Dat het zomer is, valt moeilijk te geloven als je een blik achter de gordijnen gunt. Af en toe lijkt het 's morgens wel het best die gewoon toe te laten, want qua seizoensoriëntatie ben ik compleet het noorden kwijt. Maar het is dus wel degelijk juli. En juli betekent festivals en tonnen tonnen tonnen muziek. En die tonnen tonnen tonnen muziek zorgen dan toch ietwat voor een zomerse sfeer. En om die sfeer op te snuiven begon ik met een dagje Couleur Café, om vervolgens weekje later op Beleuvenissen op een terrasje van The Levellers te genieten ... en we zijn bijlange nog niet bij het eind.
Donderdagavond trok ik mijn zuiders temperament aan, want de trein zou mij leiden naar Brussel, meer bepaald de Marollen. Met mijn ticket op zak ging ik richting Vossenplein. Geen vossen te zien, maar wel mannen met zuiderse look. En Ine zou Ine niet zijn moest ze dat zich gewoonweg laten passeren. La Troba Kung-Fu en Manu Chao. Maar mannen zijn mannen en muziek is muziek. En ik ging voor de muziek. Uiteraard. Zei ze dan. Er achteraf nog bij.
Het voorprogramma was me een complete verrassing. Terwijl het nota bene ikzelf wel was die het een maand of twee geleden nog kwam vertellen dat het van hoera was omdat het La Troba Kung-Fu was. Vreemde vergeetachtigheid. Het is me wat. Maar goed, dat doet er nu niet toe. Wat er wel toe doet was de ambiance. En die was groot. Zeer groot.
Ik ken mezelf, in het midden tussen een grote menigte voel ik me niet op mijn gemak. De beste plek is vooraan of wel op kant, vanachter zou ook kunnen, maar dan zie ik niets en kan ik beter thuis naar een live plaat luisteren. En op kant is ook maar op kant, dus vooraan was de missie. Missie geslaagd. Bring it on met die Barcelonezen, Ine is er klaar voor. En ze kwamen. Vingen aan. Deden meteen mijn voeten bewegen. Vervolgens mijn benen. Mijn heupen. Mijn hele lichaam liet zich voeren door de muziek. RUMBAAAAA. Och en af en toe die sexy look van de Muchacho Gypsy deed ook wel wat. Maar focus Ine, focus, het gaat over de muziek remember. Juist ja. Ze hebben mijn favoriet nummertje gespeeld, Volant. Dat ik trachtte mee te zingen in mijn beste Spaans. Maar mijn beste Spaans is ook al niet meer wat het was.
 |
| Dit boek nog es bovenhalen |
Om negen uur was het dan tijd voor de man in kwestie, Manu Chao. Begon er al meteen tien minuten vroeger mee. Hij was in vorm. Hij en zijn nieuwe band, La Ventura, speelden heel de avond de nummers die hem tot dé Manu Chao maakte. Clandestino, Mr Bobby, Welcome to Tijuana, Bongo Bong, Desaparecido, Me Gustas Tu, Mala Vida, ... Met een stuk of vier, vijf bisrondes bleven ze het feestje enthousiast verder bouwen. Van in het begin tot het einde bewoog de massa op het volle plein schoon op het ritme van Manu en band. - Kleine noot: dronkemannen, zatte venten en andere beschonken volk, gelieve in het vervolg wel rekening te houden met de kinderen die zich tussen de massa bevinden. Iedereen wil plezier. - Voor de rest was het een zomers avondje zoals het moest zijn! Zuiderse ritmes, heupgedans, openlucht en een portie ingebeelde zonneschijn.
Meer van dat graag! Maar dan met echte zonneschijn. Zomer laat u zien. En verberg die tranenregen alstublieft.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten