Okee. Okee. Ik geef het toe. Stiekem wil ik inderdaad misschien wel van Damien Rice houden. Samen in een huisje wonen ergens in Ierland. Aan een klif met wonderbaarlijk uitzicht (én een door hem voorziene veilige omheining). Waar je elke morgen wakker wordt door het water die tegen de rotsen galmt en slaat. En de schapen blaten om je heen. Zoals hij de liefde en al wat daar bij hoort, pijn en geluk, beschrijft, kan u het mij kwalijk nemen? Kan u?
Writing is a haunting melody
Geen opmerkingen:
Een reactie posten