Jeff Buckley

Waar kan ik het nu beter over hebben in de eerste blog dan over mijn grote muzikale held: Jeff Buckley. Een man met een gouden stem, een stem die me met verstomming doet slaan. Een man die veel te vroeg heen is moeten gaan. Maar zijn muziek zal altijd in mijn oortjes blijven weerklinken. De eerste keer dat ik hem bewust hoorde op de radio moest ik toch even slikken. Hij zong van ‘hallelujah’. Zo fragiel. Zo prachtig. Ik was verwonderd. Bewonderd. Sindsdien heeft zijn stem mij niet meer losgelaten.

Het album ‘Grace’, het enige echte album van Buckley, is een meesterwerk. Subjectief? Niet echt helemaal. In sommige lijsten komt deze plaat toch wel hoog te staan. En Jeff Buckley kan als voorbeeld beschouwd worden voor velen in het muzikantenwereldje. En ja, toegevend, toch wel ook een beetje subjectief zo. Eén van de betere albums in mijn collectie. Ik kan het alleen maar aanraden. Glaasje wijn, zeteltje in, plaatje opleggen en genieten maar. En wie weet ben je er binnenkort ook helemaal weg van.

‘Grace’ bevat tien meesterwerkjes waarbij ik telkens toch weer die koude rillingen, kippevel, traantjes van krijg. Hemelse muziek waarbij het ene al wat rustiger, het ander eerder experimenteler weerklinkt. Een plaat die ik zal blijven koesteren. De perfectie nabij. Adembenemend. Intens. Jeff Buckley slaagt er telkens in om met zijn buitengewone stem de gevoelens nog extra uit te drukken. Zo warm en lieflijk in ‘Lilac wine’, zo broos en zacht in ‘Hallelujah’, zo koud, wanhopig en gekweld in ‘So real’.

'He's the tear that hangs inside my soul forever.'