine meid, u ziet).

Culture Beat - Mr Vain

No comment! Als zesjarige was ik een beetje vreemd. Heel vreemd zo blijkt.

En ohja ik kende Nirvana en zo ook al hoor. Ik was niet helemaal van muziek vervreemd *knipoogt*

Maar kijk gelukkig is het allemaal dan toch wat verbetert qua muzieksmaak ... oef!


Ps: The Back Street Boys heb ik er bewust niet bij gezet :D