Gisteren na lange tijd nog eens een concertje gedaan. En het was weer naar alle gewoonte serieus de moeit - het ontbreekt mij steeds aan het kritisch analyseren van een concert, oftewel ben ik tot nu toe steeds gezegend geweest met puike artiestenprestaties, oftewel ben ik gewoon snel tevredengesteld. Het zal de combinatie zijn.
'En naar welk concert ga je?' vroegen zij.'Radical Face' zei ze met enthousiasme.'Ken ik niet' kreeg ze dan als ongeïnteresseerd wederwoord.(Wat dan een jammerlijke zaak voor hen is. Per slot van rekening ben ik niet degene die iets mist. Maar dat zei ik er dan natuurlijk weer niet bij.)
Bij meeste concerten worden we getrakteerd op een voorprogramma. Deze keer was dat niet anders. De mannen van Radical Face hadden een singersongwriterknaap meegebracht, Benjamin Francis Leftwich. Een jongeman die zijn zachtmoedige liedjes op geconcentreerde manier ten horen brengt. Ik wist van toeten of blazen toen hij zijn set begon, maar na twee liedjes speelde hij 'pictures' en kreeg ik door dat hij de man was die ik diezelfde middag nog getipt had als muzikale tip van de dag. Toevallig - en in zekere zin ook wel wat genant. Maar goed om het kort, bondig en to the point te houden, in alle eerlijkheid kan hij mij eerder boeien op de plaat. Al had ie wel een mooie gitaar.
Radical Face, drie mannen in bezit van humor en muzikaal plezier. Waar zouden wij nog meer voor moeten wensen. Ik had alvorens weer wat voor mezelve uitgemaakt wat ik ze absoluut horen spelen wou. En ... en ze hebben zomaar even die drie liedjes gespeeld. Niet zo moeilijk in feite, aangezien het repertoire immers nog niet zo groot is. Maar niettemin toch een schoon voorbeeld voor artiesten die daar meestal hun voeten aanvegen en zomaar altijd even mijn favoriet nummer vergeten te spelen. Maar ik ben niet bitter. Neen. Want het vreugde van gisteren zit namelijk nog in mijn lijf.
Dat we geen vrolijke teksten mogen verwachten bleek al snel duidelijk en ie wou er dan bij elk nummer ook nog eens extra op wijzen. Zo zong ie over een jongen die zijn tweeling broer zag sterven, over een man die zijn ex in elkaar slaan wil en ook meteen doet, of over een familieportret met gebrek aan rozegeur en maneschijn ... kortom blijdschap alom, u hoort het al. Niettemin weten ze deze donkerheid te vergezellen van een prachtige melodielijn, en hier en daar een gevoelige snaar. Wat u ook letterlijk opnemen kan. Maar geen nood, tijdens zo'n akkefietje met een gesprongen snaar weten ze je immers nog te entertainen, niet zo zeer met melodieën zo schoon als u, mijn lezer, maar met drummerstalent. De man bespeelde een jojo al zo goed als zijn stokken op de drum.
Maar wat me het meeste aantrok -wat u niet verbazen zal - is de stem. U zou hem waarschijnlijk niet associëren met die stem, een brede, gebaarde man, maar wat een timide, zachtaardige stem zeg. Goh, het enige wat ik kan zeggen is dat het fijn was en dat u zeker eens hun album 'The family tree' opzoeken moet. Doen!
Mijn favoriet vraagt u zich af?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten