Vanmorgen toen ik van het station naar het werk wandelde -met toch wel een zekere doorzet stap- vroeg ik me plots af waarom onze linkerarm met ons rechterbeen samengaat en onze rechterarm met ons linkerbeen. Tijdens het wandelen. De beweging, bedoel ik dan.
Hoe sommige bands aan hun groepsnamen komen. Ik probeer me die situatie dan even voor te stellen. Eddie Vedder tijdens een in een zeer diepe concentratie gedoken denkbeurt: 'Ik zie confituur, ik zie parels ... mannen ik voel een combinatie aankomen'.
Hoe zijn ze te werk gegaan met vertalingen. En dan echt in den beginne. Wezen zij dan naar een stoel en zeiden zij (Zij refereert hier dan naar de vertegenwoordigers van elke taal. Ja, in mijn verbeelding zaten die allemaal eens op nen schonen herfstavond (kon ook een lenteavond zijn, of een doordeweekse avond midden januari, maakt echt niet uit) bij elkander met zeer ernstige blik.) dan ieder op hun beurt 'stoel' in hun betreffende taal? Zat daar dan een persoon met typmachien ijverig er op los te typen als basis voor dé woordenboek?
Is er nog iemand die zo veel nadenkt over al die dingen? Soms voel ik mij daar zo alleen in en kan ik dit met niemand delen. Zou fijn zijn met iemand over die dingen te kunnen mijmeren ... er gewoon op los te zitten fantaseren of van de ene gedachte naar de andere over te schakelen ... Soms denk ik zo veel ... denk ik ...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten