Weet je wat al een tijdje geleden is? Dit! Weliswaar (snel even de archieven ingedoken) van 10 september 2013 geleden. Meent u dat? Ik meen het. Sorry. Een lijst waar geen einde aan zal komen. Nooit! Durf ik u nu al met volste zekerheid te zeggen.
Bruce Springsteen. Het is met een vreemd gevoel dat ik moet bekennen dat hij de revue hier nog niet is gepasseerd. Foei Ine, foei foei foei. (Zo zou mijn jongste nichtje me er dan toch op wijzen). Dus bij deze wil ik het goedmaken, niet met u, maar met meneer The Boss himself. So mister Boss, if you accept my apologies, I will be at your concert (if only you would come to Belgium again) front row and I will wave and smile (and blush if you looked at me) and you will think how silly that girl and I wouldn't even mind.
The War on drugs met Red eyes. Omdat ie mij in sommige nummers wat aan de jonge Bruce Springsteen doet denken. En dat paste dan wel vervolgens in het rijtje dacht ik zo. Dit nummer ook? Neen, dit is gewoon een top nummer. Daarmee is dan ook gezegd wat gezegd moet worden.
Er zijn weinige artiesten waar ik echt bijna elk nummer van kan meezingen. En het gebeurt misschien te vaak dat ik ze opzet en vollenbak meezing (de geburen vergeven mij het hopelijk). Laura Marling is één van hen. Mijn favoriete vrouw in muziekland.
Het zijn rare streken van tijd. Maar ik wil wel al eens iemand zijn die ik niet ken. Iemand waar ik überhaupt ook zelfs niet van weet of zij effectief in het leven staat. Ze kan verzonnen zijn, ooit of nu hebben bestaan. You is daar een mooi voorbeeldje van. Om het met een quote van Tom Waits (niet dat ie hier iets mee te maken heeft, maar hij zei ooit wel iets passends) te zeggen, I love beautiful melodies telling me sad things (ieder heeft zo zijn vreemde gewoontes hè). En dit is gewoonweg een heel mooi liedje waarvan de 'you' te mogen zijn een hele eer is.
Vinyl begint een gevaarlijk iets te worden. Mark my words. Niet dat ik het erg vind. Maar het moet toch een beetje in het oog gehouden worden. Misschien. Dit weekend kocht ik twee platen. Tweedehands. Dat is ook wel fijn. Wetend dat iemand deze hoogstwaarschijnlijk (daar ga ik dan toch vanuit) al grijs heeft gedraaid. En nu is het mijn beurt, hoera. (Ik kan moeilijk afscheid nemen van dingen, dus ik weet niet of er nog een derdehands van komt.) Rumours van Fleetwood Mac is er eentje van. Een klassieker om mijn collectie aan te vullen. En het klinkt goed!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten