's Nachts, wanneer de nacht zich eigenlijk helemaal meester over mij zou moeten gemaakt hebben, maar daar toch niet in geslaagd blijkt te zijn, verdwijn ik meestal helemaal weg in gedachtespinsels. Dan vraag ik me allerlei dingen af. Dingen die er toe doen. En dingen die er niet toe doen. Volledig onder het deken weggeborgen, behalve mijn hoofd en armen die rustig naast mijn lichaam liggen te rusten. En de smaak van dromen, die zich een weg proberen te banen naar mijn hoofd, op mijn tong. Ik hou van de nachtelijke hemel en stiekem sterren tellen.
Soms vraag ik me af, waarom ik ben wie ik. En denk ik vaak dat ik niet iemand ben, maar iets. Iets verscholen in een lichaam. Vast. Gevangen in een mensenlichaam. Mijn hart duizend jaar oud. Misschien ben ik wel een concept, of een gevoel. Soms klinken mijn gedachten en gevoelens beter in liedjes. Een singersongwriter die schrijft en zingt over eenzaamheid. Je luistert en je voelt je minder eenzaam. Als je stiekem verliefd bent en je ontdekt dat die persoon al gelukkig doorheen de liefde walst. Dat alles doet je glimlachen. Je bent gelukkig, want anderen zijn gelukkig. Dat gevoel bedoel ik. Ik ben toevallig in een lichaam verzeild geraakt. Ik had eigenlijk dat ene gevoel moeten zijn.
"I avoid people who I actually like. I suppose that’s a phobia but also a habit."
"I do think it’s possible to go through life and never fall in love, or find someone who loves you."
"When I am lying in my bed I think about life and I think about death and neither one particularly appeals to me."
"There's more to life than books, you know. But not much more.”
"Don't talk to me about people who are nice, 'cause I've spent my whole life in ruins over people who are nice.”
“I don't mind if you forget me. Having learned my lesson, I never left an impression on anyone.”
En hij is ook 40% van papier maché zegt hij. Dus misschien ... is Morrissey wel hetzelfde gevoel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten