Ine's kijk op het wielrennen

(Waarschuwing: als je wielrennen 100% serieus wil geanalyseerd zien worden ben je waarschijnlijk niet op de juiste blog beland. Mijn excuses. Ik ben van vrouwelijke makelij en het is dus in feite moeilijk om tussendoor dan ook niet enigzins op te merken dat deze mannen vaak schoonbruingespierd in aansluitende lycrapakskes op schoon gedesignde fietsen zitten. Inderdaad.)

Waar blijft Gilip Philbert nu met zijn winnaarscapaciteiten? Ik weet nog dat ik vorig jaar zei van dat kan niet dat die dat volgend jaar nog eens over doet zoals de meesten al probeerden te beweren. Die man moet toch eens moe worden. En terwijl iedereen Gilbert den hemel in zat te prijzen, zaten ze over Boonen te zeggen dat het niet meer goed zou komen met die jongeman. 'Oeioei het is gedaan met den Boonen tijd.' Terwijl ik net zei dat Tommeke er volgend jaar terug ging staan met al die pech dat jaar. Ge zult zien. En u ziet. En nu is het Boonen terug den hemel inprijzen en van oeioeike voor Gilbert. Wat een hypocrieten toch sommige Belgische 'fans'. Anyways mogen we Gilbert nog verwachten in de waalse klassiekers? Om het met de woorden van Jurgen Roelandts te zeggen 'Gilbert is ook gene gewone smurf hè', dus ik denk persoonlijk misschien van wel. Een leuke clash tussen Gilbert en de spanjaarden Valverde en Rodriguez (of op zijn Hollands gezegd 'Roderiekes')? Eén ding staat vast dat Boonen nu maar effe thuis blijft. Eén à twee grote overwinningen is genoeg, maar men moet nu ook niet gaan overdrijven hè. Die tweehonderd ander man met fiets hadden ook wel misschien eens willen winnen hè Tom. Nu stonden ze allen der voor spek en boonen bij. (Ha wat een woordspeling toch Ine, waar haalt ze het toch *onnozele knipoog*)

In verband met die solovlucht in Roubaix. Toen die wielerpiste in beeld kwam. Om de saaiheid van die solovlucht voor de kijker wat te compenseren met entertaiment. Hoe grappig moet dat niet zijn als ze daar dus dat rondje moeten rijden maar dat er daar dan ook nog op dat gras een goal staat. En dus om volledig te kunnen winnen moeten ze eerst een goal maken. Ach mij bezorgde dat even een lachbui met de voorstelling van al die op-een-rij-vormende renners op die ongemakkelijke wielerschoeisels die een goal trachten te maken. Zuchtende met kasseipijn in de bips en benen  En komt de laatste er nog verrassend uit met een prachtige shot richting doel. (Mijn humorniveau is dan wel ook niet te overschatten.) Een extra accessoireken voor de sport. Moet kunnen. Anyways men moet zich met iets amuseren tijdens zo'n demarrageloze koers. (Het was op het moment zondag grappiger dan dat ik het nu neertypen kan. Zeg ik er dan wel nog even bij.)

Voor de interactieve lezers onde ons: Gisgisgis de Movistarman.

En het regent alweder sleutelbeenbreuken en andere fracturen dit jaar. Der Fabian, David Millar, een fransman, Carlos Barredo, een Colombiaan, Leukemans ... noem maar op. Maar niet alleen de wielrenners moeten er aan geloven, verzorgers, fotografen, toeschouwers, de hele reutemeteut is niet meer veilig. Best dat we allemaal een MyKnoaky in onzen helm steken. 

Op deze manier is het gewoon vragen om mijn aandacht meneer Jacopo Guarnieri!

Het begon in feite allemaal in het jaar van mijn achtste verjaardag of toch zo ongeveer. In die tijd was televisie kijken nog een onwaarschijnlijk spannende en leuke bezigheid. Het maakte niet uit wat het was. Voor een kind is televisie televisie. Zo dus keek ik toen nog in feite al eens ongeinteresseerd mee en niet fanatiek. En dat waren de jaren van Mapei, dus ook meteen de enige renners die ik kende, om nog concreter te zijn enkel Tom Steels en Johan Museeuw (die Italianen hadden toen nog te moeilijke namen). Ja Tom Steels was mijn grote favoriet, ja. Maar met allerlei vragen aan de broer kreeg ik toch een eigen kijk op het wielrennen en ging het van zijn Mapei favorieten naar mijn eigen favorieten. En toen werd ik plots veertien jaar en het wielrennen interessant. Ik ken te veel renners, ik ken te veel ploegen, ik heb te veel ritten gezien ... waardoor ik nu tien jaar later nog steeds besmet ben met dat virus en af en toe zelf kan zeggen waar is den tijd van die *vul hier naam in* of die andere renner *vul hier andere naam in* waardoor ik denk dju toch wat word ik oud of dju toch al zo lang al dat ik die wielrenners volg of dju toch lijkt me wel een verslaving. Geen zus die het begrijpt. 'Naar het wielrennen aan het zien, pff mij interesseert dat zo toch niet.' 'Die renners zijn toch allemaal lelijkaards?' 'Is toch altijd zelfde, mannen op een fiets?' Alsof een vrouw enkel het wielrennen volgt voor de coureurs zelve. Tssss. Ahum. Anywaysss ik moet nu ook wel eerlijkheidshalve toegeven dat  er misschien af en toe toch wel eens sinds dat veertiende levensjaar ergens een bespeuring kan gebeuren van een gevoel dat uiterlijk misschien hier en daar toch eens in het spel kan wezen. Ik ben ook maar een vrouw hè. Maar goed dat geheel terzijde zijn er toch wel al reeds favorieten (te beginnen met Steels en Museeuw, om dan de boeg om te gooien naar de Italianen (ik zat in mijn -ini's periode klaarblijkelijk) Bettini, Paolini, Ballerini, (volgens de broer ook Cipolini (maar dat weiger ik absoluut te geloven! Beikes!), nadien de Us Postallekes (Zabriskie, VandeVelde, Chechu Rubiera, Hincapie, Armstrong zelve, Beltran, Noval, Pena,...) en dan kwamen we aan de Spanjaarden ola (het is in feite allemaal begonnen eigenlijk met Mancebo die in die tijdrit daar de berg opkwam en Flecha die bij zijn overwinning een pijl afschoot richting hemel en Lastras die dan tweede werd. Ahzo. Om het kort te houden dan toch) nadien kwamen daar al eens met vrouwelijke kijk nog eens hier en daar een renner bij) in de loop der jaren gepasseerd om nu toch wel te kunnen zeggen dat we nu aan een constante fanschap zitten voor Movistar en Garmin. Ziezo de geschiedenis. Beknopt.     

Leuk vind ik toch die renners die tegen een andere renner aanrijden en dan van hun oren maken tegen die onschuldige jongeman die er roerloos bij zit op zijn bips. Of die Italianen die even een discussie blijken aan te gaan met mederenners. Even zo blijkt. Tot je ze na de streep nog van gestures ziet maken à la italiano.

 

Wielrennen is: af en toe een verbrande pannenkoek op uw kop.

Anyways naar mijn mening gebeuren de leukste vernoemenswaardige dingen toch in een grote ronde. Dus ciao bellos/bellas. We zien mekander weer in de giro voor een vers en totally op zijn ine's gemaakt verslag.