Gelukkig heb ik het schrijven nog ...

In zeer slow motion versie ben ik aan het schrijven aan een 'roman'. Eigenlijk zelfs twee. Eentje fictie en eentje een beetje aan de autobiografische kant. Aan de laatste ben ik gestopt, maar ik begin te twijfelen. Zo te zien, is er nog schrijfstof enough. Die laatste is niet bedoeld als leesvoer voor derden (en zelfs voor geen tweeden). Het dient puur om dingen van mij af te schrijven. Ine en het pad der liefde. Ha! Indeed een kort verhaal. Oftewel is dat pad nu eenmaal kort oftewel ben ik de verkeerde weg ingeslagen oftewel was mijn trein afgeschaft (dat laatste is het meest geloofwaardige, believe me). Neen liefde is niets voor mij zo blijkt.

Het is nu niet de bedoeling dat ik hier mijn verhaal post, zodat een geniepige lezer er met mijn verhaal vandoor kan gaan. Neen uiteraard niet. Maar kan je wel al wat verklappen. Een klein stukje van mijn beetje autobiografisch verhaal. Ik maak gebruik van passende zinnetjes uit liedjesteksten (goeie songs!).

Het voorblad van mijn roman begint als volgt:
Broken hearts are a fickle thing and complicated too
I thought I believed in love but I've never seen it through
I saw my world cave in, felt like giving up
but I'll be laughing
again
(Noah and the Whale ‘My broken heart’)

En nu een klein stukje van het geschreven verhaal zelve:
... Ze verbood haar zelve te laten merken hoe blij ze wel niet was dat hij terug was. Hij zou haar vertouwen terug moeten winnen. Ja, daar stond ze op. Hij moet niet denken dat hij zomaar kan verdwijnen en verschijnen wanneer hij zelf wilt. Hij moet merken dat hij haar pijn heeft gedaan en dat dat niet zomaar kan. Niemand doet zoiets. En zij zou het zekers niet meer laten gebeuren – dit zou ze later voor een zoveelste keer nog eens zelfzeker tegen zichzelf zeggen – nooit meer. ...
Ze vroeg zich af of het wel een goed idee was. Was het niet beter het contact voorgoed af te zweren? Misschien moest ze hem maar beter recht uit zeggen dat ze dit niet meer wil. Dan wel dan niet dan wel dan niet dan wel dan niet ... Het werd haar een beetje teveel. Maar als ze een poging ondernam hem duidelijk te maken dat ze heeft afgezien, dat zijn verdwijnen weer een beetje meer van haar vertrouwen in de mensheid heeft doen afnemen, dat ze er echt kapot van was, kreeg ze een sorry en vergaf ze het hem. Zo gemakkelijk ging het. Diep in haar hart wou ze niet zomaar zeggen ‘het is okee, geeft niet’. Maar diep in haar hart wou ze hem ook niet uit haar leven bannen. Dilemma. Een heel groot dilemma. Want ze kon nu al met zekerheid zeggen dat het niet ging aflopen zoals ze wensen zou. Ze wist dat hij de controle in handen had en zij enkel maar toekijken kan. En dat zou niet veranderen, nu niet en ook de volgende keer niet. En als ze hem over dit alles zou vertellen zou hij haar weer paar dagen niet aanspreken. En zou zij weer degene zijn die zich komt excuseren en alles weer goed wil maken. En dan zou zij de gemene zijn. Dat wou ze niet. Dat was ze niet. En dat zou hij haar ook niet mogen zeggen. Daar heeft hij geen recht toe. Ze twijfelde vaak aan zijn sorries. “But it’s too late to say you’re sorry. – How would I know, why should I care? – Please don’t bother trying to find her. She’s not there…” ...

Maar mijn fictie verhaal blijft nog even top secret *knipoogt*
Hoewel een klein stukje dan:
... Soms snak ik weer naar die eerste verliefdheid. Het voelen geliefd te zijn, gewild te zijn, iemand omhelzen en nooit meer willen loslaten. Maar die verliefdheid veranderde snel in liefde zoals dat heet, het werd een gewoonte, hij hield van mij en ik hield van hem. Maar ook die liefde vervaagde gauw en we werden eerder huisgenoten die toevallig hetzelfde bed deelden.
Nu stond ik hier bij onze auto in de kou, zonder muts en zonder sjaal. ...

Ik moet maar eens terug beginnen schrijven. Het verzet gedachten. En dat is goed. En dat is al eens nodig.