Can it get any vedder?

Donderdag gaven ze op Canvas de documentaire over Pearl Jam (*headdesks*) naar aanleiding van hun twintig jaar (fuckin' twintig jaar al) bestaan. I like, dus het was van opnemen die handel! 

Gisteren een eerste deeltje bekeken en het had effect. Het had effect begod. Soms heb je van die boosten nodig om te beseffen hoe goed iets wel  is (of het tegenovergestelde, of hoe belangrijk iets is, of noem maar op). Niet dat ik dit echt nodig had om mijn mening over Pearl Jam echt te staven of te verduidelijken. No way. Die is zo duidelijk als maar zijn kan. Maar één ding kwam tot mijn besef. Af en toe slaat de knop 'Ine vraagt zich af' aan en dit keer ging het om mijn favoriete band. Een moeilijke vraag zou je durven zeggen, maar misschien net iets te vroeg, want na een nadenkbeurt van pakweg dertig seconden is de klus geklaard. Als u mij dus vraagt "Ine, jouw favoriete artiest daar is nu eens geen twijfel over, maar wat is jouw favoriete band?", dan zeg ik met groot gemak "wel, dat zal dan toch wel Pearl Jam kunnen wezen". 

Lange tijd mijn desktop achtergrond geweest

Ik heb dan ook niet voor niets tien jaar geleden voor mijn eindwerk van AMC voor het onderwerp Pearl Jam gekozen. Geen musicals, geen Disneysoundtracks, geen boysbands voor mij, maar de real stuff.  Met echte mannen en hun gitaren en met weetjes als 'Eddie Vedder is goed in kaarttruks' en 'Jeff Ament houdt van basket' (ja, inderdaad, toen al ontbrak het mij aan gevoel voor essentie) heb ik daar toen toch een mooi resultaat mee behaald.

Het is eerlijk toegegeven ook niet helemaal enkel puur muzikaal dat deze band mijn volledige fancy moet wegdragen. Laat hen nu ook net dat ietsje extra hebben dat niet alleen mijn muzikale radar volledig tilt slaat, maar ook mijn vrouwelijke radar net ietsje meer van zich laat horen. Ze kunnen mij krijgen!  Maar als ik dan weer denk dat ze de vijftig stilaan bereiken, vind ik het dan weer moeilijk om zo'n dingen te bekennen. Dju toch, mijn zwak voor 'grunge'mannen. Al zou ik waarschijnlijk wel keihard weglopen moesten ze effectief  eens avances willen maken. Maar iedereen heeft wel eens zijn moment van straffe uitspraken, dacht ik zo. 

they did age more than well, alleen de drummer lijkt toch wat veranderd doorheen de jaren ;)

De liefhebberij begon allemaal met 'Alive' en 'Black' (I know someday you'll have a beautiful life, I know you'll be a sun in somebody else's sky, but why, why, why can't it be, can't it be mine.) Aangeraden gekregen en meteen ook met de oren op de schoonheid ervan gewezen. Hmm zei ik en ik wreef over mijn kin met de gedachte dit moet ik nog eens beluisteren. En dat meteen twintig keer achtereenvolgens. Well hello, Ine's grote liefde werd welgekomen. Het ene liedje na het andere slaagde erin mijn hart te veroveren. And I surely still like it. De gitaren, de bass, de drums, de melodie, down to earth gasten, de songs, de rauwheid, de stevigheid, de teksten, het gevoel, de stem (oh jawel!) en dat allemaal gemixt tot één band, een mens hoeft het niet ver te zoeken. Pearl Jam zeg ik u. En dat zeg ik u binnen tien jaar nog! 

(Edit: Eddie's grote voorbeeld en tevens favoriete band? The Who! En Eddie went right to the top there.)