Lieve streptokokken,
Jullie benaming alleen al doet mij geen aangenaam plezier. Ik stel jullie voor als kleine veelvuldig-pootjes-hebbende sliertjes met van die mottige koppen er op. Niet echt iets waar ik gastvrij voor zou willen zijn. Jullie daarentegen trekken zich daar duidelijk niets van aan en banen jullie een weg in mijn lichaam, nestelen zich daar waar jullie het ambetantst kunnen wezen. 'Terecht' hoor ik jullie nu talrijk zeggen? Ik hoop van niet. Want ik maak jullie kapot. Eén voor één zullen jullie de genadeslag voelen. In november sprongen jullie om ter vrolijkst op en neer in mijn longen, bezorgden jullie mij een doofheid aan één kant, nu zijn jullie daar weer, vermoedelijk ook niet echt weg geweest, vertoevend in mijn keel en nieren. Liever vlinders in mijn buik. Ik begrijp het misverstand. Er is inderdaad veel liefde, warmte en genegenheid in mij te bespeuren. Maar helaas voor alles en iedereen, behalve jullie. Dus als ik nu zo vriendelijk zou mogen wezen en jullie erop mag wijzen dat de opendeurdag in mijn lichaam hier stopt, zou dat mij heel veel deugd kunnen doen. Ik heb namelijk het gevoel dat het laatste jaar de zeven plagen op me af zijn gevlogen. En dat is absoluut geen lachertje, mijn beste -valse- kameraden. Misschien komt dat er van als je jaren en jaren niet echt ziek bent geweest. Ik hoop alleszins dat ik nu even gespaard blijf. Zou dat mogen?
Voor altijd de jouwe,
Geen opmerkingen:
Een reactie posten