Ik moet mij dringend eens verdiepen in de Wes Anderson collectie. Volgens mij zou ik er enorm weg van zijn. Vraag me nu niet waarom, maar ik voel het. In mijn teen. En momenteel nog meer, nu ie gekneusd is. Jep. Lomp zijn doet wel degelijk zeer. En zeker in combinatie met een onelegante manier van trapdalen. Zo dus. Niet aan te raden ... Ik wist dat het ging blijven hangen. Ergens in mijn achterhoofd. En wel degelijk. Ik had gelijk. Edoch maar een ietsiepietsie van gezien. Wegens het subtiel sluiten van mijn ogen en neerdalen in mijn popcornbakje. Maar dat deed daarom niet meer deugd. Nee de irritante creepy sound van de enorme spinnenbeesten had nog een groters fobie effect als je ze niet zag maar enkel hoorde. Brr. Zo dus een vijftal minuten van de The Hobbit gemist. Bewust. Anyways toch paar keer van abnormaal grootse insecten gedroomd deze week. Vannacht zat er een krekelding of keverding (twee soorten die ik nooit uit elkaar weet te houden, en waarom zou ik anyways, alleen een lievenheersbeest kan mij aanzetten tot het 'ooooh, mo ziet' gebruik) van jewelste op mijn raam. Hij nam de hele ruit in beslag. En bleef zitten ... Movie awards kunnen mij per definitie niet veel schelen. Maar movie awards betekenen wel enorm veel foto's van men in suits die op mijn tumblr dashboard passeren. Waardoor ik geneigd ben te rebloggen en zo het gevaar op te lopen binnen de kortste keren mijn Picture the clouds blog te bombarderen met schonemansfiguren. I am never getting my head around me and British men wearing suits. Tom Hiddleston, Luke Evans, Micheal Fassbender, Benedict Cumberbatch,...yum ... Je kan alleen dromen van mensen die je ooit hebt ontmoet. Dat zeggen ze alleszins toch. Vergeet het. De dees droomt vaak van onbekenden. Mysterieus. Wie zijn ze? Waar komen ze vandaan? En wat drijft hen in mijn dromen? Ze hebben een persoonlijkheid, een gestalte, een gezicht. Never ever een naam. Of ze willen ze me gewoon niet zeggen. Kan ook. Ooit heb ik eens gelezen dat een negentig procent zijn dromen al helemaal vergeten is binnen het kwartier na het ontwaken. Shocking. Blijkbaar is het geheel uitzonderlijk details, stemmen, gesprekken, plaatsen, kleuren, geuren, en geluiden te herinneren. Waardoor ik mij afvraag of ik wel degelijk droom en dat dan niet eerder mijn echte leven is. Andersom dus ... Het was absoluut mijn week niet. Ik ben absoluut niet blij dat het weekend alweer tot zijn einde is gekomen. Maar het is wel mooi meegenomen dat de week er op zit. Op naar een betere. Hopelijk. Alvast bedankt ... Onlangs had ik een poll aangemaakt. Om een leuke naam te kiezen voor mijn ontwerpjes en dergelijke. Wel bij deze zit het erop. Fox you! it is ...
Writing is a haunting melody
Geen opmerkingen:
Een reactie posten