Paar weken geleden zei ik nog fier dat ik in het vorig jaar geen enkele dag afwezig was geweest wegens ziekte. Ziedaar karma. (Laat u niet bedotten, dat bestaat dus echt.) Twee weken geleden een plezante snotvalling (sarcasme leest zich niet in print) en deze week buikgriep. En bij deze weet ik ook alweer dat ik niet veel nodig heb om even te ijlen. Een paar pilletjes tegen misselijkheid en ik ben 's nachts al van slag. 'Slaap ik? Ik slaap dus, dit is een droom. Droom ik nu of ben ik wakker? Is het 's nachts? Hoe laat? Kom, slapen. Wat is dees?' En dat is dan nog maar een stuk dat ik me daags nadien kon herinneren van het semi-filosofisch gedachtegesprek met mezelve. Plus drie keer opstaan en vijf minuten nadien vaststellen dat je nog steeds in bed ligt. -- Ik droomde dat ik leidinggevende was in een Engelstalig bedrijf. Tot ik een medewerkster vroeg of die telefonerende man nieuw was die naast die andere zat, waarvan ik de naam niet kende en ik dacht oh nee ik ben zo'n baas, één die zijn medewerkers niet bij naam kent en ik werd wakker omdat de pauze aanbrak. Ik word nooit leidinggevende. Nooit. -- Ook nooit gedacht dat je met een tekst als deze van Kurt Vile "I woke up this morning didn't recognize the man in the mirror then i laughed and said 'oh silly me that's just me' then i proceeded to brush some stranger's teeth but they were my teeth ... but it was a monday no a tuesday no a wednesday a thursday a Friday and then saturday came around " een goed nummer zou kunnen schrijven. Was het allemaal maar zo simpel denk ik dan. -- Ik weiger te geloven dat alles met een reden gebeurt. -- En toen zat ik plost met Dana Winner's versie van Sioen in mijn hoofd. Who would do something like THAT?!
Writing is a haunting melody
Geen opmerkingen:
Een reactie posten