"Als kind was ik de jongste van ons gezin, en in elk gezin is het jongste kind altijd de grappenmaker, omdat een grap de enige manier is waarop het zich in het gesprek van de ouderen kan mengen. Mijn zus was vijf jaar ouder dan ik, mijn broer negen, en mijn ouders waren allebei praters. Dus was ik aan tafel voor niemand interessant. Niemand zat verlegen om mijn stomme kinderverhaaltjes. Ze praatten liever over echt belangrijke dingen die op de middelbare school waren gebeurd, of op de universiteit of kantoor. De enige manier waarop ik me dus in een gesprek kon mengen, was iets grappigs zeggen. Ik denk dat ik het de eerste keer bij toeval heb gedaan, dat ik gewoon toevallig een woorspeling heb gemaakt waar iedereen van stilviel, iets van dien aard. En dat ik zo heb ontdekt dat ik me met een grap in een gesprek van de groten kon mengen."
Zo begint het boek 'Man zonder land' van Kurt Vonnegut. Herkenbaar. Zeer herkenbaar. Meteen verschijnt daar terug het beeld van heel het gezin rond de tafel in mijn hoofd. 'Ja, gij waart vroeger ook altijd mopkes aan het vertellen en rond de tafel aan het lopen tijdens het eten met uw verhalen en onnozelarij,' zei de mama met datzelfde beeld in haar hoofd verschenen. Geen enkele buitenstaander die dit geloven kan waarschijnlijk. Maar het was zo *denkt terug aan het konijn en de worteltaart en PyamaBen* Dat waren nog al eens tijden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten