Er is een verhaal over een ingezetene van Alcatraz die elke nacht in de isoleercel doorbracht, waar hij een knoop op de grond liet vallen en hem in het donker probeerde terug te vinden. Op deze manier overbrugde hij iedere nacht de uren tot het licht werd. Ik heb geen knoop. In alle andere opzichten zijn mijn nachten hetzelfde. (p. 49)
Soms komt ze binnen om te klagen dat ze dingen ziet als ze 's avonds haar ogen dichtdoet. Lichtstrepen, zegt ze. Sterren. (p.74)
Wanneer iemand je vraagt wanneer je het gelukkigst was, is het belangrijk niet alleen rekening te houden met de vraag maar ook met degene die hem stelt. Als de vraag wordt gesteld door iemand van wie je houdt, kun je ervan uitgaan dat deze persoon onderdeel hoopt te zijn van de herinnering die hij heeft opgeroepen. Maar je zou, als je het mis had en als je een kil hart had, het meest voor de hand liggende en ontroerendste ding kunnen vergeten en in plaats daarvan kunnen vertellen over een periode waarin je helemaal alleen was, op het platteland, met niemand die iets van je wilde, zelfs geen liefde. Je zou kunnen zeggen dat je toen het gelukkigst was. En als je dit deed, zou het delen van je allerfijnste herinnering de persoon die je het liefst ziet ongelukkig maken. (p. 101)
uit Verbroken beloftes, Jenny Offill
Geen opmerkingen:
Een reactie posten