Is het niet belachelijk dat je met je eigen blogposts moet lachen? Daarnet toen ik nog eens de categorie 'brieven' na las, kon ik mijn smile niet bedwingen bij een tekstje of twee.
Vreemd. Telkens ik een lege wagon binnen stap, weet ik begod niet waar mij neer te zetten. En kijk ik van links naar rechts en van rechts en links. Toen ik bij de volgende stations de mensen in de gaten hield, verbaasde me het dat de meesten (om niet te zeggen bijna allemaal) doelbewust en onverwijld op een plaats afgaan. Ik ga dat eens moeten investigeren.
Ik moet misschien eens aan sport ofzo doen? ... Hmm ... Neen toch niet.
Laasts gefloten nummer vraagt u zich af? Wel, dat was Beautiful girl van Inxs. (Op die andere dienst waar ik momenteel effe inspring op het werk durf ik trouwens niet te fluiten. Al weet ik niet hoe dat komt.)
Wat ik nu gisterenavond ontdekte is dat Mark Knopfler in de docu 'Mark Knopfler: A Life in Songs' de verkeerde openingszin zong bij Brothers in arms. 'These mist coloured mountaiiiins are a home now for meee'. Aha! Mark toch! In een recente zingbeurt, maar ook in een live fragment van indertijd. Waardoor ik nu in feite wel twijfel of hij het al die tijd fout zong, of ik. 'These mist covered mountains ...'
Uit mijn op eigen-houtje-onderzoek (lees: het terugspoelen en terugspoelen en terugspoelen herhaaldelijk) blijkt toch dat op de studioplaat hij wel degelijk 'covered' zingt. Geen toegewijde Dire Straits fan, die Knopfler!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten