Jaren keek ik ernaar uit. Jaren. Zo graag wou ik Andrew Bird en zijn viool eens live aan het werk zien. 8 maart was het eindelijk zo ver. In Cirque Royal. Zijn nieuwe album was net uitgekomen dus ik vreesde al lichtjes dat dat de nummertjes zouden zijn die hij zou spelen. En gelijk had ik. Het hele album liet hij ons horen. Ook al kende ik daar maar één nummertje van, genoten heb ik. Wat die man allemaal uit zijn viool toveren kan. Prachtig vind ik dat. Al denk ik wel dat het publiek een ietsje gevarieerdere set had verwacht. We werden gelukkig achteraf ook nog even verwend met een paar herkenbare nummers. En vooral het laatste nummer deed mijn muzikaal hartje deugd. Effigy.
Het voorprogramma mocht Bird's drummer invullen. Martin 'Dosh' bracht met behulp van elektronische apparaten samples van klavier, drums, xylofoon, cymbalen hier en daar, en vormde zo een creatief luisterspel. Al werd deze ook wel ontsierd door het geroezemoes van het publiek die duidelijk niet meteen mee waren met de tonen van de multi-instrumentalist. Het kon mij nu ook niet altijd even blijven boeien, maar uit principe van beleefdheid is het toch maar gewoon netjes dat die man ook zijn ding kan doen in alle stilte. Na die set was het tijd voor de hoofdvogel van de avond, Andrew Bird. Mijn geliefde vioolvirtuoos.
Toch nog even vermelden dat ik het jammer vond dat ie zijn waistcoat niet aangetrokken had. Maar goed dat is bijzaak. Het gaat namelijk om de muziek, niet waar? En die mocht er zekers wezen. De nieuwe en nog onbekende plaat boeide me live goed genoeg. ★ ★ ★ ★ ☆
Niet veel later, 19 maart, trok ik naar de AB voor mijn favoriete vrouw in muziekland, Laura Marling. Een wondermooie stem, prachtige poetische teksten, folky tonen en Ine is verkocht.
Marling is nog steeds dat bedeesde meisje als twee jaar geleden in de Botanique, nog steeds die wat afwezige blik starend naar een punt in de verte en het publiek negerend, nog steeds die wat onwennige podiumpresence, al geeft ze zich ten volle voor haar muziek. Het concert was een afwisseling van intimiteit en iet wat uptempo nummers, een gevarieerde perfecte afwisseling van nummers uit haar drie albums. Setlist: I Was Just A Card / The Muse / Don't Ask Me Why / Salinas / Blackberry Stone / Ghosts / Alas, I Cannot Swim / Dance, Dance, Dance (Neil Young cover) / My Manic And I / Once Is Enough To Break You / Goodbye England (Covered In Snow) /Alpha Swallows / My Friends / Sophia / Rambling Man. Mijn twee lievelingsnummertjes niet gespeeld, as usual, Night after night en Hope in the air. Maar ik klaag niet, ik vond het geweldig. Mijn lichaam muzikaal compleet bevredigd. En zo moet dat.
Maar eens terug naar den beginne. Het voorprogramma. Pete Roe (Marling's pianist en gitarist). Eerlijk toegegeven was het een beetje een teleurstelling. Een eentonige monotone akoestische set op zijn eentje. Variatie mocht er best wat inzitten. Gelukkig (en ik vind het erg om zeggen) was het op tijd gedaan of ik verzeilde in het land der slaperigheid.
Na een kleine pauze kwam Marling het podium opgewandeld met een vijfkoppige band. Met een fijne weelde aan instrumenten. Banjoooo, cello, piano, blazersoort, percussie, mandoline, ...
 |
| Foto: © Yvo Zels |
Een folky fris melancholisch sober briesje doorheen het zonnige lenteweertje. Een perfect concert om het nieuwe seizoen te onthullen en het vorige tot weerziens te groeten. ★ ★ ★ ★ ☆
En genoeg is nooit genoeg zo blijkt want donderdag 22 maart trok ik al terug richting AB. Ik had kaarten gewonnen voor The Me in You en Mad About Mountains. Ik moet wel meedelen dat ik van beide niet zo veel kende (om zelfs heel specifiek te zijn; kende maar één nummer en de rest had ik eens vluchtig beluisterd daags voordien), maar had dan ook niet gedacht dat ik winnen zou (aangezien ik dat nooit doe welteverstaan). En meteen werd ook wel duidelijk dat ik de kaarten won aangezien er niet veel volk stond en me logischerwijze duidelijk werd dat de belangstelling voor deze nog iet wat onbekende Belgische bands klein is. Zeer klein. Na mijn vluchtige luisterbeurt naar beide platen thuis kwam ik tot de conclusie dat Mad About Mountains net ietsje meer voorkeur wegdroeg, terwijl live achteraf duidelijk met toch wel wat voorsprong The Me in You de pluimen kreeg. Heb zelf meteen een favoriet nummertje kunnen kiezen, namelijk All Day Long. Checken dat nummer. Als je wil. Het was de moeit, al waren het beide nu niet echt topconcerten. ★ ★ ☆ ☆ ☆ en ★ ★ ★ ☆ ☆
Geen opmerkingen:
Een reactie posten