Alweer een poos geleden dat ik nog eens een klein verslagje schreef van een concert. U hoeft niet te denken dat de voorbije maanden muzikaal droog waren, neen. De verslagjes bleken gewoon omwille van wat vergeetachtigheid spoorloos. Maar vandaag is dat weer eens wat anders. Gisteren namelijk naar een lang-naar-uitgekeken concert geweest. Noah and the Whale. (Al had ik ze wel nog op Pukkelpop gezien, maar een festival is geen zaalconcert en vice versa. Een totaal andere ervaring en sfeer. En sommige artiesten zijn nu eenmaal beter in een zaal dan op een wei.) Anywayz it was great! (Maar ik ben dan ook altijd wel snel tevreden van concerten. Maar het was echt wel goed. 'And it was fun fun fuuuun, and there was sun sun suuuun, and there was love love looove in the bodies of the elephants too and in my mind I'm just having a pretty good time with you ...')
Als je me vraagt 'Ine, meiske, welke nummers wil je dat ze absoluut spelen?', dan antwoord ik 'allemaal graag!' Dat hebben ze niet gedaan. Begrijpelijk. Maar toch een indrukwekkende goede lijst moet ik zeggen *straalt nog van contentement*. (Setlist: give a little love, blue skies, tonight's the kind of night, give it all back, love of an orchestra, just me before we met, life is life, jocasta, the line, I have nothing, my door is always open, wild thing, rocks and daggers, shape of my heart, waiting for my chance to come, 5 years time, l.i.f.e g.o.e.s o.n, old joy, the first days of spring)
Alle vijf in pak. Maar gisterenavond was het toch nét dat tikkeltje te stijf in het pak. Very British laten we zeggen. Hun Pukkelpopkostuumeke stond hen beter. Anywayz de kleren maken de muziek niet, uiteraard. Hoewel ik het me toch niet kon laten om de opvallende kousen van de heer zanger Charlie Fink op te merken 'zie zijn kousen, ge moe nekeer zien en den andere zijn kousen ook'. Niet dat de muziek zo saai was, dat ik me met andere zaken probeerde te entertainen, absoluut niet. Ik heb nu eenmaal meer oog voor detail en nutteloze en the-not-to-the-point dingen, dan de dingen die erom doen.
 |
| very British dus zoals ik al zei |
Eén van de mooiste nummers vind ik The first days of spring. Pareltje. Dit speelde ze als laatste bisnummertje. Gelukkiger dan dat moment kan je me niet maken (overdrijver eerste klas). Kippenvel. (Alleen jammer van dat handjesgeklap van het publiek, brak heel de opbouw van het nummer af. Foei.)
Of ze nu rustige nummers spelen, of trieste of vrolijke of up tempo ... De heren van Noah and the Whale kunnen niets verkeerd doen, zo blijkt. Ik ben met een heerlijk en warm gevoel in mijn lichaam naar huis weder gekeerd. Een fijne muzikale avond. Meer moet dat voor mij niet zijn.
En bij deze start ik dan ook meteen een hair appreciation club op.
 |
| schattig bescheiden ventje btw |
Mijn excuses voor alweder een belabberd verslag zonder essentie. Maar u vergeeft mij dat, niet waar?
 |
| look what I've got, look *happy face* |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten