Vrijdagavond stond Gabriel Rios (yummie) zowaar in onze CC op te treden. Alleen met zijn gitaar. Zeer intiem concertje dus. Jammer van dat publiek.
Hij had een support act meegebracht. Sherman. Ik kende de artiest van naam, maar de muziek was totaal nieuw voor me, op één nummer na, dat ik al eens door de boxen van mijn radio had horen weerklinken. Ook een jongeman met gitaar. En een mooie zuivere stem. De nummers leken misschien op het eerste gehoor allemaal hetzelfde voor iemand die niet op teksten let. Maar dat gevoel heb je meestal wel snel als er niet veel afwisseling is van instrumentatie. Ik vond het best mooi. Thuis even zijn nummers nog eens gecheckt. En op plaat klinkt het wel anders. Ik geef voorkeur aan zijn solo concertjes in CC's, moest u het zich bij deze afvragen.
En toen kwam Gabriel Rios. Warm kreeg ik het er wel van. nee, is niet waar. Of toch. Ha. Wie zal het zeggen. Anyways de man is niet alleen aardig om zien, ook om horen. Hij bracht voornamelijk nieuw werk. Op zich vond ik dat niet erg. Want het klonk akoestisch zeer goed. Maar misschien had ik hier en daar wel meer van zijn latin sound willen herkennen. Tu no me quieres en Broad daylight waren de enige nummers uit zijn vorige albums. Hij moet meer interactie hebben verwacht (aan mij heeft het niet gelegen, de dees deed goed mee) bij Broad daylight, want stopte soms om het publiek te horen zingen. Dat was niet het geval. En ik durfde nu ook niet te luid mijn gang gaan. Vond ik wel jammer. En hij waarschijnlijk ook.
(Kleine jaloersiteit aan dat meisje die de bloemen bij het einde op het podium bracht en drie kussen kreeg. In het vervolg neem ik ook een boeket mee. Niemand die meteen door heeft dat ik niet bevoegd ben en daar niet in het cultuurcentrum werk. Hoop ik.)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten