Ik moet eens een balpen of potlood in mijn handtas steken. Dringend. Elke dag herinner ik me er wel aan. Maar veel te laat. Zoals gewoonlijk. Als ik al onderweg ben, dus. En er weer inspiratie komt opduiken. En dan denk ik, 'Ine onthou het!' 'Onthou het!' Maar dan onthou ik meestal gewoon dat ik dingen moest onthouden. En die dingen op zich dan weer niet.
Mijn boeken staan even on hold. Een dipje. Ik vraag me af als niemand mijn blog leest, wat zouden ze dan mijn boeken lezen? Maak dan reclame? Hoor ik u denken. Ja, maar hoe dan? En is dat dan wel de moeite? Is mijn schrijven het wel waard? Twijfelaar. Dat ben ik. En onzeker.
Dit nummer doet me iets. Je ne sais pas quoi. Maar het ontketent traanvocht in mijn ogen. Zeer spontaan en wel meteen. En toch voel ik ook wel een vlaag van gelukzaligheid over me heen vloeien. Curieus.
Het heeft wel iets. Zo een Mr Rochester. "I am to take mademoiselle to the moon, and there I shall seek a cave in one of the white valleys among the volcano-tops, and mademoiselle shall live with me there, and only me." Het inspireerde me dan ook tot deze mixtape 'la douleur exquise'. Ja, romantische ziel ben ik ook wel.
blijf gewoon schrijven en denk nooit aan lezers. nooit. ik begrijp dat je hoopt op lezers, want op een manier wil je toch een verbinding tot stand brengen, of iets dergelijks — er zijn echter maar weinig lezers die dat werkelijk kunnen, en willen, en als je nu stopt bereik je deze lezers nooit.
BeantwoordenVerwijderendus, stop niet. nu niet, nooit niet. het gaat niet om de lezers; het gaat om de woorden.
(Dario Marianelli is een genie. ik vond deze verfilming van Jane Eyre niet zo goed, maar de muziek is inderdaad prachtig.)