Concertmeisje

Het is nu bijna twee weken geleden en nog steeds heb ik mijn verslagje niet kunnen schrijven. Niet omdat de tijd mij voorbij streeft, maar omdat ik het gewoon niet in woorden gegoten krijg. Nog steeds niet ... Het was niets dan verbijsterende schoonheid. Zo iets kan je niet omzetten in woorden, zo iets moet je voelen, zien en horen. Vooral horen.

Op facebook schreef ik al 'Sigur Ros is even verdwijnen en opgeslorpt worden in een compleet andere (schone) wereld :-) ... *zweeft nog steeds doorheen die magie en feeërieke waas*'. Toch wel de essentie van de avond.

 

Mijn tranen waren zelden afwezig. Al bij het eerste nummer stond het traanvocht te trillen in mijn ogen. Het belemmerende haast mijn zicht. Al was dat zo erg niet, omdat ik enigzins toch niet helemaal in de zaal van Vorst Nationaal aanwezig was. Maar een beetje in een wereld die werd gecreëerd en voorgesteld door kleurrijke klanken en magische melodieën. En daar heb je vooral je oren voor nodig. Mijn hele wezen kreeg het pas heel moeilijk toen het werd doorboord met de schone fragiele klanken van Varud. Daags nadien hoorde ik Jonsi nog steeds Vaaaaaaaruuuuuud als een echo in mijn hoofd weerklinken.

Een avond die je zou moeten inkaderen en aan de muur hangen. Zodat je af en toe weer heel de avond al zinderend van muzikaal genot een beetje herbeleven kan.