Gedichtendag: voice porn (2)

Ode aan John Keats

Rupert Penry-Jones reading Bright Star

Benedict Cumberbatch reading Ode To A Nightingale

Gedichtendag

Eén van mijn geliefkoosde dichters ...

-Fernando Pessoa-
As vezes ... 

Às vezes tenho idéias felizes,
Idéias subitamente felizes, em idéias
E nas palavras em que naturalmente se despegam...

Depois de escrever, leio...
Por que escrevi isto?
Onde fui buscar isto?
De onde me veio isto? Isto é melhor
do que eu...
Seremos nós neste mundo apenas canetas
com tinta
Com que alguém escreve a valer o que nós
aqui traçamos?...

Soms heb ik ... 

Soms heb ik gelukkige gedachten,
Gedachten, plotseling gelukkig, in gedachten
En in de woorden waar ze zich vanzelf in losmaken...

Na het schrijven, lees ik…
Waarom heb ik dit geschreven?
Waar heb ik dit vandaan gehaald?
Van waar is dit tot mij gekomen? Dit is beter
dan ikzelf…
Zouden wij op deze wereld niets dan pennen
zijn met inkt
Waarmee iemand waarachtig schrijft wat wij
hier krassen?…

Nutteloze dingen die u misschien nog niet wist ...

Soms, heel soms wil ik gemene dingen zeggen, maar dan houd ik me altijd heel erg in, ik ben nochtans wel een lieve, maar er schuilt diep van binnen misschien wel een gemene vrouw in mij. Af en toe verdien ik dat wel dat die eens buiten mag ... toch

Elke keer dat ik een muts draag voel ik me in een instant Badly Drawn Boy en dat voor al menig winters ... het is een bijzonder fenomeen.

Het lijkt er sterk op dat oudjes graag aan mijn armen hangen 'mag ik u even een arm geven?' waarop ik 'tuurlijk' zeg en mij traagjes mee verplaats. Moest er nu jongere exemplaren dat ook eens willen doen ... 

Een gedachte die het meest voorbij flitst in filosofische buien: ik voel een zekere moeilijkheid om te bestaan *tilt* ... en waar komen al die knapperds van Britse acteurs ineens vandaan? (weliswaar in minder filosofische buien) *tilt* (ik heb inderdaad weel platonische fancies, wreed dat dat is)

Als ik een telefoontje moet/wil plegen naar de zussen of broer, probeer ik altijd een leuke openingszin te vinden ... maar dan moet ik soms al zo hard lachen alvorens ze hebben opgenomen, dat ik niets meer zeggen van het lachen kan en me zo geweldig geneer omdat ik mijn eigen hilarisch vind. 

Mijn meest hatelijke in een vervelende situatie geplaatste toestand is plassen midden in de nacht. De mogelijkheid om niet op de pot in slaap te vallen te ontlopen is een zwaar gebeuren.  Zo zwaar dat ik liggen blijf en vaker met een bijna ontploffende blaas 's ochtends wakker schrik. Er zijn leukere manieren denk ik zo ...

Ik ben niet sportief en zal het ook niet worden. Vwoila. Ik beken. There I've said it. Schluss darmit. Sportieve situaties zijn dan ook liefst te vermijden omwille van mijn talent aan lompe situaties in zelfs maar een ietsiepietsie bespeuring van sportiviteit in een plaatsnemende activiteit. 

Mijn haar is nog nooit zo lang geweest ... ik kan een vlecht maken ... wow ... het is enkel jammer dat mijn haren liever stijlerdanstijlst willen vallen ...  zo zelfs dat volumeshampoo's à la 'oohooohoooooh herbal essences' de stijlheid niet kunnen overwinnen. 

Ik droom de laatste tijd weer eigenaardig vreemd. Laatst liep er heel wat man achter mij, en tieren en roepen deden zij. Had ik blijkbaar Dave Grohl's speech op een feestje verstoord - wat ik op dat feestje deed zal nooit iemand weten te vertellen. - Ik heb nog nooit zo hard gelopen en was blij toen ineens een schaap meeliep waar ik opsprong. Het beeld moet wonderbaarlijk zijn geweest en niet te evenaren in real life ... Ook van de hoge (echt hoog) bomen in de tuin van de achterburen die met een knal naar beneden vallen. Of de trein nemen en dan tot besluit komen dat ie de verkeerde richting uit gaat en waardoor dan een kleine paniek ontstaat ... Maar het schaap overtrof alles toch ... 

Ine de eeuwige lijstjesmaakster

Binnenkort publiceer ik mijn Tijdloze (editie 2) (zie rechts bovenaan): langer, beter, straffer en totally Ine's smaak! Vorige keer waren het er nog 350, nu zijn het maar liefst 700. Nummers die uitblinken in schoonheid, of overgoten met herinneringen, ... 316 verschillende artiesten. Van The Doors tot Goran Bregovic, van Yann Tiersen tot Pearl Jam, van Nick Drake tot Depeche Mode. Noem mij maar gerust een muziek addict, een echte nerd,  bezeten desnoods. Raakt me niet! Ik ben er immers fier op!

Wie zich al aan een top drie durft te wagen. Hou u absoluut niet in. Waag uw kans en wie weet verzin ik wel een leuke prijs *knipoog*. Met vol enthousiasme worden ze momenteel in een volgorde gegoten.

Mixmixmixtapes 'januari'

Haptic and Selcouth from picturetheclouds on 8tracks.

Ik voel mijn vingers weer kriebelen. Ze wijzen naar mijn potlodendoos heel ongedwongen. Ik zou best wel weer willen. Nog eens een portretje op papier zetten. Maar van wie? Suggesties zijn altijd welkom.

Soms heb ik een draaikolk van chaos en ideeën in mijn hoofd. Allerlei creatieve uitspattingsgedachten dwarrelen door elkaar en ik krijg geen vat op elk afzonderlijk. Te veel in mijn hoofd, te weinig tijd om alles meteen te kunnen vervullen. Die overdaad aan ideeën bemoeilijkt mijn concentratie, met als gevolg een beetje van alles en een beetje van niets.

Soms wou ik dat ik een klein machientje had. Heel handig en eenvoudig overal mee te nemen. Een machientje dat de opborrelende ideeën overneemt, elk afzonderlijk. Zo dat ik nadien geen enkele ergens onderweg verloren heb. Zo dat ik elk ideetje verwezelijken kan.

Can it get any vedder?

Donderdag gaven ze op Canvas de documentaire over Pearl Jam (*headdesks*) naar aanleiding van hun twintig jaar (fuckin' twintig jaar al) bestaan. I like, dus het was van opnemen die handel! 

Gisteren een eerste deeltje bekeken en het had effect. Het had effect begod. Soms heb je van die boosten nodig om te beseffen hoe goed iets wel  is (of het tegenovergestelde, of hoe belangrijk iets is, of noem maar op). Niet dat ik dit echt nodig had om mijn mening over Pearl Jam echt te staven of te verduidelijken. No way. Die is zo duidelijk als maar zijn kan. Maar één ding kwam tot mijn besef. Af en toe slaat de knop 'Ine vraagt zich af' aan en dit keer ging het om mijn favoriete band. Een moeilijke vraag zou je durven zeggen, maar misschien net iets te vroeg, want na een nadenkbeurt van pakweg dertig seconden is de klus geklaard. Als u mij dus vraagt "Ine, jouw favoriete artiest daar is nu eens geen twijfel over, maar wat is jouw favoriete band?", dan zeg ik met groot gemak "wel, dat zal dan toch wel Pearl Jam kunnen wezen". 

Lange tijd mijn desktop achtergrond geweest

Ik heb dan ook niet voor niets tien jaar geleden voor mijn eindwerk van AMC voor het onderwerp Pearl Jam gekozen. Geen musicals, geen Disneysoundtracks, geen boysbands voor mij, maar de real stuff.  Met echte mannen en hun gitaren en met weetjes als 'Eddie Vedder is goed in kaarttruks' en 'Jeff Ament houdt van basket' (ja, inderdaad, toen al ontbrak het mij aan gevoel voor essentie) heb ik daar toen toch een mooi resultaat mee behaald.

Het is eerlijk toegegeven ook niet helemaal enkel puur muzikaal dat deze band mijn volledige fancy moet wegdragen. Laat hen nu ook net dat ietsje extra hebben dat niet alleen mijn muzikale radar volledig tilt slaat, maar ook mijn vrouwelijke radar net ietsje meer van zich laat horen. Ze kunnen mij krijgen!  Maar als ik dan weer denk dat ze de vijftig stilaan bereiken, vind ik het dan weer moeilijk om zo'n dingen te bekennen. Dju toch, mijn zwak voor 'grunge'mannen. Al zou ik waarschijnlijk wel keihard weglopen moesten ze effectief  eens avances willen maken. Maar iedereen heeft wel eens zijn moment van straffe uitspraken, dacht ik zo. 

they did age more than well, alleen de drummer lijkt toch wat veranderd doorheen de jaren ;)

De liefhebberij begon allemaal met 'Alive' en 'Black' (I know someday you'll have a beautiful life, I know you'll be a sun in somebody else's sky, but why, why, why can't it be, can't it be mine.) Aangeraden gekregen en meteen ook met de oren op de schoonheid ervan gewezen. Hmm zei ik en ik wreef over mijn kin met de gedachte dit moet ik nog eens beluisteren. En dat meteen twintig keer achtereenvolgens. Well hello, Ine's grote liefde werd welgekomen. Het ene liedje na het andere slaagde erin mijn hart te veroveren. And I surely still like it. De gitaren, de bass, de drums, de melodie, down to earth gasten, de songs, de rauwheid, de stevigheid, de teksten, het gevoel, de stem (oh jawel!) en dat allemaal gemixt tot één band, een mens hoeft het niet ver te zoeken. Pearl Jam zeg ik u. En dat zeg ik u binnen tien jaar nog! 

(Edit: Eddie's grote voorbeeld en tevens favoriete band? The Who! En Eddie went right to the top there.) 

Op ontdekking in het land der schone kunsten (deel 10)

Het wordt nog eens tijd om een stapje in de wereld der kunsten te wagen. Na een lange afwezigheid is het nodig om onze neus nog eens in de schilderwerken te steken. Of laat ik beter stellen dat onze ogen nog eens een portie schoonheid verdienen. 

Na het bezoek aan de Moulin Rouge (absoluut niet om de rede die u nu durft te denken, tsss) waar we na lang zoeken in Parijs eindelijk de heer Henri de Toulouse-Lautrec konden vinden, kreeg ik een brief toegestuurd van een Nederlander die zijn werken maar al te graag eens wou voorstellen. Vincent Van Gogh (Ik hoop dat zijn broer Theo ondertussen wel al gezegd heeft dat ze bij hem op zolder staan, want we willen natuurlijk niet op een slecht moment langskomen uiteraard). Een belletje geven hoefde we niet te doen, vermelde hij nog in de ps op zijn brief, iets ivm zijn oor of zoiets. Anyways, laat ons maar gauw in onze luchtballon springen en hups we zijn er mee weg. 

Hij staat ons al mooi op te wachten en begint meteen van zijn oor te maken. We kunnen enkel 'Gaugain', 'verreknogantoe' en 'cafébazin' opvangen. Ik probeer hem af te leiden en vraag meteen naar wat meer informatie over zijn schone kunsten en hoe alles begon.

Vincent werd geboren in Zundert in het jaar 1853. Het gezin Van Gogh telde zes kinderen, waaronder dus ook zijn favoriete broer, den Theo. Deze zou een belangrijke rol in zijn leven leiden tot aan zijn dood. Vincent beleefde een rustige, normale kindertijd. Hij ging naar school en begon als zestienjarige te werken in de kunsthandel 'Goupiel & Cie' waar nonkel, weliswaar ook Vincent genaamd, een partner van was. Daar vergaarde hij zijn kennis van Beeldende kunsten. (Al zou het wel duren tot zijn 27ste vooraleer hij daadwerkelijk met schilderen begon.) Flink werken moet ie daar niet gedaan hebben, want enkele jaren later werd hij aan de deur gezet. Om toch geld in het laatje te kunnen brengen, probeerde hij het als prediker en leraar in een kostschool. Dit werd tevergeefs ook geen groot succes. En na nog wat andere niet-geslaagde pogingen tot het verdienen van geld, ging hij uiteindelijk op het deurtje kloppen bij zijn broer, den Theo. Deze moedigde hem aan om kunstenaar te worden. "Schilder mijn broer, schilder." En zo geschiedde.

Van Gogh trok van hier naar daar en van daar naar ginder. Dat verhuizen had ook een invloed op zijn schildertechnieken. Waardoor we eigenlijk zijn actieve jaren kunnen verdelen in periodes. De Hollandse periode, de Parijse periode en de periode in het Zuiden.

We zullen aanvangen met het begin, de Hollandse periode. Hij liet zich inspireren door de landelijke omgeving waar hij toen verbleef, en de plaatselijke boerenbevolking. Eerst maakte hij vooral studies, kopies van voorbeelden en wou hij een techniek eigen maken. Toen het schilderen zijn voornaamste hoofddoel werd, kapte hij met de studies en ging meteen voor het echte grote werk met als doel ze te verkopen.

De aardappeleters, 1885 (olieverf op doek)

Zelfportret, 1887

Hij moet zin hebben gehad in iets nieuws, want hij verliet Nederland en trok naar Parijs. Toevallig woonde daar ook zijn broer, den Theo, en zo had ie meteen een onderdak, in de buurt van Montmartre dan nog wel. Theo werkte in het Parijse filiaal van de kunsthandel 'Goupiel &  Cie' en ondersteunde Vincent al een tijdje financieel, want een leven van een kunstschilder is nu eenmaal niet het leven gedrapeerd in luxe. In Parijs kwam Vincent in contact met het Impressionisme en tijdsgenoten (uiteraard, want een tijdsballon als wij hadden ze toen nog niet) Gaugain, Pissaro, Toulouse (zal via hem dus van ons te weten zijn gekomen, de snoodaard) en Seurat oa. "Puntjes," riep Vincent "vanaf nu schilder ik in puntjes." En zo liet hij zich in Parijs een nieuwe techniek bevallen, het Pointillisme. Alles werd ook wat lichter van kleur en zijn interesse ging uit naar portretten. Zijn eerste aanschaffing was een spiegel en zijn liefste model werd zichzelve. "Om te oefenen," voegde hij er zelf nog vlug bij dat laatste bij.

Uitgeput van al dat schilderen, puntjes/streepjes zetten en die drukte van het stadsleven, vertrok hij naar het zuiden, het heerlijke Provence. De geur van lavendel, de warmte van de zon ... heerlijk zei hij bij zichzelve. Maar alleen is ook maar alleen, dus Paul Gaugain die mocht gewoon mee.

Van Gogh die nu tot een volwaardig kunstschilder was gegroeid met een eigen stijl, werd nog steeds financieel en mentaal ondersteund door den Theo. En omdat hij even hard overtuigd was van Vincent's kunnen liet hij de schilderijen naar hem toesturen. "Vincent, dit, mijn broer, is een grote bijdrage tot de moderne kunst, vriend." 

Ondertussen groeide de vriendschap tussen Van Gogh en Gaugain. Ze schilderden samen, ze discussiërden samen, ze grapten en grolden samen, ... in het gele huis in Arles. Maar spanningen waren niet ver af. En hun vriendschap zwakte af, mede door de waanzinsaanvallen die sporadisch optraden. In één van deze aanvallen in een hoogoplopende ruzie bedreigde Vincent Paul met een scheermes, (Tot op heden zijn de details niet duidelijk van dit gebeuren. Al veel verschillende verhalen gelezen. Maar ik houd het op het meest bekende verhaal.) maar sneed zijn eigen oor af. Uit angst voor zijn eigen verwarde aanvallen liet hij zich vrijwillig opnemen in een psychiatrische instelling om zo zijn leven terug op de juiste rails te brengen. Hier verbleef hij ongeveer een jaar en richtte zijn atelier in zijn kamer op, waar hij een 150tal van zijn werken schilderde. Deze stuurde hij op naar den Theo, die hem beloofde ze te verkopen. 

Na zijn opname ging hij terug naar Parijs en bezocht zijn broer. Daar ontdekte hij dat al zijn schilderijen nog op de zolder stonden. Dit was een teleurstelling teveel voor Vincent. Niet veel later liep hij een korenveld in en schoot zichzelf in de borst. Hij strompelde terug naar zijn kamer en overleed twee dagen later aan zijn verwondingen in het bijzijn van zijn broer. Vincent Van Gogh stierf op 29 juli 1890. 

In die tien jaar van zijn schilderkunst, schilderde hij ongeveer 900 werken op doek en 1000 op papier. Hij liet ook een heel pak aan brieven na (de meeste gericht aan zijn broer). 

Anderhalf jaar na de dood van Vincent, stierf ook zijn broer. Theo's vrouw moest zien rond te komen en vestigde zich terug in Nederland waar ze begon aan de verkoop van haar schoonbroer's werken. Jammer genoeg heeft Van Gogh nooit de vruchten mogen plukken van zijn eigen werk ... 

Korenveld met kraaien (één van zijn laatste werken)

Tot een volgende vlucht, 

uw kunsttrawant,

Ine